Sessizlik derler en büyük ihanetmiş. Ben sessizliği bu sarayda öğrendim Sultanım, tüm benliğime ihanet edilirken, ırkım benden medet umarken ben ise sessizliği öğrendim. Sustum. O ihtişamlı sarayın büyüsü sarmaladı beni, yakutların parıltısı, altınl...
(Seni sevdiğim için herkes bana düşmandır; senin uğrundaki feryatlarım herkesi rahatsız etmiştir. Bunun için adını ağzıma alamam, derdinle ağlayamam; herkes bana sövüp sayacak diye korkarım. Gurbette yaşamayı şunun için seviyorum ki, vatanımı özlediğimi bahane ederek ağlayıp feryat ediyorum; hakikatte feryadımın sebebi senden ayrı oluşumdur.)
-Fuzuli
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Boğazdan savrulup yüzüne ok gibi çarpan rüzgarı üzerindeki pelerini ile def etti adam ve kucağındaki küçüğe daha da sarıldı. Gözlerini çamurlu yoldan kaldırmıyordu, önceki yağan yağmur İstanbul'un yokuşlu yollarını daha çekilmez bir hale getirmişti. Mavi gözleri pusulu bir hal almıştı, Boğdan'dan bindiği gemi de daha kötüydü, gözleri o anlarda bataklık gibiydi. Sonsuz bir boşluk varmışcasına çekiyordu hüznü içine. Şimdi ise sadece ağlamaklıydı, sonuna yaklaştıkça canı yanıyor, nefesi kesiliyordu.
O can dostunu kaybetmişti fakat önündeki sarayda yaşayan adam, o sarayın içindeki körpe çocuk ve kucağındaki minik? Onlar neyi kaybetmişti?
Onları, o yapan şeyin yarısını kaybetmişlerdi.
Bir sevgili ve bir anne.
İki küçük çocuk öksüz, bir adam kalpsiz kalmıştı.
Verdiği sözler yarım kalmıştı.
Söz vermişti Mustafa'ya, ondan öte kendine. Vicdan değil de yüreği çok zorlayacaktı ebetteki. Şu anda sahip olduğu ne varsa can dostu sağlamıştı ona, kendini sekiz yıl acı zindanına kapatmıştı onlar için ama o ise bir an için bile koruyamamıştı o vefakâr kadını.
Şimdi hesap verecekti devrin sultanına. Devrin sultanı! Petridis'in kölesi, sadık eşi... İnsan ne kadar boyutluydu, ne kadar değişken...
Herkese sözünü geçiren o insan yeri geliyordu bir başka insan için dünyanın en savunmasız en aciz insanı oluyordu.
Kendisi ölmekten korkmuyordu da, Mustafa'nın gözlerinde o acıyı görmekten korkuyordu, sonra Mustafa onun canını aldıktan sonra karısının yüzünden korkuyordu.
Ölüm her an yakındı bu hayatta onlara ama hiç bu kadar soğuk ve korkutucu değildi.
Şimdi her şeyini kaybeden bir adama tekrar kaybettiğini söyleyecekti, her şeyden kaçan ve ikiz kızlarıyla mutlu olan bir kadına da.
