The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 15

Pov. Elisa

We lopen weer terug richting het ziekenhuis.
Ik aai de pup over zijn hoofd.
"Hoe ga je hem eigenlijk noemen?" hoor ik Jaiden zeggen.
"Ik heb geen idee, ik weet geeneens of ik hem wel mag houden..." mijn stem klinkt bedroefd.
Ik voel zijn hand troostend op mijn schouder.
Als we weer in mijn kamer zijn, stop ik de pup in zijn mand en gaan we op mijn bed zitten.
Ik ben de hele tijd stil, en ik weet niet waarom.
Dan pakt Jaiden mijn handen vast.
'Wat is er?" vraagt hij en hij kijkt mij diep in mijn ogen.
Ik haal mijn schouders op.
Maar wat er toen gebeurde overtrof mijn mooiste dromen.

Hij duwde mij zachtjes achterover, en hij ging boven mij hangen.
Hij bedekte mijn hele gezicht met kusjes, hele tedere kusjes.
Hij ging naar beneden, naar mijn nek, naar mijn buik, en toen stopte hij even.
Ik gaf hem een teken dat hij door moest gaan.
Deze gevoelens waren totaal nieuw voor mij, en ik kreeg er warme tintelingen van over mijn lichaam.
Hij legde zijn hand onder mijn shirt, terwijl hij mijn nek met kusjes beroerde.
Mijn adem stokte.
Hij voelde het, en stopte aarzelend.
Ik gaf hem een bemoedigend knikje.
Hij draaide ons om, zodat hij onderop lag.
Zijn hand gleed langzaam omhoog.
Al mijn twijfels waren opzij gezet, en ik wou dat hij nooit stopte.
maar toen werd er aan de deur geklopt.
We maakten ons verschrikt van elkaar los, en toen kwamen mijn ouders binnen.
"Hallo Elisa!, oh en Hallo... Jaiden was het toch?" er speelt een lachje om mijn moeders mond.
Ik begin hevig te blozen.
Hij knikt, en kijkt met een grijns naar mij.
Dan ziet mijn moeder de pup.
"Elisa! Waar heb je die pup vandaan?" vraagt mijn moeder verrast.
Ze gaat zitten, en dan vertel ik haar alles.
"Natuurlijk mag je hem houden." zegt mijn moeder nadat ik ben uitverteld.
Mijn hart maakt een sprongetje van vreugde.
Ik neem de puppy op schoot, en aai hem over zijn bol.
"Heel erg bedankt." fluister ik.
"Maar mag hij wel in het ziekenhuis blijven?" ik kijk mijn ouders vragend aan.
"Nou, ik denk niet dat dat nodig zou zijn..." mijn moeder lacht geheimzinnig.
"Maar... Wat? Hoezo?" ik snap er niks van.
"We hebben net met de dokter gepraat, en... Je mag morgen naar huis."
"Echt? Wat fijn! Maar... Hoe zit het met school?" dat bedrukte gevoel komt weer bij me naar boven.
"Je hoeft de komende dagen niet naar school lieverd, we hebben met je school gepraat. Het is immers al bijna zomervakantie." zegt mijn vader.
Ik kan een kreet van blijdschap niet onderdrukken.
Ik vlieg in Jaiden's armen, maar ik trek me direct terug.
Ik bloos.
Mijn moeder geeft me een knipoog en glimlacht naar ons beide.
"Ik denk dat ik maar moet gaan." zegt Jaiden, en hij staat op.
Ik hou hem vast aan zijn vest.
"Dankje." fluister ik nog een keer.
Hij buigt naar voren, drukt een vlug maar teder kusje op mijn wang, en verdwijnt dan achter de deur.
Ik wrijf over mijn wang.
Was het een droom?
Nee dit was de werkelijkheid!
Een werkelijkheid waarvan ik nooit had durven dromen.
•
Zoals gezegd, nog een nieuw hoofdstukje voor jullie!
Nog minder dan 100 reads te gaan voor de 1k!
Wat vonden jullie van dit hoofdstuk?
Byee