Το Απωθημενο

10° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Το απόγευμα όλοι συναντήθηκαν στο μέρος,όπου συναντιόταν κάθε φορά.  Εκείνο το απόγευμα, όμως ήρθε στην παρέα τους ένα ακόμη παιδί.
Πήγε κοντά τους διστακτικά,αλλά έβγαλε μια βροντερή φωνή.

-Γειά σας. Είμαι ο Άγγελος,είπε το ξανθό και αδύνατο αγόρι,μόλις πήγε κοντά στα υπόλοιπα παιδιά.
-Γειά σου Άγγελε. Είμαι ο Στέλιος. Έλα στην παρέα μας.

Τα μάτια του Άγγελου έπεσαν στην Σταυρούλα. Αφού την κοίταξε καλά, πήγε κοντά της και άρχισε να της μιλάει.

-Γειά σου. Έχεις πολύ μακριά και ωραία μαλλιά. Πώς σε λένε;τη ρώτησε.
-Γειά. Ευχαριστώ. Είμαι η Σταυρούλα. Μένεις εδώ τώρα έτσι;
-Ναί. Μένω δίπλα στην εκκλησία. Ήρθαμε πριν λίγες μέρες,αλλά δεν είχα βγει ξανά έξω. Γι'αυτά με βλέπετε σήμερα για πρώτη φορά.
-Ωραία. Μένουμε κοντά. Το δικό μου σπίτι είναι λίγο πιο πέρα, στο παντοπωλείο.

Ο Δημήτρης που τους είδε να μιλάνε,πλησίασε κοντά τους και αφού κοίταξε την Σταυρούλα,της χαμογέλασε.

-Γειά σου Άγγελε. Είμαι ο Δημήτρης,είπε ο Δημήτρης και κοίταξε τον Άγγελο παράξενα.
-Χάρηκα Δημήτρη.
-Σταυρούλα,να σου πω κάτι;
-Ναί Δημήτρη, πες μου.
-Πάμε λίγο πιο πέρα,είπε ο Δημήτρης και έπιασε την Σταυρούλα απο το χέρι.

-Τί συμβαίνει;ρώτησε η Σταυρούλα,όταν ήταν μακριά απο τους άλλους.
-Μη μιλάς πολύ με τον Άγγελο,της είπε με παράξενο τον τόνο της φωνής του.
-Γιατί;
-Δεν μου γεμίζει το μάτι. Πολύ πονηρός μου φαίνεται.
-Γιατί το λες αυτό;Μόλις τώρα τον γνώρισες. Εμένα πάντως μια χαρά παιδί μου φαίνεται.
-Μα μόλις τώρα τον γνώρισες,πότε πρόλαβες να καταλάβεις τον χαράκτηρα του;
-Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους,είπε η Σταυρούλα.
-Κι εγώ το ίδιο.Καλά, όπως νομίζεις,αλλά θέλω να προσέχεις μαζί του. Δεν θέλω να στεναχωριέσαι και αμα το κάνει αυτός ο καινούργιος δεν ξέρω τι μπορώ να κάνω.

Το απόγευμα πέρασε και ήρθε το βράδυ με το φεγγάρι να είναι ψηλά στον ουρανό. Τότε,τα παιδιά γύρισαν σπίτια τους.

Ο Δημήτρης με τον Κώστα  μπήκαν στο σπίτι και είδαν τους γονείς τους να κάθονται  στο σαλόνι.
Ο Δημήτρης φαινόταν στεναχωρημένος και θυμωμένος,σε αντίθεση με τον Κώστα που ήταν πολύ χαρούμενος.

-Τί έγινε παιδάκια μου; Δημητράκη τί έχεις,αγόρι μου;ρώτησε η Ευθαλεία ανήσυχη,που είδε την έκφραση του Δημήτρη.
-Τίποτα, μαμά,απάντησε εκείνος και έβγαλε την ζακέτα του γρήγορα.
-Τί θες να έχει,Ευθαλεία; Μια χαρά είναι. Θα του πέρασει σε λίγο,είπε ο Γιώργος.
-Μα δεν τον βλέπεις, Γιώργο; Χλωμός είναι. Κώστα τί έγινε;Φάγατε κάτι όταν παίζατε και πείραξε τον αδελφό σου;
-Όχι μαμά. Μια χαρά είναι ο Δημήτρης. Σε λίγο θα είναι πιο καλά,είπε και έκανε να φύγει,αλλά σταμάτησε.
-Να σου πω και κάτι,μαμά;Σήμερα, ήρθε άλλο ένα παιδί στην παρέα μας. Μετακόμισαν εδώ, πριν δύο μέρες.
-Αλήθεια;Είναι καλό παιδί;ρώτησε η Ευθαλεία.
-Πάρα πολύ καλό παιδί. Άγγελο τον λένε.
-Εμένα πάλι, δεν μου αρέσει η φάτσα του,είπε ο Δημήτρης.
-Γιατί παλικάρι μου;Τί σου έκανε;είπε ο Γιώργος.
-Μου φαίνεται πολύ πονηρός. Έχει κάτι παράξενο πάνω του και όταν είμαι κοντά του νιώθω να έχω ένα μεγάλο κόμπο στο στομάχι και θέλω να τον δείρω.
-Εγώ πάντως μια χαρά νιώθω κοντά του,είπε ο Κώστας.
-Πάμε μέσα να σου πω κάτι;είπε ο Δημήτρης στον Κώστα.

Ο Δημήτρης έτρεξε γρήγορα στο δωμάτιο τους,ενώ ο Κώστας τον ακολούθησε.

-Τί θες να μου πεις,μικρέ;ρώτησε ο Κώστας αφήνοντας το σακάκι του στο κρεβάτι.
-Αυτός, ο Άγγελος θέλω να μείνει μακριά μας. Ειδικά μακριά απο την Σταυρούλα. Είδες πώς την κοιτούσε;Αμέσως κοντά της πήγε,μόλις ήρθε.
-Μα τί έχεις πάθει με τον Άγγελο; Καλό παιδί είναι. Στο λέω εγώ που είμαι και πιο μεγάλος,είπε ο Κώστας και έπιασε απο τους ώμους τον Δημήτρη.
-Δεν ξέρω Κώστα. Νομίζω,ότι στο μέλλον θα μας δημιουργήσει πολλά προβλήματα.
-Μην κάνεις σαν μωρό,Δημήτρη. Λάθος κάνεις,θα το δεις. Επειδή πήγε κοντά στη Σταυρούλα κάνεις έτσι.
-Μακάρι να κάνω λάθος,Κώστα. Μακάρι να έχεις εσύ δίκιο και να βγει καλός,αλλιώς δεν ξέρω τι μπορεί να γίνει.