The Boy And The Bucketlist

Hoofdstuk 32

Pov. Elisa

Ik heb de hele nacht lopen piekeren...
Wat moet ik doen?
Ik vind hem heel aardig, echt waar, maar ik kan Jaiden gewoon niet uit mijn hoofd krijgen.
Hij heeft je verlaten, accepteer het!
Mijn gedachten willen niet meewerken.
Maar toch....
Het voelt gewoon niet het zelfde als bij Jaiden.
Ik slaak een kreet van frustratie en laat me achterover op bed vallen.
Ik zal wel nooit over hem heenkomen...

Als het eenmaal middag is, ga ik met een zwaar hoofd op weg naar mijn oude huis.
Fijn, moet het ook nog eens regenen.
Mijn stemming was al niet heel goed, mede doordat ik moe was van het piekeren, maar als wij aankomen bij ons oude huis komen alle herinneringen weer terug.

"Papa, papa harder!" Krijs ik als mijn vader me duwt op de schommel.
Hij lacht en duwt me nog harder.
Ik kijk richting ons kleine, maar toch knusse huisje, en zie mama naar buiten lopen.
"Mama doe ook mee!" Roep ik naar haar terwijl ik gier van het lachen.
Haar gezicht staat bedrukt, en een traan rolt over haar wang.
"Het is oma"

Nu is het geen druppel regen die over mijn wang rolt, maar is het een traan.
Ik laat me op mijn knieën vallen, en mijn moeder hurkt zich naast me neer.
"Lieverd, gaat het? Wil je nog naar binnen?" Haar stem klinkt heel zacht, en ik zie dat er ook een traan over haar wang rolt.
Ik schud mijn hoofd, en val dan in mijn moeders armen.
ik huil.
Zij drukt me stevig tegen zich aan.
Dit heb ik zo lang moeten missen...
Denk ik bij mezelf en ik slaak een diepe zucht.

Pov. Jaiden

'Jaiden, Jaiden! Word alsjeblieft wakker! Alsjeblieft...'

Moeizaam open ik mijn ogen.
Ik zie mijn moeder bezorgd naar me kijken, en dan merk ik pas dat ik nog in de schuur zit.
"Doe nooit meer zo iets doms!" Zegt ze boos als ze ziet dat ik mijn ogen open heb en ze staat in op.
Ik kan haar woede, maar ook haar bezorgdheid in haar ogen aflezen.
Ze pakt de lege bierflesjes, wat er een stuk of zeven zijn, en smijt ze in de glasbak.
"Je gaat jezelf nog in coma zuipen!" Haar stem slaat over, en een traan glijdt langs haar wang naar beneden.
Opeens slaat haar stemming over van boos naar bezorgd, en ze komt weer naast me zitten.
Ze trekt mij dicht tegen haar aan, en dan kan ik het niet meer binnenhouden.
Alles komt eruit.
Alles wat ik de afgelopen dagen, weken, maanden heb opgekropt, komt eruit.
En ik blijf maar huilen.
En mijn moeder houd mij gewoon vast, en stelt geen vragen.
Ook al zullen er nu wel duizenden vragen in haar hoofd omtollen, ze zegt het niet.
En nu, ben ik daar heel blij om.
Ik ben blij dat ik alles eruit kan gooien, en even als een klein kind mezelf heel dicht tegen mijn moeder aan kan drukken...

•
Halloooooooo
thanks voor 5.5k+!!
Ly guysss
Byee