Sessizlik derler en büyük ihanetmiş. Ben sessizliği bu sarayda öğrendim Sultanım, tüm benliğime ihanet edilirken, ırkım benden medet umarken ben ise sessizliği öğrendim. Sustum. O ihtişamlı sarayın büyüsü sarmaladı beni, yakutların parıltısı, altınl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Bir adam birini öldürsün, sonra sanki dünyada en iyi şeyi yapmış gibi sevinçli, mutlu olsun... Bunda sevinilecek hiç bir şey olmadığını anlamıyor mu? Mutluluğun öldürmekle değil, fedakârlık etmekle olduğunu hissetmiyor mu?"
-Tolstoy
(bölüm şarkısı ile okuyumanız önerilir)
Aile... Dünya üzerindeki en kustasal sözcük... Ben galiba en çok bu sözcüğü bilemedim, halbuki en çokta bu sözcük için çabalayıp, harcadım ömrümü. Gözümü açtığım ilk adan itibaren günah, bir nifak tohumu gibi serpişmişti içime. Ben masum değilim, hiçbir vakit böyle bir iddam olmadı. Ben sadece içimdeki açlığı söndürmek için çabaladım, ben sadece aile olmak için, ait olmak için çabaladım. Olamadım, ben hiçbir vakit içimdeki o tohumu patlatıp bir köşeye atamadım, kendim olmadım, aile olmadım, iyi bir insan olmadım, ben hep çabaladığım değeri elime yüzüme bulaştırdım.
Şimdi dönsem geriye, dönsem çocukluğuma, ne yapardım hayatımı yeniden yazsam..?
Dönmek nasıl bir şeydir ki? İnsan nereye döner, döndüğü yer neresidir? Geriye dönmek diye bir şey var mıdır, mümkün müdür? Yoksa kader sadece ileriyi mi gösterir? Geldiğin, döndüğün yer orada mıdır, bekler mi? Baksan görür müsün? KAabin dönerken pusulan mıdır? Geçtiğin yerleri unutadan, aynı yerlerden geçerek yine evin yolunu bulabilir misin? Geçtiğin deniz, vardığın liman, bulduğun yuva seni hatırlar mı? Seni koynuna alıp, esirgeyip saklar mı?
Dönmek kabiliyet değil.
Zarurettir.
Cenneti-cehennemi hep içinde taşıdım, kendi şeytanımla dost, postun şeyhiyle müttefik ama hep tetiktim.
Sultan Mustafa'nın mahreminde, sırrında ama hep sınırda olan Petridis. Hününkarının derin gözlerine hergün kendi cenazesini izleyen Petridis. Sultanının gözlerine baktıkça, ölüme koşarak giden Petridis.
Herkesin korktuğu, çekindiği, güçlü Petridis(!) Ne büyük bir yalan ama!
Ben aciz bir kulum, nefsimin kör ateşinde, mutlu olmak, kendimi tamamlamak uğruna harcadığım onca insanın ruhunun altına ezilmiş ve her geçen gün ölümü daha da arzulayan bir kulum.
Tanrıya inanıyorum elbet. İnanıyorum çünkü yaptığım şeylerin cezasını bana bu düyada verecek birisi yok ve öldüğüm vakit ruhum çekeceğim acı ile huzur bulacak. Bu beni ölesiye bağlıyor tanrıya.
Şimdi soruyorsunuz bana, neden? Neden Petridis, neden bile isteye, olacakları göre göre yaptın bunca kötülüğü?
Ben de soruyorum kendime ama benim sorularımın cevabı sizinki gibi belirsiz değil, vicdanımı ferahlatmayan bahanelerim var elbet, nasıl olmasın..?
