The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 26

Pov. Jaiden

Met een enorme hoofdpijn wordt ik wakker.
Je had het kunnen weten...
Ik probeer rechtop te zitten, maar ik moet direct weer gaan liggen.
Ik voel me belabberd.
Als ik het na een paar minuten nog een keer probeer, lukt het me om op te staan.
Moeizaam loop ik naar de badkamer.
Dat had ik beter niet kunnen doen.
Ik ben nog net op tijd bij het toilet, want alles komt eruit.
De tranen rollen over mijn wangen.
Wat ben ik toch een sukkel.
Als ik eindelijk klaar ben, ga ik weer terug naar mijn kamer en duik mijn bed weer in.
Het enige wat ik nu nog wil is slapen.
Als ik bijna in dommel, hoor ik geklop op mijn deur.
Een chagrijnige "ja" verlaat mijn mond, en de deur wordt opengedaan.
Mijn moeder staat in de deuropening.
"Jai, gaat het wel?" vraagt ze bezorgt en ze komt op de rand van mijn bed zitten.
"Jaja" zeg ik.
Nog steeds slecht gehumeurd draai ik me op mijn zij.
"Ik weet wel dat je een kater hebt..." zegt ze zacht.
"Ik vond de lege bierflesjes in de schuur" ze legt haar hand op mijn schouder, die ik vervolgens wegschud.
"Je kan me alles vertellen hé?" zegt ze voordat ze een kus op mijn kruin geeft en dan de kamer uitloopt.
Ongewild loopt er een traan langs mijn wang.

Ik wil helemaal niet zo bot tegen haar doen, ze wilt alleen het beste voor me...

Een volgende traan rolt langs mijn wang.

Je kan niet voor eeuwig in je bed blijven.
Accepteer het gewoon.
Je bent haar kwijt, maar dat is voor haar eigen bestwil.
Nou kom uit je bed, en ga wat met je vrienden doen.
Je bent al zo lang niet meer naar een feest geweest...

Het stemmetje in mijn hoofd is te verleidelijk, en na twee paracetamollen ingenomen te hebben besluit ik om mijn vriend Kasper te appen.
Een paar minuten later is het geregeld.
Zaterdag bij de bar hier in de buurt.
Zo kan ik even mijn gedachten verzetten.

Wat waarschijnlijk moeilijk gaat, omdat Elisa telkens weer mijn gedachten binnendringt...

Pov. Elisa

De Tower of Londen was geweldig!
Toen we daar uitgekeken waren, gingen we nog een ijsje eten.
De lucht was inmiddels wat opengebroken.
Ik had echt goede gesprekken met mijn moeder, en ik heb het gevoel dat deze reis onze band wel gaat versterken.
Sinds het voorval op school heb ik sowieso een veel betere band met mijn ouders gekregen.
Ze werkten eerst heel veel, maar ze zijn aan het minderen waardoor ze ook meer tijd voor mij hebben
Heeft het toch nog iets positiefs opgeleverd...

En natuurlijk Jaiden.
Nee..
Mijn adem stokt even.
Ik ben hem kwijt.

Als ik 's avonds in mijn bed lig, komt Stephan weer in mijn gedachten, de jongen van vanmiddag.
Zijn mooie groene ogen en zijn leuke lach.
Ik zucht een keer.

Nee, je mag er niet aan denken! Jaiden dan!

technisch gezien is het nu uit...
toch kan ik het niet.
Niemand kan ooit de plek van Jaiden innemen.
Ik kijk op de klok. Het zal nu ongeveer ochtend zijn in Nederland, waar Jaiden nu is...
Ik zucht diep.
Maar hoe hard ik ook mijn best doe, ik krijg Stephan niet uit mijn hoofd.
Moe geef ik het op en val dan langzaam in een diepe slaap.

En dit keer is Jaiden niet de enige die mij in mijn droom komt bezoeken, maar er is ook nog een jongen met prachtige, groene ogen bij...

•
Hallo!
Zoals gezegd, nog een hoofdstuk voor jullie, om te vieren dat ik de 3k heb gehaald!;)