The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 25

Pov. Elisa

We lopen een grote brede trap op, richting de Tower of Londen.
Ons plan was om eerste de toeristische dingen te bekijken, en daarna naar plekken te gaan die veel betekenden in mijn verleden...
Want ja, dat is de reden waarom we hier eigenlijk zijn.
Dat zeggende, begin ik weer te piekeren over de mysterieuze jongen die mij de kaartjes heeft gegeven.
Jongen... Of meisje?
Daar heb ik nog geeneens over na gedacht.
Ik zit te piekeren en te piekeren, en ik sluit me daarbij helemaal af van mijn omgeving.
Misschien niet heel slim, als je op een drukke trap loopt en eigenlijk moet uitkijken.
En dat merk ik inderdaad al gauw genoeg, want ik loop vol tegen iemand op, struikel en val naar achter.
Deze persoon pakt mij echter snel genoeg bij mijn arm zodat ik niet kan vallen.
Ik bloos hevig.
Wat een klungel ben je toch!
Inderdaad niet een van mijn sterkste eigenschappen...
Ik kijk recht in de prachtige, felgroene ogen van een jongen die ik iets ouder als mijzelf schat.
Hij trekt me rechtop.
"Gaat het?" vraagt hij bezorgt en een kleine glimlach siert zijn lippen.
"Ehh.. Uh ja" stamel ik en ik kijk beschaamd naar de grond.
Dat moet mij weer gebeuren...
"Zeker?" vraagt hij bezorgt.
"Ja" zeg ik en ik bevestig het nog met een knik.
"Sorry dat ik tegen je aan botste..." voeg ik er nog aan toe.
"Geeft niet joh!" zegt hij en de glimlach verschijnt weer op zijn lippen.
Dan pas valt het mij op dat hij ook Nederlands spreekt.
Alsof hij mijn gedachten kan lezen, zegt hij "jij komt ook uit Nederland, nietwaar?" ik beantwoord zijn vraag met een knikje.
"Maar zeg, wat doet zo'n knap meisje als jij nou op zo'n sombere dag als deze in Londen?"  vraagt hij en ik begin nog heviger te blozen.
Het is inderdaad niet zulk mooi weer....
Het is bewolkt, en af en toe voel ik een regendruppel op mijn schouders vallen.

Ik kijk hem weer aan in zijn groene ogen, maar moet al gauw mijn blik weer afwenden.

"Ik ben met mijn moeder een weekje op vakantie" breng ik eruit.
Op dat moment hoor ik haar roepen.
"Elisa, kom je nog? Ik wil je wat laten zien!"
"Dat is mijn moeder, sorry ik moet gaan." zeg ik verontschuldigend.
Hij knikt.
"Aha, Elisa heet je dus. Een mooie naam voor een mooi meisje" hij knipoogt naar me.
Ik begin, zo ver als mogelijk, nog meer te blozen.
"Mijn naam is Stephan."
"Leuk je te ontmoeten" zeg ik gauw, voordat ik me los maak uit zijn greep waarin hij me de hele tijd heeft vastgehouden.
"Sorry, ik moet gaan" stamel ik en ik draai me om.
Ik wuif nog een laatste keer, en loop dan weg.
"Ik hoop dat ik je nog een keer zie!" hoor ik hem nog roepen als ik richting mijn moeder loop.
Ik zucht diep.
Een tintelend gevoel raast door mijn lichaam.

Een gevoel, dat ik al een lange tijd niet meer heb gehad...

•
Haaiiii
.....
IK HEB GWN DE 3K!
ik ben zo blij!
Dankje dankje dankje voor al jullie steun en voor het lezen van mijn boek!
Ik wordt altijd heel erg blij van jullie comments!
En ook van elke vote!
Dankjullie!
Laat vooral weten wat je van dit hoofdstuk vondt ;)

Byeeeeee