The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 19

Pov. Elisa
Weer open ik mijn ogen.
Ik sta op, maak me klaar en loop naar beneden.
Ik kijk TV, eet wat, drink wat en ik lees de app gesprekken met Jaiden duizendmaal door.
En zo gaat het elke dag.
Elke dag.
Totdat er op een nietsvermoedende dag verandering in kwam.
Ik liep, zoals elke dag, versuft naar beneden.
Ik smeerde een broodje, pakte wat melk en ging aan tafel zitten.
Maar op de plaats waar ik mijn bord wou neerzetten, lag nu een brief.
Met een wat rommelig maar toch sierlijk handschrift stond mijn naam erop geschreven.
Even was ik heel erg bang.
De vorige keer dat ik een brief had gekregen, betekende het niet veel goeds.
Maar wat er in deze brief staat had ik in de verste verte niet bedacht.
Dit is wat er stond:

Hallo
Ik wil dat je weet dat ik veel medelijden heb met je, omdat je zo gepest werd.
Ik wil je graag helpen.
Wie ik ben, maakt nu niet uit.
Ik weet dat ik niet veel kan doen, maar ik wou je wel dit geven.
Alsjeblieft, vertrouw me.

Mij

Verbluft maar ook nieuwschierig keek ik naar de overige inhoud van de envelop.
Hierin vond ik een tweede brief, samen met twee kaarten.
Ik begon de kaarten te bestuderen, en er begon een klein vlammetje op te komen in mijn hart.
En toen ik de tweede brief doorlas die erbij zat, werd dat kleine vlammetje een laaiend vuur.
Mijn vermoedens werden bevestigd.
Dit zijn geen kaarten, maar vliegtickets!
En niet zomaar vliegtickets, maar vliegtickets naar....
Londen.
Londen... De stad waarnaar ik met mijn hele hart verlangde.
Dit is een droom, en een hele onwerkelijke.
Dit is de stad waar ik altijd al naartoe heb gewild.

En dat heeft ook een reden.

Mijn ouders leerden elkaar kennen in Londen, en er was direct een soort vonk die hun nooit meer heeft losgelaten.
Hier zijn ze ook getrouwd, en hebben ze uiteindelijk ook mij gekregen.
Soms heb ik nog droombeelden over de tijd in Londen, over hoe fijn we het daar hadden.
We waren zorgeloos en mijn ouders hadden alle tijd van de wereld voor mij.
Dit zijn hele vage beelden, want ik was toen heel erg klein.
Maar de beelden die er zijn, houd ik met mijn hele hart vast.

Maar ons geluk werd verstoord door een tragische gebeurtenis.
Mijn moeder had een hele goede band met haar moeder, wat dus mijn oma was. Mijn vader had ook een hele goede band met haar.
Maar toen is ze op een hele jonge leeftijd overleden.
Mijn ouders waren er zo kapot van, dat we direct verhuisd zijn.

Ze wouden niet meer herinnerd worden aan die tragische gebeurtenis...

Mijn ouders begonnen heel veel te werken, zodat ze hun gedachten konden verzetten.
ik moest vaak naar een oppas toe.
Ze kregen steeds minder tijd voor mij, en toen is het pesten begonnen.
Het is vanaf daar alleen nog maar bergafwaarts gegaan.

En daarom, ja daarom verlang ik er met heel mijn hart naar de plek te bezoeken waar het hele kleine gedeelte van mijn leven was waarin ik het fijn had...

•
Hallowtjes
Wat vonden jullie ervan?
Meer heb ik er niet over te zeggen...
Byee