Το Απωθημενο

29° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

-Δίκιο έχει ο Νίκος,Σταυρούλα,είπε η Παναγιώτα. 
-Δίκιο έχει, αλλά ο Δημήτρης...,είπε ο Άγγελος στεναχωρημένος.
-Ήταν γραφτό του φαίνεται, Άγγελε. Τί να κάνουμε;Δεν μπορούμε, ούτε να τα βάλουμε με τον Θεό,ούτε να τον φέρουμε πίσω. Πιστεύω πως θα είναι ένας άγγελος δίπλα στον Θεό και θα μας προσέχει όλους μας. Ειδικά την Σταυρούλα και το παιδί,είπε η Παναγιώτα.

Η Σταυρούλα συνέχιζε να κλαίει με λιγμούς,καθώς τα λόγια των φίλων της δεν την παρηγορούσαν,ούτε της απάληναν τον πόνο.

-Το παιδί μου,Παναγιώτα εύχομαι να είναι αγόρι και να του μοιάζει. Θα του τα πω όλα για τον πατέρα του. Για τον πατέρα, που δεν θα γνωρίσει ποτέ του.
-Είναι τόσο άδικο να μην τον γνωρίσει. Το ξέρω καλά εγώ, πως είναι να μεγαλώνεις χωρίς πατέρα,είπε ο Άγγελος.
-Άλλη η δική σου περίπτωση. Ο δικός σου πατέρας δούλευε όλη μέρα και έρχοταν αργά την νύχτα,είπε ο Στέλιος.
-Άλλη περίπτωση, αλλά καταλαβαίνω πως θα νιώθει το μωρό, όταν μεγαλώσει και θα το ρωτάνε που είναι ο πατέρας του.

Ο Άγγελος στράφηκε προς στην Σταυρούλα και την κράτησε απο τους ώμους.

-Σταυρούλα, θα ήθελα να ξέρεις πως ότι κι αν χρειαστείς θα είμαι δίπλα σου,μην διστάσεις. Ο Δημήτρης ήταν ο καλύτερος φίλος που είχα ποτέ μου. Αισθάνομαι υπόχρεος απέναντι του.
-Σε ευχαριστώ πολύ, Άγγελε. Είσαι πολύ καλός.
-Σταυρούλα. Πρέπει να πάρεις τους γονείς του Δημήτρη τηλέφωνο να τους το πεις,είπε η Μυρτώ.
-Θα είναι πολύ δύσκολο. Δεν μπορώ να τους πω,ότι το παιδί τους δεν υπάρχει πια. Θα πάρω την μητέρα μου να τους το πει εκείνη.

Η Σταυρούλα πήγε στην υποδοχή του νοσοκομείου, να πάρει τηλέφωνο στο σπίτι της. Ευτυχώς για εκείνη το σήκωσε η μητέρα της. Αυτή την στιγμή μόνο στη μητέρα της ήθελε να μιλήσει.

-Μανούλα μου,είπε κλαίγοντας.
-"Σταυρούλα μου. Τί κάνεις, παιδί μου;Στεναχωρημένη σε ακούω."είπε η Γεωργία απο την άλλη γραμμή του τηλεφώνου.
-Είμαι χάλια, μαμά.
-"Μαλώσατε με τον Δημήτρη, έτσι;"
-Όχι,δεν μαλώσαμε, αλλά έχει σχέση με τον Δημήτρη.
-"Τί έγινε, παιδί μου;Με τρομάζεις."
-Μαμά. Μανούλα μου ο Δημήτρης χτυπησε.
-"Χτύπησε;Πώς χτύπησε;Είναι καλα τώρα;"
-Τον χτύπησε αμάξι, μάμα. Τον χειρούργησαν.
-"Τώρα πώς είναι;Είναι καλά"
-Μαμά ο Δημήτρης... Δεν είναι πια μαζί μας. Πέθανε.
-"Παναγία μου. Τί είναι αυτά που λες,παιδί μου;Με κοροϊδεύεις;"
-Η αλήθεια είναι μαμά. Πονάω πολύ μανούλα μου. Τον αγαπάω πολύ. Είμαι τόσο χάλια.
-"Τί είναι αυτό που μας βρήκε πάλι;Τί θα κάνετε εσείς τώρα;Κοριτσάκι μου ηρέμησε,δεν θέλω να σε ακούω έτσι. Σκέψου το μωρό που έχεις μέσα σου. Δεν κάνει να στεναχωριέσαι στην κατάστασή σου."
-Θα προσπαθήσω,αλλά είναι πολύ δύσκολο. Μητέρα θέλω να πεις στους γονείς του Δημήτρη τι έγινε.
-"Θα το πω. Αν και μου αναθέτεις δύσκολο έργο. Την καημένη την Ευθαλεία τι κακό την βρήκε "
-Μαμά,πρέπει να κλείσω τώρα.
-"Στάσου,παιδί μου. Ποτέ θα έρθετε;"
-Δεν ξέρω,μαμά. Θα δούμε. Αντίο τώρα.

Η Σταυρούλα έκλεισε το τηλέφωνο και άρχισε να κλαίει πάλι  με λυγμούς. Δεν μπορούσε να πιστέψει αυτό που της συνέβαινε. Ήρθε στο Ναύπλιο για να περάσει καλά,αλλά περνάει τις χειρότερες μέρες της ζωής της.
Πόσο θα ήθελε να ήταν όλα ένα κακό όνειρο και όταν ξυπνούσε να ήταν όλα ένα τεράστιο ψέμα. Έκλεισε τα μάτια και τα άνοιξε μετά απο λίγο. Τίποτα όμως δεν άλλαξε. Ήταν ακόμη στον χώρο υποδοχής του νοσοκομείου με πολλούς ανθρώπους με τον πόνο στα μάτια να περιμένουν να τους εξετάσει ένας γιατρός. Αρκετοί γιατροί και νοσοκόμες πηγαινοερχόταν εδώ και εκεί.

Η Σταυρούλα δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά τον Δημήτρη και αυτό την πονούσε πολύ. Άρχισε να κλαίει ακόμα πιο πολύ και να σκέφτεται όλα αυτά που έζησαν με τον Δημήτρη. Πόσο ευτυχισμένη ένιωθε μαζί του. Απο εδώ και πέρα θα ήταν μόνο δυστυχισμένη μακριά του. Δεν θα ξαναγαπούσε ποτέ κανέναν. Θα έμενε μόνη της και θα μεγάλωνε το παιδί της ,που θα της θύμιζε για πάντα εκείνον.
Ξαφνικά, άκουσε μία γνώριμη φωνή να λέει το όνομά της. Άνοιξε τα μάτια και είδε τον Άγγελο μπροστά της.

-Σταυρούλα, πώς είσαι;ρώτησε
-Πώς να είμαι, Άγγελε; Χάλια. Ο Δημήτρης ήταν ο έρωτας της ζωής μου και τώρα δεν πρόκειται να τον δω ποτέ ξανά.
-Σε νιώθω. Ο Δημήτρης ήταν ο καλύτερος μου φίλος. Ήξερε όλα μου τα μυστικά και εγώ τα δικά του. Μου φαίνεται σαν ψέμα όλη αυτή η κατάσταση. Νομίζω πως θα έρθει να με βρει για να πούμε τα δικά μας. Θα αρχίσει να λέει τις καθιερωμένες πλάκες του, για να με κάνει να γελάσω όταν δεν είμαι καλά,αλλά τα έφερε έτσι η ζωή Σταυρούλα, να μας τον πάρει τόσο νωρίς και τόσο πολύ άδικα.
-Γιατί; Γιατί τον Δημήτρη; Ήταν πολύ νέος ακόμα. Είχε πολλά να ζήσει ακόμα που δεν πρόλαβε.
-Έτσι γίνεται πάντα. Φεύγουνε οι πιο καλοί άνθρωποι και μένουν οι κακοί για να βασανίζουν αυτούς που έχουν πέσει στα δίχτυα τους. Σκέψου ότι είσαι στον κήπο σου, Σταυρούλα. Βλέπεις πολλά λουλούδια, αλλά σου τραβάνε την προσοχή αυτά που είναι ωραία. Έτσι αποφασίζεις να τα κόψεις και αφήνεις τα άσχημα λουλούδια, τα μαραμεμένα,εκεί να κάθονται. Έτσι κάνει και η ζωή κόβει τα πιο όμορφα λουλούδια και αφήνει τα σκάρτα.
-Πόσο ωραία τα λες,Άγγελε. Όλα είναι σωστά,αλλά εμένα τίποτα δεν μπορεί να με παρηγορήσει. Πονάω πάρα πολύ.
-Μην ανησυχείς όλα θα περάσουν με τον καιρό, όλα θα τα ξεπεράσεις. Μαζί θα τα ξεπεράσουμε,Σταυρούλα μου. Θέλω να ξέρεις πως θα είμαι δίπλα σου  σε ό,τι χρειαστείς. Μην διστάσεις να μου ζητήσεις κάτι.
-Σε ευχαριστώ πολύ,Άγγελε. Είσαι πολύ καλός.
-Είσαι η γυναίκα που αγαπούσε ο φίλος μου. Θα σε προσέχω εγώ απο εδώ και πέρα. Αυτό θα ήθελε και ο Δημήτρης. Για εκείνον το κάνω. Για την φιλία μας. Μου στάθηκε όσο κανείς άλλος.