Το Απωθημενο

77° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η Σταυρούλα έπαιρνε την Αθανασία στο τηλέφωνο,αλλά δεν απαντούσε όσες φορές κι αν αυτό χτυπούσε. Ήθελε να μάθει γιατί πέρασε απο το σπίτι τόσο ανήσυχη πιο πριν και τι ήθελε.

-Μπορεί να κοιμάται,της είπε ο Παύλος για να την καθησυχάσει.
-Αποκλείεται. Δεν κοιμάται τόσο νωρίς η Αθανασία.
-Μπορεί να είναι στο μπάνιο..
-Ή να μην θέλει να σου μιλήσει,είπε ο Θωμάς που τους άκουγε να μιλάνε τόση ώρα.
-Μπαμπά σταματά,είπε ο Παύλος με έντονο τον τόνο της φωνής του.
-Δεν πειράζει αγόρι μου,άλλωστε έχω συνηθίσει τον τρόπο του πατέρα σου,είπε η Σταυρούλα και έκατσε στον καναπέ.

Η Αθανασία άκουγε το τηλέφωνο να χτυπάει επίμονα,όμως δεν το σήκωνε. Η μητέρα της ήταν,το ήξερε. Πήγε στο υπνοδωμάτιο και ξάπλωσε στο κρεβάτι. Ξαφνικά ένιωθε τόσο κουρασμένη. Ξάπλωσε και το βλέμμα της έπεσε στο κομοδίνο που υπήρχε δίπλα στο κρεβάτι. Απο μικρή θυμόταν  ότι το τελευταίο συρτάρι του ήταν πάντα κλειδωμένο. Γιατί άραγε;Αυτή η ερώτηση την βασάνιζε για αρκετή ώρα. Κάπου θα υπάρχει το κλειδί,σκέφτηκε. Άρχισε να ψάχνει σε όλο το δωμάτιο. Πού θα μπορούσε να ήταν;Έπειτα απο ώρα αναζήτησης και την μη ανεύρεση του κλειδιού, στάθηκε στο παράθυρο και κοίταζε έξω για λίγα λεπτά. Εκεί ανάμεσα στο παράθυρο και το παντζούρια είδε ένα μικροσκοπικό κουτάκι. Το πήρε αμέσως στα χέρια της και το άνοιξε. Μέσα υπήρχε το κλειδί που έψαχνε τόση ώρα.

Η Αθανασία άνοιξε το τελευταίο συρτάρι και αντίκρισε ένα χοντρό βιβλίο,που έμοιαζε με ημερολόγιο.

-Εδώ είμαστε. Εδώ θα βρω τις απαντήσεις που ψάχνω,μονολόγησε.

Το άνοιξε στις πρώτες σελίδες του και άρχισε να διαβάζει το ημερολόγιο της Σταυρούλας.

-"14 Ιουνίου 1972" έγραφε πάνω-πάνω με μεγάλα γράμματα.
-"Σήμερα ήρθαν στο χωράφι μας και οι καινούργιοι μας γείτονες. Έχουν δύο παιδιά,δυο αγόρια. Ο μικρότερος,Δημήτρη νομίζω τον λένε,απο ότι άκουσα,είναι πολύ παράξενος αλλά και πολύ γελαστός ταυτόχρονα. Έχει ενα υπέροχο χαμόγελο. Όταν χαμογελάει φωτίζεται όλο του το πρόσωπο και τα μάτια του γελούν και αυτά."

Η Αθανασία προχώρησε μερικές σελίδες παρακάτω και άρχισε να διαβάζει και πάλι.

-"20 Νοεμβρίου 1979. Σήμερα έμαθα πως είμαι έγκυος στο παιδί του Δημήτρη. Δεν το πιστεύω ότι έχω μέσα μου το μωράκι μας. Ανυπομονώ να το κρατήσω στην αγκαλιά μου,αλλά απο την άλλη φοβάμαι τον πατέρα μου. Με παραξενεύει με κάποιον άλλο και είναι πολύ δύσκολο για μενα"