The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 39

Pov. Elisa

We hebben samen besloten dat we het gaan proberen.
Ik houd van hem, en we gaan ervoor werken.
Voor onze relatie.
Ik lig op mijn bed, als ik geklop op mijn deur hoor.
"Binnen" mompel ik.
Stephan komt binnen met een brede grijns op zijn gezicht.
Ik ga direct rechtop zitten, en mijn wangen worden felrood als ik merk dat ik nog in mijn pyjama zit.
Zijn grijns word nog groter als hij mijn rode wangen ziet.
Hij loopt naar me toe en geeft me een begerige zoen, waarin ik meega.
"Wat zie je er mooi uit." Plaagt hij me en ik geeft hem een speels duwtje tegen zijn schouder, om mijn inmiddels tomaat rode wangen te verbergen.
Hij komt naast me liggen en ik kijk hem aan in zijn groene ogen, waar een kleine twinkeling in speelt.
Hij doet zijn ogen dicht waardoor ik al zijn gelaatstrekken ongestoord kan bekijken.
Zijn welgevormde jukbeenderen, zijn heldergroene ogen, en wat sproetjes hier en daar.
Zijn blonde haar zit warrig wat hem er schattig uit laat zien.
Ik slaak een onbedoelde zucht, waardoor hij zijn ogen open doet en grijnst, en bij mij de welbekende blosjes weer naar boven komen.
Ik kruip dichter tegen hem aan en hij streelt met zijn handen mijn haar, waardoor er een glimlach op mijn lippen verschijnt.
Hij legt zijn kin op mijn hoofd en zo liggen we een tijdje, genietend van het moment.
"You're the love of my life" fluistert hij in mijn haar.
Mijn glimlach word groter, maar er komt ook een frons op mijn gezicht wat er vast grappig uit had gezien.

Is hij ook de liefde van mijn leven?
Mijn gedachten dwalen direct af naar Jaiden, en als ik aan hem denk krijg ik kippenvel op mijn arm, maar ook tranen in mijn ogen.
Snel schud ik die gedachte van me af, en geef Stephan als antwoord een zoen.
Hij gaat er maar al te graag in mee, en de zoen word al snel een stuk ruwer.
Hij gaat boven mijn hangen en grijnst naar me voordat hij zijn lippen op de mijne drukt.
Zijn hand kruipt onder mijn shirt en glijdt steeds verder omhoog waardoor ik kippenvel krijg over mijn hele lichaam.

Totdat er op de deur geklopt word.

Verschrikt gaan we van elkaar af en ik kan nu ook bij hem de blosjes herkennen, waardoor ik inwendig moet lachen.
Er staat een grijns op mijn moeders gezicht als ze binnen komt.
Ik heb, na de trip naar Londen, een veel betere band met mijn moeder gekregen.
Bij de gedachte Londen kijk ik glimlachend naar Stephan.
Ik weet onze eerste ontmoeting nog goed...

Ik zit te piekeren en te piekeren, en ik sluit me daarbij helemaal af van mijn omgeving.
Misschien niet heel slim, als je op een drukke trap loopt en eigenlijk moet uitkijken.
En dat merk ik inderdaad al gauw genoeg, want ik loop vol tegen iemand op, struikel en val naar achter.
Deze persoon pakt mij echter snel genoeg bij mijn arm zodat ik niet kan vallen.
Ik bloos hevig.
Wat een klungel ben je toch!
Inderdaad niet een van mijn sterkste eigenschappen...
Ik kijk recht in de prachtige, felgroene ogen van een jongen die ik iets ouder als mijzelf schat.
Hij trekt me rechtop.
"Gaat het?" vraagt hij bezorgt en een kleine glimlach siert zijn lippen.
"Ehh.. Uh ja" stamel ik en ik kijk beschaamd naar de grond.
Dat moet mij weer gebeuren...

Het was onze gewoonte geworden om over elkaar te vallen, en nu zijn we echt voor elkaar 'gevallen'.

Bij die gedachte word mijn glimlach nog groter.
"Hallo, aarde aan Elisa?" Zegt mijn moeder en ik hoor Stephan achter me grinniken.
"Wa-wat?"
Ik was weer eens in gedachten verzonken...
"Of jullie even boodschappen willen halen." Mijn moeder kijkt me aan, maar kan een klein lachje niet onderdrukken.
"Ja hoor." Zeg ik en direct sta ik op.
We lopen naar beneden en als we een lijstje gemaakt hebben, gaan we weg.

Ik loop hier, hand in hand, met Stephan.
Alsof hij mijn gedachten kan lezen geeft hij er een klein kneepje in.
"Ik hou van jou" fluistert hij.
"Ik ook van jou" zeg ik en hij geeft een kus op mijn hoofd.
Zijn lengte is gewoon perfect, net iets langer dan ik.
Hij is gewoon perfect.
Jaiden piekt nog heel even in mijn gedachten, maar ik weet het steeds beter te onderdrukken.
Gewoon vergeten, gewoon vergeten...
"Liefje, wakker worden" de stem van Stephan brengt me weer op aarde.
"Is er iets waarom je zo veel piekert?" Vraagt hij, en zijn stemming is ineens van melig naar bezorgd gegaan.
Ik haal mijn schouders op, en gelukkig vraagt hij niet verder.
We naderen het winkelcentrum, en ik voel me zo gelukkig met Stephan naast me.

Totdat ik een blik werp op de winkel, op mijn knieën val en de eeuwige waterval van tranen laat lopen...

•

CLIFFHANGER
wat denken jullie dat er is?
Extra lang hoofdstukje omdat ik van jullie hou ❤

Love you guys ❤