The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 8

Pov. Jaiden

Ik kan me totaal niet concentreren op school, ik ben veel te zenuwachtig!
Ik zit nog een tijdje na te denken over wat ik nog meer kan doen, en als de bel eindelijk gaat ben ik blij dat ik naar huis kan.
"Hoi Jaiden!" roept mijn moeder.
"Hoi mam" zeg ik, diep in gedachten verzonken.
"Hier heb je nog dat kaartje voor dat meisje waar je om hebt gevraagd." zegt mijn moeder, en ze geeft me een kaartje met een kleurige bloem erop.
"Dankje" zeg ik en ik loop naar boven.
Ik had een smoes bedacht dat we dit met de klas hadden bedacht en dat iedereen het in zijn omgeving ging vragen. Ze mag natuurlijk niet weten dat ik dit in mijn eentje doe...

Als we 's avonds hebben gegeten ga ik naar boven.
Ik maak nog wat huiswerk en ga me dan klaarmaken voor bed.
Ik heb besloten dat als er morgen bijna geen kaarten zijn, ik net zo lang ermee door ga totdat het er genoeg zijn.
"Ik hoop dat het gaat werken" denk ik hardop voordat ik in ee. Diepe slaap val...

Als ik de volgende ochtend wakker word, ligt er een stapeltje kaarten op mijn nachtkastje.
Het zij er 7.
Toch al een begin.
Als ik nietsvermoedend op school kom, wordt ik gewenkt door de conciërge.
"Ja?" vraag ik hoopvol.
Er speelt een glimlach om zijn mond.
"Ik denk dat je dit wel wilt zien" zegt hij geheimzinnig.
Hij geeft mij een al behoorlijk zware doos aan.
Ik kijk erin.
Ik zie allemaal kaarten erin.
Ze zijn bijna niet te tellen...
Ik kijk er verwonderd naar.
Allemaal kaarten van kinderen, leraren, maar ook van ouders, opa's en oma's, ooms en tantes en noem maar op.
Ik ben sprakeloos.
Er zijn dus blijkbaar toch veel mensen die om haar geven...
"Dank u!" breng ik er nog uit, voordat ik met de doos naar mijn kluisje loop.
De kaarten passen er bijna niet in, zo veel zijn het er.
Ik moet nog drie lessen, dan ben ik vrij.
Ik zit bij Frans, maar ik kan me helemaal niet concentreren.
Ik ben veel te opgewonden.
Ik kan het nog steeds niet beseffen, zo veel kaarten!
Ik heb besloten om morgen naar het ziekenhuis te gaan met de kaarten, dan is het zaterdag.
Ik ben aan de andere kant ook best zenuwachtig.
Zal ze het niet raar vinden?
Ik ging tenslotte niet zo veel met haar om.
Maar toch ben ik vastbesloten om te gaan.

Als ik na een lange dag eindelijk thuis ben, ga ik direct naar mijn kamer.
Ik wil toch eigenlijk wel weten hoeveel kaarten het zijn.
Ik kieper de doos om en begin te tellen.
Het eindresultaat verbaast me echt.
127... 127 kaarten!
Ze zal hier zo blij mee zijn...
Morgen is de grote dag, denk ik bij mezelf.
Morgen zal er eindelijk weer wat leuks voor haar gebeuren...
•
Hallo!
Bedankt allemaal voor het lezen van mijn boek!
Neem ook even een kijkje bij het boek van Manon_ME. Het is een heel leuk boek! Zeker de moeite waard!