Το Απωθημενο

5° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η επόμενη μέρα ξημέρωσε φέρνοντας καινούργιες εμπειρίες για όλους.
Την προκαθορισμένη ώρα της δουλειάς, πέρασε ο Θανάσης, ο άντρας της Γεωργίας και φώναξε την οικογένεια για να ξεκινήσουν για το χωράφι.

-Καλημέρα, Ευθαλεία,είπε ο Θανάσης με ένα χαμόγελο στα χείλη, όταν η Ευθαλεία άνοιξε την πόρτα.
-Καλημέρα, Θανάση. Πώς είσαι;
-Είμαι μιά χαρά,δόξα τον Θέο. Ελάτε,είναι ώρα να φεύγουμε. Πρέπει να περάσουμε και από τα σπίτια των άλλων και δεν μας παίρνει η ώρα να αργήσουμε.
-Ναί,είπε η Ευθαλεία και κοίταξε μέσα στο σπίτι.
-Δημήτρη, Κώστα φεύγουμε!φώναξε στα δυό παιδιά της, που ήταν μέσα, ενώ την ίδια στιγμή ο Γιώργος ήδη είχε φτάσει στην πόρτα.
-Σήμερα θα πάμε σε άλλο χωράφι,είπε ο Θανάσης στον Γιώργο.
-Πολλά στρέμματα είναι;
-Είναι γύρω στα τριάντα. Δεν γίνεται να το τελειώσουμε σήμερα. Θα πάρει πολλές ώρες. Αυτό σημαίνει,ότι θα πάμε και αύριο.

Στο δρόμο οι μεγάλοι μιλούσαν για διάφορα θέματα,ενώ ο Δημήτρης μιλούσε με τον Κώστα.

-Νιώθω περίεργα,είπε ο Κώστας.
-Γιατί;ρώτησε ο Δημήτρης.
-Νομίζω ότι όλα τα παιδιά μας κοιτάνε περίεργα. Να,όπως εκείνο το κορίτσι που κάθεται δίπλα στην Σταυρούλα.
-Δεν μας ξέρουν,για αυτό κοιτάνε έτσι,είπε ο Δημήτρης και κοίταξε την Σταυρούλα.
- Πάνε να της μιλήσεις,μικρέ.  Τώρα που έφυγε η φίλη της απο κοντά της και εγώ θα κάτσω εδώ στην γωνίτσα μου,είπε ο Κώστας και σκούντηξε τον Δημήτρη.
- Καλά θα πάω. Σε λίγο όμως.
- Σε λίγο θα είναι και η φίλη της. Γι'αυτό πάνε τώρα και όταν έρθεις να μου πεις τι έγινε.

Ο Δημήτρης σηκώθηκε και πλησίασε την Σταυρούλα διστακτικά,ενώ κοίταζε και τον Κώστα που ηταν πίσω του για να παίρνει θάρρος. 

- Καλημέρα, Σταυρούλα. Τί κάνεις;είπε και χαμογέλασε.
- Καλημέρα. Καλά είμαι. Εσύ;Πώς είσαι;
- Μια χαρά και εγώ. Δύσκολη η δουλειά στα χωράφια. Έτσι δεν είναι;
-Βέβαια. Αλλά τι να κάνεις. Η περιοχή εδώ πέρα είναι αγροτική και οι περισσότεροι ζουν απο αυτά τα χωράφια,είπε η Σταυρούλα και κοίταξε τον ήλιο που ανέτειλλε.
-Τί ωραία που είναι η αυγή. Ο ουρανός έχει τόσο ωραία χρώματα. Στην Αθήνα δεν ήταν τόσο ωραίο το πρωινό,είπε ο Δημήτρης. 
-Είναι υπέροχο!Μου αρέσει πολύ να ξυπνάω νωρίς μόνο για αυτό. Για να βλέπω αυτά τα παράξενα και μπερδεμένα χρώματα.

Έμειναν για λίγο σιωπηλοί κοιτάζοντας τον πορτοκαλοκόκκινο ουρανό.

-Σταυρούλα, εσύ δεν έχεις άλλα αδέλφια;
-Όχι,είπε η Σταυρούλα και κατέβασε το κεφάλι.
-Είχε μείνει έγκυος δυό φορές η μαμά μου,αλλά δεν κατάφερε να γεννήσει, απέβαλλε.
- Λυπάμαι...
-Δεν με ενοχλεί να μιλάω για αυτό. Μην στεναχωριέσαι. Πιστεύω πως είναι καλύτερα να είμαι μόνη μου,χωρίς αδέλφια.
-Μην το λες. Εγώ αν δεν υπήρχε ο αδελφός μου, δεν ξέρω τι θα έκανα. Είμαστε πολύ δεμένοι και το αγαπώ πολύ. Κάποιες φορές μπορεί να μαλώνουμε πολύ άσχημα, αλλά μετά τα ξαναβρίσκουμε.
-Συμφωνώ,ότι είναι ωραίο το να έχεις αδέλφια,γιατί μαζί τους μοιράζεσαι τα πάντα,ακόμη κι αν σε εκνευρίζουν καμιά φορά,θα είναι πάντα εκεί για να σου σταθούν σε κάθε σου στιγμή. Όμως,τώρα πια εγώ έχω συνηθίσει να είμαι μόνη μου.