The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 6

Pov. Jaiden

Ik zit in de bus.
De gedachten tollen door mijn hoofd.
Ik kan me amper beseffen wat er net is gebeurd.
Wat is er met me?
Ik ken haar toch amper?
Maar toch is er iets waardoor ik mij tot haar aangetrokken voel...
Ik werd uit mijn gedachten gehaald door de bus die stopte.
Ik slenter naar huis, mijzelf afvragend hoe het nu met haar gaat.
Ik loop naar binnen, begroet mijn ouders kort en ga dan naar mijn kamer.
Ik haal het dagboek uit mijn tas, en wil het in mijn nachtkastje leggen als er een blaadje uitvalt.
Het is haar bucketlist.
Ik raap het op en staar er een tijdje naar.
Ze had zo veel dromen...
Dromen die ze door haar situatie misschien nooit kan waarmaken...
Ik wil haar helpen.
Ik heb nog nooit iemand zo graag willen helpen.
Wat als...
Maar ik schud mijn hoofd.
Hoe zou dat mij ooit moeten lukken?
Ik heb daar het geld niet voor.
Maar je kan toch geld inzamelen?
Ja, maar ik wil niet dat ze er achter komt dat ik het was.
Dan kan je het toch anoniem doen?
Ik staar naar het boek.
Ik zie voor sommige dingen een sterretje staan.
Dan dwaalt mijn oog af naar beneden.
Het is een legenda:
* mijn top 10
En dan komt er een idee bij mij op.
Wat nou als ik de dingen zou waarmaken, die ze het allerliefste wilt?
Het zijn niet hele ingewikkelde dingen...
Snel kijk ik hoeveel spaargeld ik heb.
150 euro...
Moet lukken toch?
En als ik nou geld ga inzamelen...
Misschien willen mijn ouders ook wel...
Helemaal enthousiast over het idee ren ik de trap af.
Dan blijf ik stil staan.
Ik loop weer langzaam naar boven.
Oke, eerst moet je natuurlijk wel een plan hebben...
Ik ga aan mijn bureau zitten en pak een pen en papier.
Ik schrijf haar 1e ding van haar bucketlist op.
Zoveel kaarten krijgen dat ik ze niet meer kan tellen.
Oke, deze moet wel lukken.
Ik kan misschien vragen of de leraren een oproep in de school willen hangen om kaarten voor haar in te leveren.
Dan kan ik ze ophalen, en naar haar toe brengen
Het moeten er wel veel zijn...
Misschien wil mijn familie ook wel?
Ik kan het altijd vragen...
Of, ik laat het bezorgen in het ziekenhuis, en dan doe ik er zelf ook een kaartje bij.
ja dat is beter...
Ik blijf maar doordenken over wat allemaal wel niet kan.
Een uur later zit ik nog steeds te krabbelen.
Het is al 11 uur, maar dat boeit mij op het moment niks.
Ik ben veel te enthousiast om te stoppen!
Ik heb besloten dat ik ook een keer bij haar langs ga in het ziekenhuis.
Dat verdient ze...
Er wordt op mijn deur geklopt.
"Jaiden, ga je nou eindelijk slapen? Het is al 11 uur geweest!" roept mijn moeder.
"Jaaa mam" zucht ik, maar ik doe toch wat ze zegt.
Als ik klaar ben, ga ik in mijn bed liggen.
Ik lig nog even te denken, maar dan ga ik toch maar proberen te slapen.
Tevreden met mijn plan, val ik langzaam in slaap...
•
Hallo!
Niet mijn beste hoofdstuk, ik weet het.
Maar ik hoop toch dat jullie hem leuk vinden!
En... We komen steeds dichter bij de 100 reads!
Thank you guys!!
Byexx