Sessizlik derler en büyük ihanetmiş. Ben sessizliği bu sarayda öğrendim Sultanım, tüm benliğime ihanet edilirken, ırkım benden medet umarken ben ise sessizliği öğrendim. Sustum. O ihtişamlı sarayın büyüsü sarmaladı beni, yakutların parıltısı, altınl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Geçmiş
Küçük kız çocuğu dizlerinin üzerine ellerini koymuş, kambur bir şekilde eğilmiş, derin nefesler alırken ayağına giren sancı ile kendini yerde bulmuştu. Gözlerine hücum eden göz yaşlarıyla beraber yerden kalkmaya çalıştı lakin ne takati kalmıştı ne de mecali.
"Dur!" Diye bağırdı. Sesi yazdan ötürü çoraklaşmış ovayı doldurmuştu ama hemen dibindeki adamın sert duvarlarından çarpıp geriye gitmişti.
"Ağlama! Sen güçsüz bir kız çocuğu değilsin Helena! Sen dünyaya gelmiş, tanrıların bize bahşettiği en güçlü kadınsın. Sakın, sakın bir daha ağladığını görmeyeceğim!"
Yerde debelenen on üç yaşındaki kız çocuğu sızlandı. Daha sadece bir çocuktu! Ergenliğe bile girmemişti ki! Ondan umduğu şeyler çok fazlaydı. Ayağında açılan delikten oluk oluk kan kurak toprağa akıyordu ve bu da Helena'yı daha da güçsüz kılıyordu. Gözleri nemliydi ve denilen hiçbir şey umurunda değildi.
"Kalk ayağa!"
Helena ellerinden destek alarak hafif bir şekilde gövdesini kaldırıp bacağına baktı. Karşısındaki adam bacağını mızrağı ile delmişti. Derin bir nefes aldı ve acıyı örselemeye çalıştı. Antik yunan kadın savaşçısını andıran giysilerinin her yeri yırtılmaya durmuştu. Yaşına oranla olgun hatları ortaya seriliyordu. Biraz da utancından daha hızlı bir şekilde ayağa kalktı. Toz içinde kalmış kılıcını yerden kaptığı gibi tek adım geriye adımlayıp kollarını havaya kaldırdı. Artık kılıç havada duruyordu.
