The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 14

Pov. Elisa

vandaag is het woensdag, en dat betekend...
dat ik met Jaiden naar het park ga.
ik lees onze berichten voor de zoveelste keer door, en ik blijf weer hangen bij de X op het eind.
de vlinders komen weer tevoorschijn, maar tegelijk komt er ook een weemoedig gevoel bij mij op.

Het was een idee van de klas, en hij was toevallig uitgekozen om het te brengen. Het betekend niks...

Maar waarom vroeg hij dan om samen naar het park te gaan?

Hij heeft gewoon medelijden met je. Hij vindt je zielig en het voelt als zijn plicht om aardig tegen jou te doen...

De tweestrijd in mijn hoofd wordt gestaakt door de zuster die binnenkomt.
"Er is post voor je!" zegt ze met een glimlach.
Ze legt het stapeltje kaarten op mijn bed en loopt dan de kamer weer uit.
Er zitten een brief bij van mijn oma, van wat andere familieleden en eentje waar geen naam bij staat.
Nieuwschierig maak ik de envelop open.

Door jou, ja door jou heb ik mijn reputatie op school verloren.
Ik kreeg een taakstraf, en ben van school gestuurd.
Ja... Dat komt allemaal door jou!
Je zal hier voor boeten.
Heel, heel erg boeten...

K.

Van schrik laat ik de envelop vallen.
Nee... Nee, dit kan niet waar zijn.
Er rolt een traan over mijn wang, maar dan wordt er geklopt aan de deur.

Pov. Jaiden

Ik klop op de deur, maar ik hoor niks.
Voorzichtig doe ik de deur open.
"Elisa?"
Dan zie ik haar zitten op haar bed, huilend.
Ik ga naast haar zitten en sla een arm om haar heen.
"Hé, wat is er gebeurt?"
Ik zie een brief voor haar liggen, en raap hem op.
Ik lees hem door, maar daarna had ik gewild dat ik dat nooit had gedaan.
Er gaat van alles door mij heen.
Woede, pijn, verdriet...
Ik neem haar handen in de mijne.
"Kom, je hebt wat afleiding nodig. Laten we gaan."
Ze knikt.
Ik help haar in de rolstoel, en ik duw haar naar de lift.
Beneden bij de balie geven we even aan dat we naar het park zijn, en dan lopen we naar buiten.
Eenmaal bij het park aangekomen, zoeken we een mooi plekje op.
Oke de laatste stap van mijn plan..
Ik heb mijn moeder gevraagd of zij het hondje met de mand in het bosje wilt leggen, wat achter het bankje staat waar wij nu op zitten.
Ik zou niet weten hoe ik het anders zou moeten doen...
We praten nog een beetje, en dan is het tijd.
Ik ga plotseling staan.
"Wat doe je?" vraagt Elisa en ze kijkt me een beetje raar aan.
"Nee, laat maar. Ik dacht dat ik iets zag." vanuit mijn ooghoeken zie ik mijn moeder die de mand in het bosje plaatst. Ze loopt snel weg.
"Hé, hoorde jij dat ook?" vraag ik.
"Nee, wat is er dan?" ze kijkt me vragend aan.
"Iets van gejank ofzo.. Daar in dat bosje." ik wijs naar het bosje achter ons.
"Laten we gaan kijken!" zegt ze, en ik zie iets oplichten in haar ogen.
Ik rol haar naar het bosje, en daar is hij dan.
"Oh!" ze slaat haar handen voor haar mond.
Vanbinnen juich ik.
Ik pak het hondje voorzichtig op, en zet het op haar schoot.
Ze kijkt er vertederd naar.
"Wat is hij lief." mompelt ze terwijl ze hem achter zijn oren knippert.
"Dat was het dus wat die vrouw hier deed! Kijk, daar is ze!"
Ik wijs naar mijn moeder, die op een bankje is gaan zitten. Maar dat weet zij natuurlijk niet...
Ik loop op mijn moeder af, en we doen net alsof we met elkaar aan het praten zijn.
Daarna loop ik terug.
"Ze wou het hondje niet meer, daarom heeft ze het hier neer gelegd." zeg ik en ik probeer een serieus gezicht op te zetten.
"Dus.. Hij is van niemand?" vraagt ze.
"Nee, in principe niet. Misschien, kan jij het houden?" zeg ik en ik glimlach.
Ik zie dezelfde schittering weer in haar ogen en ze begint helemaal te stralen.
Als antwoord likt het hondje haar enthousiast in haar gezicht, en valt daarbij bijna van haar schoot af.
En dan begint ze opeens heel, heel hard te lachen. De tranen biggelen over haar wangen.
Zelf schiet ik ook in de lach.
"Hahahaha, sorry. Ik weet niet waarom ik nu zo hard moet lachen." ze veegt de tranen af van haar gezicht.
"Dat geeft toch niet joh!" zeg ik met een grinnik.
Als we uitgelachen zijn, zijn we een tijdje stil.
"Bedankt." fluistert ze zacht.
"Waarvoor?" ik kijk haar vragend aan.
"Nou, gewoon. Ik heb in tijden niet meer zo gelachen."
Er komt weer een glimlach rond mijn mond.

Missie volbracht, denk ik tevreden bij mezelf.
•
Hoiiiii
Een lekker lang hoofdstuk dit keer!
Ik heb gewoon bijna 1k, ik kan het niet geloven!
Misschien komt er vandaag nog wel een hoofdstuk online....
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?
Byeee