The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 46

Alles gebeurt in een waas.
Dokter staan om me heen, ik hoor overal stemmen.
Het enige wat op mijn netvlies blijft staan is Elisa's gezicht.
En nu is ze weg, voor altijd verdwenen.
Zo voelt het tenminste.
Mijn ogen voelen steeds zwaarder, maar voordat ze dicht vallen zie ik nog net hoe mijn moeder een briefje naast mijn bed legt.

Pov. Elisa

Gedachteloos staar ik uit het raam. Druppels vormen zich en vallen naar beneden. Het begint steeds harder te regenen en mijn zicht word wazig. Nu drupt er ook een traan langs mijn wang. Ik voel me leeg, verlaten, alleen.
Zonder precies te weten waarom loop ik door mijn kamer. Ik ga liggen op mijn bed, ogen gesloten. Ik laat alle gedachten door mijn hoofd gaan, zonder me er druk over te maken.
Jaiden in coma, stefan's verraad...
Ik knijp mijn ogen nog steviger dicht, alsof ik de gedachten wil uitsluiten.
Uit frustratie sta ik op. Ik ijsbeer door mijn kamer. Links rechts links rechts..
En dan stoot ik met m'n voet ergens tegen aan. Een kartonnen doos. Ik open hem, zonder eigenlijk te weten waarom. Allemaal dingen komen voorbij. Dingen uit mijn jeugd, waar ik allang niet meer aan heb gedacht. Een knuffelgiraffe, ik kan me nog herinneren hoe ik dagenlang heb gehuild toen ik die kwijt was. Ik druk mijn neus in de stof, een oude maar bekende geur dringt tot me door. Ik kijk verder, graaf steeds dieper in de doos. En helemaal onderin... Mijn dagboek.
Een laagje stof ligt over de zwaar beschadigde kaft. Zo veel heeft dit dagboek al meegemaakt. Ik sleepte hem vroeger overal mee naar toe, door weer en wind. Zodra er wat in mij opkwam opende ik het boek en schreef er altijd direct in, maakt niet uit waar ik was. Ik blader er voorzichtig doorheen. Sommige pagina's zitten er alleen nog maar in doordat ze met plakband zijn vastgeplakt. Alles kan je er in teruglezen, van mijn mooiste momenten tot diepste gedachten en dromen. Dan kom ik bij een pagina, en een onopgemerkte traan glijdt over mijn wang en raakt het papier waardoor er een kleine vlek ontstaat.

"Vandaag is Jaiden bij mij langsgekomen. Ja, die Jaiden. Die jaiden die altijd zo populair leek en waar ik stiekem altijd een crush op had. Die Jaiden is vandaag bij me langsgekomen. Hij bracht mijn dagboek, en hij was zo aardig. Iets is me zegt dat vanaf nu alles beter gaat worden..."

Meerdere vlekken zijn nu te zien op het papier, en de tranen stromen over mijn wangen. Vanaf nu zou alles beter worden... Ja, dat dacht ik echt. Ik dacht echt dat hij het was, hoe naïef van mij. Een woede begint in mij op te borrelen, en ik wil het uitschreeuwen. Hij heeft me verraden, en zo veel pijn gedaan. Ik scheur de pagina eruit en gooi het in het haardvuur. Ik blader verder. Alle pagina's met Jaiden erin scheur ik eruit, en ook die verdwijnen in het haardvuur. Alle mooie momenten, weg. Ik kom bij de pagina met mijn bucketlist erop. Stiekem had ik altijd een vermoeden dat hij het was die dit voor me deed, maar die gedachten verdring ik. Alleen de laatste regel is nog niet doorgekrast. Dat iemand van mij houd. Ik gooi het dagboek naast me neer en laat de tranen stromen. Hoe kan ik ooit nog van iemand houden? Hoe ga ik Jaiden ooit kunnen vergeten? Maar dan veeg ik mijn tranen af, en het dringt eindelijk tot me door. Het is voorbij.

Hallo iedereen.
Long time no see..... Mijn motivatie voor dit boek was nergens te vinden de afgelopen paar maanden. Ik heb nu besloten om er toch mee door te gaan, om het af te krijgen. Ik snap dat de meeste van jullie bijna niet meer weten waar het over ging, maar hier is het toch en ik hoop dat jullie het alsnog wel leuk vinden. Ik heb wel een idee voor een nieuw boek, maar die ga ik eerst afmaken voordat ik het erop zet dus dat kan nog een hele tijd duren.