The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 21

Pov. Elisa

Enthousiast zit ik op mijn fiets op weg naad het park, waar we hebben afgesproken.
Ik heb er heel veel zin in, want dit hebben we al een tijd niet meer gedaan.
Als ik bij het park aankom, zie ik Jaiden al zitten op hetzelfde bankje waar we destijds heb en gezeten.
Ik zwaai naar hem, en hij zwaait terug.
Ik ga naast hem zitten.
"Kom mee." zegt hij dan plotseling.
Verbaasd laat ik me door hem meetrekken.

Pov. Jaiden

Ik trek haar mee naar een afgelegen plekje.

Ik moet dit nog voor de laatste keer doen.

Ik duw haar tegen de muur, en ik druk mijn lippen op de hare.
Ze beantwoord mijn kus meteen, en ze slaat haar benen om mijn middel.
Ze doet haar mond een stukje open, en onze tongen spelen een vurig spel met elkaar.
Ik wil meer, meer, meer. En ik merk dat zij dat ook wilt...
Ik leg mijn hand op haar buik, en glij langzaam naar boven.
"Wat heb ik dit gemist." glimlacht ze tegen mijn lippen.
Als door een stroomstoot trek ik me terug uit onze kus en zet haar neer.
"Wat is er?" vraagt ze verbaasd.
Ik leg mijn handen op haar wangen.
"Ik... Ik weet niet hoe ik het moet zeggen." fluister ik.
"Zeg dan niets." zegt ze en ze wilt me weer gaan zoenen, maar ik houd haar tegen.
"Nee, dat kan niet. Ik moet dit doen." ze rukt zich los uit mijn handen en doet argwanend een stap naar achter.
"Vertel het dan nu." zegt ze, en er klinkt iets bitters in haar stem.
"Ik, ik maak het... Uit."
Haar ogen vullen op met tranen, en bij mij gebeurd hetzelfde.
Ik wou haar in mijn armen nemen, haar stevig omhelzen en haar nooit meer loslaten.
Maar ik kon het niet.
"Hoe kon je." fluistert ze voordat ze wegrent.
Ik val op mijn knieën, en laat mijn hoofd in mijn handen zakken.
Het is voorbij, klaar.
Ik wou haar vasthouden met al mijn kracht, maar ik wist dat ik haar moest loslaten.

En diep in mijn hart weet ik dat ik nooit meer iemand zoals zij zou vinden.

Pov. Elisa

Ik ren weg.
Ik weet niet waarheen, maar ik blijf maar rennen.
Ik zie niks door mijn tranen, maar het boeit ne niks.
Ik wil niks meer voelen, niks meer denken.
Ik wil even helemaal weg van deze wereld.

Als ik later thuis ben, ren ik direct naar mijn kamer.
Ik laat me op mijn bed vallen, en doorweek mijn kussen met tranen.
Nooit, nee nooit heb ik met iemand zo'n innige relatie gehad.
En ik ben ook nog nooit met iemand zo ver gegaan.
Maar hij liet me zitten, alsof alles wat wij mee hadden gemaakt nooit was gebeurt.
Ik ben woedend, razend, buiten mijn zinnen.
Ik wil hem slaan, uitschelden en ik weet niet wat nog meer.
Ik wil hem nooit meet zien.

Maar er is een probleem...

Ik hou nog steeds van deze ongelofelijke malloot, zielsveel.

En ik weet dat dit ook nooit zal veranderen.

•
Nowwwwwwww.....
Ik vondt dit zo zielig om te schrijven.
Wat vonden jullie ervan? Laat het zeker even weten!
Jullie comments maken altijd mijn dag weer goed ;)

Doegggg