When Summer Ends

WSE 41

WSE 41

Present day...
Survivor's POV
Hindi pa 'rin nawawala sa isip ko ang mga nangyayari sa akin ngayon. Hindi ako makapaniwala na si Adrian pala ang killer sa likod ng patayang 'to. Siya ang bumubungkal ng lupa at may ipinasok siya sa loob. Kaya mas lalo akong nagulat sa sinabi ko sa harap ng journalist no'ng isang araw.

Mahigit dalawang buwan na ang makalipas at hinding-hindi ko pa 'rin na aalala ang lahat ng pangyayari. Sa loob ng two months na pambubully 'rin sa akin ng mga classmates ko and they just curse that easily na sana ako na lang namatay without knowing all those reasons they said.

Bakit nga ba ayaw nila sa 'kin? Ano ba nila ako noon? Am I that too evil for them at hindi nila ako pinapaalala na isa akong bully noon? Para maghiganti sila sa akin?

But, still. Nalilito pa 'rin ako. It's just a jigsaw puzzle and I'm just that one small piece waiting for my brain to think and get the solution on how to fit those pieces to form a picture.

Ako lang ang nakakaalam kung paano malutas ang problemang 'to. Na sa akin pa rin ang solusyon dahil ako lang ang nakakaalam kung sino ang may pakana ng kaguluhang 'to. And I'll promise to fix everything.

Nakaupo ako ngayon sa upuan sa loob ng classroom while taking the test. Examination day namin ngayon at ang mga kaguluhang nangyayari sa akin ang tanging na sa isip ko. Ni isa ay hindi pa 'rin ako nakapagsimulang sumulat ng pangalan ko even though ay sampung minuto na lang para tumunog ang kampanilya ng school.

Wala pa akong sagot sa lahat ng katanungan sa tests kahit unang araw pa lang ng examination. Siguro na iisip ko pa 'rin 'yung nambibitang sa akin sa pagkamatay ng mga barkada ko. A lot of them was their friends before at sumali sa grupo. I wonder why kung bakit wala akong kaibigan sa loob ng classroom. Maybe I'm the bully in the past that I've hurt them so many times.

"5 minutes left..." sabi ng teacher namin to warn us.

Nakikita ko sa paligid ko na isa-isa silang pumapasa ng test while I am just sitting on the chair, watching them so happy na nakasagot sila sa test.

I bit my lower lip at dahan-dahang tumayo para ipasa ang walang sagot kong test paper kay Sir. Nang maipasa ko ay inaasahan ko naman siyang magulat sa nagawa ko.

"Bakit hindi mo sinagutan 'yung test paper mo?" tanong niya sa akin "Nag iipon ka ba ng tinta ng ballpen? Are that depress, Ms?"

Yumuko na lang ako dahil wala naman akong masasabi but he keeps on asking me kung siguro puwede pa 'raw next week ay mag te-take ulit ako ng exam.

"Come on, Ms. I knew you would answer this question. I knew you're not that unintelligent to answer this questions..."

"Babawi ho ako. Sinusubukan ko hong kalimutan ang lahat ng nangyari but I need to focus on my case base sa killing na nangyari sa loob ng mansyon," sagot ko "Pag nalaman ko na po kung sino 'yung killer, hindi ako magdadalawang isip na maging masaya at bumawi sa exam dahil nahanap ko na ho hustisya."

Bigla naman akong nakaramdam ng sakit sa likod at bumagsak ito nang matamaan ang likod ko. Nang humarap ako ay nakita ko ang isang ballpen na itinapon sa akin kanina.

"Hustisya? Tss. C'mon, guys. 'Yung killer natin na sa harap na." she smirked. Isa siya sa bumubully sa akin at classmate ko siya.

But I'm not a killer. Sinasabi ko sa inyo na hindi ako.

Keanna's POV
Nagising na lang ako nang makaramdam ako na mas lalong humahapdi sa likod ko. Siguro ganoon kahina ang katawan ko nang maalala kong pinalo pala ako ni Althea kanina. Ibinagsak pala ako ni Davy nang sumabog 'yung bomba! Dahil sa lakas siguro ng impact kaya ako bumagsak nang inalalayan ako ni Davy!

Ramdam na ramdam ko ang sakit ng likod ko na tumama sa mga bato sa lupa. Nakita ko na ang nasusunog na warehouse kaya dahan-dahan akong tumayo kahit masakit 'yung likod ko ay sinusubukan ko pa 'ring tumayo.

Nakita ko na lang na nakadapa si Adrian sa lupa at tinatakpan ang ulo nito. Kaya habang nakatayo ako ay nararamdaman ko pa 'rin ang sakit ng likod ko na parang nabali ang likod ko at hindi ako makatayo ng maayos.

Kaya bigla akong bumagsak nang hindi ko kinaya at do'n nagsimulang tumulo ang sariwang luha ko.

"H-Hindi..." nakangiwi kong sabi.

Bigla naman ako nakarinig ng mga mahihinang bakas na yapak mula sa aking likuran at mukhang papalapit yata sa akin.

"KEANNA!" bigla akong niyakap ni Quila nang nalaman ko ang boses nito.

"Hindi pa patay si Althea, 'di ba?" tanong ko kay Quila pero patuloy pa 'ring tumutulo ang mga luha ko, "Kailangan pa nating malaman 'yung killer, 'di ba?"

"KEANNA! ANO BA? ANG IMPORTANTE LIGTAS TAYO!" sigaw naman ni Quila.

Napakagat na lang ako ng labi at tumingin sa kanya. "Hindi ko na alam kung kanino ako kakampi. H-Hindi ko na alam kung saan ako puwedeng humingi ng tulong..."

"Sa akin nga, e. Okay lang na masira 'tong mga daliri ko sa paa basta ang importante ay buhay pa 'rin ako at kaya kong maglakad ng konti..."

Dahan-dahan akong tumingin sa kanya habang nanlalaki 'yung mata ko sa sinabi niya sa akin. "My god, Quila!"

UMUWI muna kaming apat nina Adrian, Davy at Quila at inalalayan pa 'rin ako ni Adrian samantalang si Quila naman ay inalalayan siya ni Davy. Napansin kong pudpod at sira ang mga daliri ni Quila sa paa at tumutulo pa 'rin ang dugo nito ng konti. Na aawa ako sa kalagayan niya kaya sumakay kami ng tricycle papunta sa mansyon nina Keanna.

Hindi naman ito napansin nang driver at nang makarating kami ay laking gulat namin sa aming pagbaba nang makita kami ng Mama ni Quila!

"Ito na po 'yung bayad." dinig kong sabi ni Adrian sa driver at nang humarap 'rin siya ay kitang-kita ko 'rin ang kanyang reaksyon.

"ANAK? QUILA?" gulat na sambit ng Mama ni Quila at dahan-dahang lumapit sa kanyang anak, "ANONG NANGYARI SA 'YO? SINO GUMAWA SA 'YO NITO?!"

Sira na ang plano. Sirang-sira na talaga.