The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 10

Pov. Elisa

"Hey"

Ik had iedereen verwacht, behalve... hij.
Dus... Hij weet wie ik ben?
Het meisje dat altijd gepest werd.
Ik had nooit gedacht dat ik hem ooit was opgevallen.
Maar hij... Hij was mij zeker wel opgevallen.
Met zijn donkerbruine haren, die nonchalant voor zijn ogen vallen.
Zijn ogen.
Zijn mooie, hazelnoot bruine ogen.
"Mag ik binnen komen?" fluistert hij, met zijn mooie, wat hese stem.
Ik knik en ik voel dat mijn wangen gloeien.
Hij komt aarzelend binnen, hij lijkt zelfs een beetje hulpeloos.
Hij gaat voorzichtig op de rand van mijn bed zitten.
"Ik heb wat voor je" zegt hij zacht.
Hij geeft mij de bos bloemen.
"Wat mooi, dankjewel" zeg ik bijna onhoorbaar.
Ik leg de bos voorzichtig op mijn nachtkastje, en ik probeer met veel moeite in mijn rolstoel te schuiven.
"Moet ik je helpen?" vraagt hij.
Ik knik, en ik schaam me een beetje.
Hij loopt om het bed heen, en pakt heel voorzichtig mijn arm vast.
Bijna alsof hij bang is iets te breken, alsof ik van glas ben...
Zodra hij me aanraakt, gaat er een tinteling door mijn lichaam.
Hij helpt me heel voorzichtig, heel teder in de rolstoel.
Snel rol ik naar het speciaal verlaagde aanrecht dat om de hoek staat, zodat hij me net niet kan zien. Ik breng eerst mijn gedachten en mijn lichaam tot bedaren, voordat ik een vaas pak.
Ik vul de vaas met water, en neem hem dan weer mee de kamer in.
Hij pakt de vaas voorzichtig van mij over.
"Laat het mij maar doen" zegt hij hees en hij stopt de bloemen in de vaas.
Als we op weer op bed zitten, schraapt hij zijn keel.
"Ik heb nog wat voor je." hij haalt een vrij goot pakket tevoorschijn.
Ik open de doos, en ik kijk er ademloos in.
Kaarten.
Zo veel kaarten.
Zo veel dat ik ze niet kan tellen...
Ik ben sprakeloos.
Ik zit daar een tijdje, alleen maar starend naar de kaarten.
"Hoe kom je eraan?" kan ik er nog uitbrengen.
"Ehh.. We hadden dit met de klas bedacht, als een soort actie." zegt hij, bijna gehaast.
Een kleine teleurstelling glipt mijn hart binnen.
Het betekend dus niks...
"Oh wat leuk, dankje" de hele kleine teleurstelling in mijn stem kan ik niet verbergen.
Hij kijkt me vragend aan, maar stelt voor de rest geen vragen.
"Ik had nooit gedacht dat er zo veel mensen om me zouden denken, ik bedoel, ik werd altijd gepest..."
Hij kijkt mij diep in mijn ogen en legt zijn hand op de mijne.
Dezelfde tinteling van net raast weer door mijn lichaam.
Wat gebeurt er met me?
"Je verdiende dit niet. Iedereen werd onder de duim gehouden door Katherina en haar groep."
Katherina, aan haar wil ik niet meer denken.
"Ik denk dat ik moet gaan, mijn moeder verwacht mij thuis." fluistert hij.
Ik kan het gevoel van teleurstelling niet onderdrukken.
Hij loopt naar de deur.
"Bye Elisa, tot snel." zegt hij en hij glimlacht naar me.
Ik glimlach terug, en dan doet hij de deur achter zich dicht.
Weg.
Een gevoel van geluk overstroomt in mijn hart.
Ik bestuur de kaarten nog eindeloos.

Ja vandaag, vandaag is er eindelijk iets fijns gebeurt!
Met deze gedachte en met een glimlach op mijn gezicht, val ik langzaam in slaap...
•
Hey mensennnn!
Weer een nieuw hoofdstukje!
Voor de rest heb ik niet zo veel te melden ;p
Byeeee