Το Απωθημενο

50° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Η Βούλα έφυγε και η Σταυρούλα, έμεινε πάλι μόνη της στο σπίτι, αφού οι θείοι της δούλευαν και τα παιδιά τους ήταν στο σχολείο.

Πήγε στην κούνια του μωρού και το πήρε στην αγκαλιά της. Ήταν το μόνο πράγμα που είχε απο τον Δημήτρη,ο οποίος ήταν πολλές χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά της.

Είχε τα μαύρα, λαμπερά μάτια του. Το μωρό της έμοιαζε τόσο πολύ στον Δημήτρη. Δεν μπορούσε να το δώσει σε μια κοπέλα, που μόλις είχε γνωρίσει και δεν ήξερε καλά- καλά ποιά ήταν. Έπρεπε να γνωρίσει καλά αυτήν την γυναίκα και τον άντρα της. Πώς θα το έκανε αυτό στο μωρό της;Είχε ήδη χάσει το ένα και τώρα που της ήρθε αυτό, να το δώσει; Ήταν ένα δώρο για να αναπληρώσει το κενό του χαμένου της παιδιού.

Λίγες ώρες μετά, η Φανή και η Χριστίνα γύρισαν σπίτι και η Σταυρούλα ζήτησε την γνώμη τους επι του θέματος. Έπρεπε να ζητήσει την γνώμη και κάποιου άλλου για να αποφασίσει.

-Σταυρούλα εγώ λεω να κρατήσεις το μωρό και να το παλέψεις. Στο κάτω κάτω ούτε που την ξέρεις αυτήν, απο που κρατάει η σκούφια της. Μπορεί να είναι καμία ψυχοπαθής και Θεός φυλάξει να βασανίζει το μωρό μας,είπε η Χριστίνα.
-Εμένα μια χαρά κοπέλα, μου φάνηκε.
-Άλλο τι δείχνουμε στους άλλους,άλλο τι κρύβουμε μέσα μας και κανείς δεν ξέρει τι γίνεται μέσα στο κεφάλι μας. Για να μας ξεγελάσει κάποιος βάζει μια μάσκα και μεταμορφώνεται σε αυτό που θέλουμε να δούμε. Εγώ λεω παιδί μου να γνωρισεις και αυτήν και τον άντρα της καλά και να αποφασίσεις μετά. Άλλωστε δεν σε πιέζει ο χρόνος.
-Ναί αυτό θα κανω θεία,αλλά δεν ξέρω που μένει,ούτε μου άφησε το τηλέφωνό της.
-Το όνομα της δεν στο είπε;ρώτησε η Φανή.
-Μου το είπε. Βούλα Αξιώτου, την λένε.
-Ωραία. Θα την βρούμε στον τηλεφωνικό κατάλογο,είπε η Φανή και σηκώθηκε.

Η Σταυρούλα πήρε τηλέφωνο την Βούλα και την επόμενη μέρα, κανόνισαν να βγούνε όλοι μαζί με τον άντρα της. Συζητήσανε για αρκετή ώρα και η Σταυρούλα τους πρότεινε να γνωριστούν κάπως καλύτερα και ύστερα θα αποφάσιζε, αν θα τους έδινε το μωρό της.
Οι συναντήσεις τους, ήταν συχνές τις επόμενες μέρες και σε μια απο αυτές είχε παραστεί και η Γεωργία, η οποία είχε πληροφορηθεί για το θέμα και είχε κατέβει στην Αθήνα.

-Τί να σου πω Σταυρούλα,παιδί μου. Εμένα μια χαρά άνθρωποι μου φάνηκαν. Ο Στέφανος με τα αστεία του,η Βούλα με την γλύκα της. Πιστεύω ότι είναι αρκετά ικανοί για να μεγαλώσουν ένα παιδί. Δουλεύουν και οι δυό τους σε μία καλή εταιρεία. Θα έχει την τέλεια ζωή το μωρό. Αυτή είναι η δική μου η γνώμη. Εσύ αποφασίζεις άλλωστε. Εσύ έχεις τον τελευταίο λόγο.
-Δεν ξέρω, μαμά. Αυτό το μωρό σημαίνει πολλά για μένα. Μου θυμίζει πάρα πολύ τον Δημήτρη και δεν μπορώ να το χάσω όπως το άλλο.
-Σκέψου το καλά, κοριτσάκι μου. Σκέψου το μέλλον αυτού του παιδιού. Ο Δημήτρης μπορεί να μην γυρίσει ποτέ απο την Γερμανία ή να γυρίσει με καμία άλλη παντρευμένος. Τί είναι καλύτερο για αυτό το μωρό να μεγαλώσει με δύο γονείς που το αγαπάνε ή να μην γνωρίσει ποτέ τον πατέρα του; Σκέψου αυτά που σου είπα και αποφάσισε.