Sessizlik derler en büyük ihanetmiş. Ben sessizliği bu sarayda öğrendim Sultanım, tüm benliğime ihanet edilirken, ırkım benden medet umarken ben ise sessizliği öğrendim. Sustum. O ihtişamlı sarayın büyüsü sarmaladı beni, yakutların parıltısı, altınl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Dayıı! Hih!"
Kardelen üzerine büyük gelen kırmızı kaftanının içinde, annesi ve babasının odasının önündeki mermer koridorda koşuştururken has odadan çıkan dayısını görünce kendini tutamamıştı gene. Hâlbuki Mustafa dayısı kaç kez tembihlemişti onu insan içindeyken ona böyle seslenmemsi gerektiğini.
"Kardelen!"
Mustafa, ağzını pişmanlık ile örtmüş küçük kızı görünce ister istemez gülümsedi. Lüle lüle sarı saçları, yeşile çalan kahverengi gözleri ve al yanakları ile o kadar tatlıydı ki adamın içinin ısınmaması mümkün değildi. Arkasında onunla gelen has oda başı Kaya ağayı sağ elini kaldırarak durdurdu ve kız kardeşinin koridoruna saptı.
"Ya dayııı ben özür dilerim vallahi biyerek olmadı!"
Mustafa dört yaşına yeni basmış olan yeğenin boyu ile kendi boyunu eşitlemek için yere eğildi. Sonra onun cennet kokusunu içine çekti. Bu minik ve asi Rahşa'sı da olmasa nasıl dayanırdı bu dünya azabına...
"Sen ne yapıyorsun burada böyle tek başına bakalım?"
Mustafa bunu derken Kardelen'in başındaki cariyeye de bakmayı ihmal etmedi. Genç kadının yüzü kıpkırmızı olmuştu bu soru ile.
"Babam git dolaş dedi, anneme bişi dicekmiş, özelmiş. Yani tabiğ ben de kıramadım onlarığ."
Kadının neden kızardığını anlayan adam kafasını iki yana sallayarak gülümsedi.
"Hadi sen gel benle, Rahşa'yı ziyaret edelim."
"Oluyy!"
Mustafa yaklaşık bir hafta önce tam on dördüne basmış genç kızını görmek için can atıyordu. Bir günün sabahını onun gül sureti ile açmayınca o gün katta iyi geçmiyordu.
Seferden yeni dönmenin yorgunluğunu yaşıyordu bu sıralar payitaht. Bir ay kadar önce atalarının fethedemediği Viyana'yı almıştı Mustafa. O alışıktı gerçe seferlerde olmaya, aylarca çadırda kalmaya, yanında kendini sıcak tutacak bir kadın olmamasına lakin ordusu da dostları da yorulmuştu, o yüzden sabah vakti yaptıkları bu densizliği görmezden geliyordu Mustafa.
Sekiz yıl. Sekiz yıldır ordu bir yıl bile dinlenmemişti.
Unutmanın farklı yollarını denemişti adam. Ama kimi unutmanın?
