Sessizlik derler en büyük ihanetmiş. Ben sessizliği bu sarayda öğrendim Sultanım, tüm benliğime ihanet edilirken, ırkım benden medet umarken ben ise sessizliği öğrendim. Sustum. O ihtişamlı sarayın büyüsü sarmaladı beni, yakutların parıltısı, altınl...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Kim demiş çocuk küçük bir şeydir Bir çocuk belki de en büyük şeydir
-jean jacques rousseau
"Papa!"
Ellerim yere düşerken sert çakıllara sürttü, işte o an içimde çok büyü bir acı baş gösterdi. Korkutucu mavi gözler ile bana bakan babama doğru kaldırdım kafamı. Tekrar seslendim ona ama sanki ona baba dememden hicap duyar gibi bir halde baktı bana. Gözleri, çok korkutucuydular. İçimden derin bir hıçkırık geliyordu dudaklarıma ama ağlamak istemiyordum.Beni yere ittirirken mi canım daha çok acımıştı yoksa taşlar ellerime girdiğinde, dizlerim koca koca delindiğinde mi karar ver vermem gerekiyordu. Tekrar baba dedim. Gözlerinde bu sefer ateş belirdi ama öyle bizim odayı aydınlatan mum gibi değil, geçen sarayın arka ormanında domuzu pişirdikleri alev gibi bir ateş. O kadar korkuyordum ki sanki burada gözlerimi kapatsam annemin hep bahsettiği o,ölümü hissedecektim.
Hâlbuki ben maviyi severdim, annemin o güzel gözleri hep bana teselli olurdu, içimi sımsıcak yapardı ama babamın mavi gözleri çok ürkütücüydü, kimi geceler rüyalarıma girerdi hatta. O an bir kez daha fark ediyorum ve anneme bile söylemekten sakındığım gerçek içimi acıtıyor, acaba beni ona benzemiyorum diye mi sevmiyor?
Casimo babama çok benziyor ama ben ise bırakın babamı anneme dahi benzemiyorum. Benim gözlerim; geçenlerde bir ceylan görmüştük annem talimdeyken, hah! İşte aynı onun gözlerinin rengi gibi. Saçlarım ise sarı ama anneminkilere benzemiyor. Nerden bakarsak bakalım onlarla hiç alakam yoktu -zaten bir davete gittiğimizde de, ya da soyluların evinde bunu sıkça duyuyordum.-
Canım daha çok yanıyor ve şimdi buraya çöküp canımın acısına bakmadan ve soğuğa rağmen ağlamak istiyorum. Hiçbir zaman düştüğümde beni kaldırmazdı –beni o düşürmüştü tabi o ayrı- lakin neden hiçbir zaman yanımda değildi? Babam neden beni sevmiyordu ki? Kulağımda hissettiğim keskin acı ile gözlerimden akan sıcaklığı hissettim. Kimse sevmiyordu işte beni, zaten onlara da benzemiyordu, haklıydı bana böyle davranmakta.Kulağımı hınçla sıkıyordu soğuk elli, öyle çok sıkıyordu ki onun kuvveti ile ayağa kalkmak zorunda kaldım. Kanlı ellerim onun kulağımı tutan elinin bileğine gitti.
"Papa, pozhaluysta, ne nado!" (Baba lütfen yapma)
Herkes çocuk olduğum için beni aptal görüyordu ama ben yaşıma rağmen her şeyin farkındaydım. Babam beni sevmiyordu ama benim canımı acıtmaktan hoşlanıyordu. Bunu sıklıkla yapardı ama annem bilmezdi. Diyemezdim ona, ona da kötü davranmasından korkardım çünkü ne zaman babamın bana zarar verdiğini yakalasa o güzel gözleri çok korkunç bir hal alıyor ve hemen ardından babama saldırıyordu. İşte ondan sonra da babam onu odalarına sokuyor ve tüm gün acı ile bağırmasını sağlıyordu. Bir gün ona ne yaptığını çok uzaktan görmüştüm, tanrı affetsin o anı hiç unutmayacağım çünkü çocuk zihnim daha bunu algılayamıyor ve ben ileride anneme o kadar acı veren şeyin ne olduğunu anlayıp bundan kaçınacağım.Korkuyorum, bana açacağı her yaradan korkuyorum.
