The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 34

Lief dagboek,

Ja ik weet het, het is lang geleden dat ik in je heb geschreven.
Ik heb het een hele tijd niet op kunnen brengen om het te doen.
Na wat er gebeurd is...
Maar ik moet nu gewoon de gebeurtenissen van de laatste tijd even kwijt.
Ik ben nu inmiddels al een hele tijd terug uit Londen, en het was geweldig.
Het was ook heel erg emotioneel, maar ik denk dat het wel goed was.
Ik heb daar ook een jongen ontmoet, Stephan.
Hij was heel erg aardig, en we voelden allebei wel wat voor elkaar.
We hebben ook gezoend, maar ik voelde me gewoon te schuldig tegenover Jaiden.
Ik weet het, hij heeft mij verlaten, maar ik kan hem gewoon niet vergeten...
Stephan en ik hebben besloten om het daarom hierbij te laten.
Hij woont immers verweg.
Hij gaat wel verhuizen, maar ik weet niet waarheen.
Maar ja, dat is ook niet zo belangrijk.

Inmiddels is de zomervakantie ook al voorbij.
De vakantie is heel erg snel aan mij voorbij gegaan.
Ik heb ook weer 2 briefen gekregen van de 'onbekende', en ik ben achter iets gekomen.
Alle dingen die hij voor me heeft geregeld stonden op mijn bucketlist.
Ik weet niet hoe hij eraan kwam, maar het is zo.
Er zijn nu nog 2 dingen over, en ik ben benieuwd of dat ook nog zal gebeuren.
Alhoewel, ik denk dat die laatste wel nooit werkelijkheid zal worden...
Ik heb een hele tijd gehoopt dat Jaiden het was, ook omdat hij destijds mijn dagboek aan mij had teruggegeven.
Hij was ook degene die de kaarten kwam brengen, en die erbij was toen ik mijn pup 'kreeg'.
(Ik heb hem trouwens fluffy genoemd, lekker origineel.)
Maar die gedachte heb ik uitgesloten, want hij heeft me immers verlaten...
Morgen is begint school weer, en ik zie er heel erg tegenop.
Ik kan Jaiden echt niet onder ogen komen, maar ik denk dat ik me er maar over heel moet zetten.
Alsof mij dat ooit gaat lukken...

Nou dit was het denk ik wel.
Ik zal proberen wat vaker in je te schrijven, maar ik kan niks beloven.

Liefs, Elisa

En zo sta ik voor het school gebouw.
Ik probeer mezelf moed in te spreken, maar het wil niet echt lukken.
Ik besluit daarom om gewoon naar binnen te gaan.
En direct gebeurde al waar ik niet op hoopte.
Jaiden staat 3 meter van mij vandaan.
Hij kijkt me aan, en ik zie veel verdriet in zijn ogen.
Het lijkt alsof hij aarzelt, maar hij blijft waar hij is.
Snel loop ik naar het lokaal en ga zitten.
Langzaam stromen de kinderen binnen, en ik voel Jaiden's ogen in mijn rug geboord.
Ik probeer er niet op te letten, en dan komt ook de lerares binnen.
"Goedemorgen klas" zegt mevrouw de Witte als ze voor het bord gaat staan.
"Ik hoop dat jullie een fijne vakantie hebben gehad. Maar voordat we verder gaan met de les heb ik nog een mededeling."
Ik kijk op en kijk naar de lerares, en zie de meeste kinderen hetzelfde doen.
"Dit jaar krijgen we namelijk een nieuwe jongen in de klas."
Een tamelijk knappe jongen komt binnen, en als ik recht in zijn heldergroene ogen kijk, krijg ik zowat een hartverzakking.

"Hai, ik ben Stephan."

•
HAAAAIII
Okay jongens ff eerlijk: wie had dit verwacht?
HAHAHA VAST NIEMAND
okay waarschijnlijk iedereen maar dat maakt niet uit.
Trwns sorry voor het weinig uploaden, ik ben bezig met een nieuw boek, waar ik alvast een paar hoofdstukken voor wil hebben.
(PS. Hij komt online als dit boek afgelopen is!)
Love you all
Hananasje5