The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 37

Hij kijkt me zo wanhopig aan, zoals ik het nog nooit heb gezien.
Tranen stromen nu breeduit over zijn wangen, en ik kan zijn gedachten bijna wel horen schreeuwen.

Elisa, laat me niet alleen!
Ik kan niet zonder je!
Als jij er niet meer bent, wil ik niet meer leven.

"Elisa, alsjeblieft ik kan het uitleggen..."
Zijn woorden worden verstikt door zijn tranen.
Ik wil hem aankijken, maar het enige wat ik zie is een waas.

Het is over.

met die gedachte ren ik weg, en ik wou dat ik ook kon wegrennen uit deze realiteit...

Pov. Jaiden

Ze draait zich om, en rent weg.
Weg uit mijn leven.
Ik zak op mijn knieën, en beuk met mijn handen op de grond.
Ontelbaar veel druppels vallen langs mijn wang naar beneden, en maken kleine afdrukken op de grond.
Ik weet niet hoelang ik hier heb gezeten.
Minuten, uren...
Maar ik lig nu met bebloede knokkels in mijn bed, niet wetende hoe het nu verder moet.

Hoe ik nu verder moet.

Pov. Elisa

Ik lig op mijn bed.
Mijn ogen zijn dicht, maar toch stromen er nog steeds tranen uit.
En het wil maar niet ophouden.
Ik kan het gewoon niet geloven dat hij dat heeft gedaan...
Met Katherina.
Mijn allergrootste vijand, degene die mij altijd heeft gepest, heeft het meest kostbare ter wereld van hem afgepakt.

Als door een wesp gestoken ga ik rechtop zitten.
Alle beelden razen weer aan mij voorbij.
Alle herinneringen van vroeger, die ik het liefst zo ver mogelijk uit mijn leven wil verbannen.

Even gebeurde er niets...
Stilte.
Ze deed een stap naar achter, en zonder iets te zeggen deed ze haar tas open.
Ze haalde er een aansteker uit, en maakte een vuur.
Mijn blik verstarde.
Ze zal toch niet...
Ze pakte mijn dagboek, en met een verwilderde blik scheurde ze, een voor een, de pagina's uit mijn dagboek.
Ze keerde zich naar mij om, en met een gemene grijns gooide ze de blaadjes een voor een in het vuur.
neeeeeee!!! Schreeuwde ik en de tranen rolden over mijn wangen, maar ik kon niks doen.
Ik werd helemaal in elkaar getrapt, ik was in een soort trance waarin ik de pijn geeneens voelde, maar alleen maar kon toekijken hoe zij, stukje bij beetje, alles wat mij overeind hield kapot aan het maken was.

Maar ik kon niet meer huilen.
De tranen waren op.
Hoe graag ik het ook zal willen, het lukt niet meer.
Ik voel mijn mobiel trillen, en ik ga met moeite rechtop zitten.

4 gemiste oproepen

Voordat ik ook maar iets kan doen, word ik terug gebeld.

"Elisa, wat is er gebeurd? Waarom belde je me niet terug? Ik was zo ongerust!" Hoor ik de zachte, maar toch ruwe stem van Stephan aan de andere kant van de lijn zeggen.
"Stephan... Ik..." Maar verder kom ik niet.
Mijn stem wordt verstikt door de tranen, en een hopeloos snikken komt uit mijn mond.

"Ik kom eraan." En dan hoor ik een klik.

•
BIJNA 10K!
BEN ZO BLIJ!!

Love you all ❤