Το Απωθημενο

55° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η Σταυρούλα πήρε τον Παύλο και τον πήγε απέναντι στον Γιώργο για να παίξουν. Ένιωθε την καρδιά της να χτυπάει δυνατά μέσα στο στήθος της και περπατούσε με δυσκολία για περάσει τον δρόμο.
Την πόρτα άνοιξε ο Δημήτρης. Στεκόταν εκεί απέναντι της χωρίς να λέει τίποτα. Κοιταζόταν στα μάτια με την Σταυρούλα για ώρα,ώσπου την σιωπή έσπασε ο Παύλος.

-Γειά σας,κύριε Δημήτρη. Με περιμένει ο Γιώργος για να παίξουμε. Να περάσω;είπε ο Παύλος.
-Γειά σου, μικρέ. Έλα,πέρνα μέσα. Ο Γιώργος είναι στο δωμάτιό του. Τρέχα,είπε ο Δημήτρης και αφού έριξε μια ματιά στο παιδί κοίταξε και πάλι την Σταυρούλα.
-Εγώ να πηγαίνω,είπε η Σταυρούλα με τρεμάμενη φωνή αμήχανα και έκανε να φύγει.
-Σταυρούλα!Έλα μέσα να μιλήσουμε,είπε ο Δημήτρης αφού πήρε μια βαθιά ανάσα.

Εκείνη στάθηκε για λίγο την πλάτη γυρισμένη και έπειτα γύρισε να τον κοιτάξει.

-Δεν νομίζω ότι έχουμε να πούμε κάτι, Δημήτρη. Αντίο.
-Σταυρούλα, σε παρακαλώ. Έλα μέσα,είπε ο Δημήτρης κρατώντας της το χέρι.
Η Σταυρούλα ένιωσε την ανάσα της να κόβεται απο το άγγιγμά του και να μην μπορεί να πει λέξη.

-Καλά,αλλά δεν θα κάτσω πολύ,είπε η Σταυρούλα σχεδόν ψιθυριστά και ακολούθησε τον Δημήτρη.

Τώρα καθόταν στο σαλόνι ακριβώς απέναντι απο τον άλλον. Η Σταυρούλα κοίταξε γύρω της και συνηδειτοποίησε ότι δεν υπήρχε κανείς άλλος στο σπίτι εκτός απο τα παιδιά.

-Πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε;ρώτησε ο Δημήτρης.
-Εφτά ολόκληρα χρόνια,απάντησε η Σταυρούλα μετά απο μια στιγνή σιωπής.
-Πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια, ούτε που το κατάλαβα.
-Όντως. Πέρασαν γρήγορα, είπε η Σταυρούλα και έσκυψε το κεφάλι της σκεπτική.
-Σε είδα τις προάλλες στο εστιατόριο με έναν κομψό και ευκατάστατο κύριο,από ότι κατάλαβα. Ο άντρας σου είναι;
-Δημήτρη, τί θες απο εμένα;Απο ότι βλέπω και εσύ είσαι παντρεμένος και έχεις παιδί. Τί θέλεις λοιπόν;Πες μου,είπε η Σταυρούλα σχεδόν φωνάζοντας.
-Τίποτα δεν θέλω. Άλλωστε αυτό που είχαμε κάποτε έχει τελειώσει και το ξέρεις. Έτσι δεν είναι;
-Σωστά. Έχει τελειώσει εδώ και πολύ καιρό μάλιστα. Φεύγω,είπε η Σταυρούλα με σκυμμένο το κεφάλι.
-Να μην αργήσει ο Παύλος να έρθει.

Η Σταυρούλα γύρισε στο πατρικό της λυπημένη. Η Γεωργία που την είδε, υποψιάστηκε ότι κάτι έχει η κόρη της και άρχισε να της μιλάει.

-Μην στεναχωριέσαι για τα παλιά,κόρη μου. Ανήκουν στο παρελθόν πια και εκεί πρέπει να μείνουν. Δεν μπορείς να τα αλλάξεις όσο και να το θέλεις.