Sessizlik derler en büyük ihanetmiş. Ben sessizliği bu sarayda öğrendim Sultanım, tüm benliğime ihanet edilirken, ırkım benden medet umarken ben ise sessizliği öğrendim. Sustum. O ihtişamlı sarayın büyüsü sarmaladı beni, yakutların parıltısı, altınl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İnanç neydi? Hayır, dini yargı ve ahlakından bahsetmiyorum, tam olarak inanç neydi? Hissettiğiniz, bildiğiniz, öğrendiğiniz, yıllar süren güven ile sadakat duyduğunuz şey inanç değil miydi? Mesela bir yargınızın bir anda yok olduğunu düşünün. Uzun zamandır gördüğünüz şeyin aslında öyle olmadığını, ayın karanlık yüzüne ayak bastığınızı, karın içinde gömülü öleceğinizi düşünürken kazacağınız yönünüzü bulabildiğinizi hayal edin. Aslında tamamen kabullendiğiniz şeyin bir anda tepetaklak olması...
Beyninize ne söylerseniz o ona inanır, hani derler ya bir şeyi kırk kez dersen olur diye, işte bu tam olarak kendini inandırmak ile ilgiliydi. Kendinize adapte ettiğiniz, öyle görmek istediğiniz, aksini düşünemediğiniz her şey sizin inancınızdır. İnanç 'ama' kabul etmez.
Mustafa yıllardır görmek istediği şeyi görüyor ve ona inanıyordu. Petridis onu hapsettiği hücreden kaçmıştı ve onu bir başına bırakmıştı. Birinci aşamadaki kabulleniş buydu. İkinci ve daha önyargılı yaklaşımı ise saraya adım attığı, onu ilk gördüğü anda olmuştu.
İnanç ama kabul etmez!
Bir kez olsun aklından geçmemişti başka bir ihtimal.
Evet, kadın buraya evli, iki çocuk sahibi bir de üstüne bir Çar'lığın Çariçesi olarak gelmişti. Peki, neden?
İnsan bencildir, sevgiyi paylaşsa bile hatta bu sevgiyi paylaşırken kendinden geçtiğini söylese bile kendini düşür. Bu gayriihtiyarî bir davranıştır. Aslında sevilen kişiye duyulan kırgınlığın oluşturduğu bir bencilliktir çünkü bir tek sevilen kişi bu denli zarar verir insana. Bu da ister istemez arada iletişim bozukluğu oluşturur. Anlamak istemez zira anladığı şeyler yıkılmıştır, inanç sistemi kırılmıştır.
