The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 22

Pov. Elisa

Ik ben kapot.
Zowel mijn innerlijk als mijn uiterlijk.
Ik lig nu al dagen op mijn bed, en het enige wat ik kan doen is huilen.
Mijn moeder komt mij telkens wat eten brengen, maar ik eet niet.
Mijn moeder vraagt me telkens of het gaat, maar ik praat niet.
Ik wil niks.
Ook nu komt mijn moeder weer op de rand van mijn bed zitten.
"Hé lieverd." zegt ze en ze aait me over mijn haar.
"Je kan niet eeuwig op je kamer blijven." fluistert ze in mijn oor.
"Zeker niet als we naar Londen gaan..." ik draai me direct om.
Er verschijnt een glimlach op haar gezicht, en ze knikt.
Ik vlieg mijn moeder om de hals.
Mijn humeur is direct een stuk beter.
Ik ga naar Londen.
Ik pak mijn mobiel en wil Jaiden appen, maar ik stop direct.
Dat kan nu niet meer....

Ach, wat zou ik dit graag met Jaiden willen beleven...

Pov. Jaiden

Ik wist dat het mijn hart zou breken, en ik had gelijk.
Maar ik kan het nu niet opgeven.
Ik mag het niet opgeven...
Om mijzelf af te leiden kijk ik naar het volgende punt op haar lijstje.
Gitaar kunnen spelen.
Oke, dit is te doen.
Ik log direct in op mijn computer.
Al snel vindt ik een goede gitaar instructeur die hier dicht bij in de buurt is.
Per uur kost het 20 euro.
Ik besluit om geld voor 5 uur, dus 100 euro mee te geven.
Ik glimlach stil.
Ik kan dan niet meer bij haar zijn, maar ik kan haar nog wel helpen.

En dat maakt alles een heel klein beetje goed.

Pov. Elisa

Ik voel zijn lippen op de mijne...
Hij legt mij voorzichtig op het bed, en gaat boven mij hangen...
Hij geeft kusjes over mijn hele hoofd en mijn nek, en zijn hand gaat onder mijn shirt.
Hij glijdt naar boven, en dan...

Wordt ik wakker.
Ik probeer de laatste restjes van deze geweldige droom vast te houden, maar ze glippen langzaam tussen mijn vingers door.
Ik mis zijn zachte lippen die de mijne beroerden, zijn handen die mij altijd zo lief streelden, en zijn mooie, kastanjebruine ogen waarin ik mezelf helemaal kon verdrinken.

Ik mis hem.

Moeizaam kom ik mijn bed uit.
Gelukkig heb ik vandaag wat afleiding, want ik moet mijn spullen pakken.
Waarom vraag je? Omdat ik morgen met mijn moeder naar Londen, mijn geboortestad ga.
En dit alles dankzij een onbekend iemand die ik geeneens ken, of in ieder geval iemand waarvan ik niet weet wie het is.
Best raar eigenlijk, waarom zou iemand zo veel geld besteden alleen om mij een plezier te doen?
En hoe wist diegene dat ik graag naar Londen wou?
De enige die ik het heb verteld is Jaiden...
Ik heb natuurlijk een tijdje de hoop gehad dat hij het was die dit allemaal deed, maar na de gebeurtenissen van een paar dagen geleden heb ik die hoop helemaal losgelaten.
Nu zit hij alweer in mijn gedachten...
Ik probeer mezelf af te leiden en ga mijn spullen pakken.
Als ik 's avonds in mijn bed lig, slaap ik vrijwel direct.

En die mooie droom komt weer terug, maar dit keer zijn we in Londen...

•
Hallooooooo!
Hoe gaat het met jullie?
Wat vonden jullie ervan?
Als je een cover nodig hebt, vergeet dan geen kijkje te nemen in mijn covershop!
Doegxx