Το Απωθημενο

73° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Γύρω στα μεσάνυχτα η Σταυρούλα ξύπνησε απο τον χτύπο του τηλεφώνου,που χτυπούσε επίμονα.

-Ορίστε,είπε λαχανιασμενη, αφού έτρεχε στις σκάλες για να προλάβει να το σηκώσει.
-"Μαμά πάρε το αμάξι και ελάτε γρήγορα στο νοσοκομείο με τον Παυλο" άκουσε την Αθανασία να της λέει απο την άλλη γραμμή,αναστατωμένη.
-Τί έγινε Αθανασία;ρώτησε η Σταυρούλα που ανησύχησε.
-"Ο παππούς κάτι επαθε,δεν ξέρω τι. Όλη την ώρα έβηχε.Τώρα τον πάμε με το ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. Ελάτε γρηγορα"είπε η Αθανασία και έκλεισε το τηλέφωνο.

Η Σταυρούλα άφησε το τηλέφωνο στην θέση του γρήγορα και έτρεξε στο δωμάτιο του Παύλου για να τον ξυπνήσει και αμέσως μετά πήγε να ντυθεί. Έπειτα ξεκίνησαν με τον Παύλο προς το νοσοκομείο.

-Δεν σου είπε η Αθανασία,τι έγινε ακριβώς με τον παππού;ρώτησε ο Παύλος, ενώ ήταν στο δρόμο.
-Δεν ξέρει ακόμα. Είπε μόνο ότι έβγαζε. Μάλλον αρρώστησε. Στο ασθενοφόρο ήταν,όταν με πήρε. Θα δούμε τι έχει γίνει όταν πάμε εκεί.

Σε λίγη ώρα έφτασαν, η Σταυρούλα με τον Παύλο στο νοσοκομείο, όπου είδαν την Αθανασία και την Γεωργία να περιμένουν έξω απο την εντατική,στεναχωρημένες. Η Γεωργία έκλαιγε σιωπηλά,ενώ καθόταν σε μια καρέκλα.

-Τι έγινε;ρώτησε η Σταυρούλα, μόλις έφτασαν κοντά τους.
-Αχ,κορίτσι μου,ο πατέρας σου.Αυτές τις μέρες ο πατέρας σου ήταν άρρωστος,εβηχε συνέχεια. Αύριο το πρωί θα πηγαίναμε στον γιατρό,αλλά όλο το βράδυ δεν μπορούσε να ησυχασει. Φοβάμαι ότι πέρασε σε πνευμονία το κρύωμα που είχε,είπε η Γεωργία και αναστέναξε.
-Γιατί δεν πήγε πιο νωρίς στον γιατρό,μαμά; Τώρα θα ήταν μια χαρά,είπε η Σταυρούλα.
-Εγώ τον έλεγα παιδί μου,αλλά ακούει κανέναν ο πατέρας σου, δεν ακούει. Θα περάσει έλεγε.Εμ δεν πέρασε Θαναση, δεν πέρασε,αναστέναξε η Γεωργία.
-Μα τι πεισματάρης άνθρωπος. Να μην ακούει,είπε ο Παύλος.
-Γιατί εσύ πας πίσω;Το ίδιο πεισματάρης με τον παππού σου είσαι και εσύ,είπε η Γεωργία.
-Όχι και τόσο γιαγιά, είπε ο Παύλος και σταύρωσε τα χέρια του μπροστά στο στέρνο.

-Κανένας γιατρός δεν βγήκε να σας ενημερώσει;
-Όχι ακόμα αδερφούλη μου. Περιμένουμε,είπε η Αθανασία.
-Έτσι θα μας έχουν να περιμένουμε μέσα στην αγωνία;είπε η Σταυρούλα.

Μόλις ολοκλήρωσε τα λόγια της αυτά η Σταυρούλα, φάνηκε απο το δωμάτιο της εντατικής ένας ψηλολιγνος και νέος στην ηλικία γιατρός.

-Γιατρέ πώς είναι ο πατέρας μου;ρώτησε η Σταυρούλα.
-Είσαι η κόρη του;Μοιράζετε αρκετά,είπε ο γιατρός και χαμογέλασε,όμως το χαμόγελο εξαφανίστηκε αμέσως και τη θέση του πήρε ένα σοβαρό βλέμμα.