Το Απωθημενο

76° ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Ο γιατρός που παρακολουθούσε  την Γεωργία ενημέρωσε την Σταυρούλα,την Αθανασία και τον Παύλο, πως η κατάσταση της είναι πολύ κρίσιμη.

-Δεν το πιστεύω. Τί θα κάνω;είπε η Σταυρούλα και έβαλε τα χέρια της στο κεφάλι.
-Μην ανησυχείς μαμά. Η γιαγιά θα γίνει καλά. Εξάλλου είναι πολύ νωρίς ακόμα για να ξέρουμε τι θα γίνει,είπε η Αθανασία.
-Έχει δίκιο η Αθανασία μάνα,είπε ο Παύλος και εκείνη την ώρα μπήκε ο Θωμάς.
-Πώς είναι η Γεωργία; ρώτησε.
-Δεν είναι πολύ καλά,απάντησε η Σταυρούλα και η Αθανασία κοίταξε τον Θωμά με αγριεμένο βλέμμα.

Οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση της Γεωργίας δεν είχε αλλάξει σχεδόν καθόλου. Η Σταυρούλα ήταν κοντά της και της μιλούσε κάθε μέρα.

-Μαμά μου εδώ είμαι. Θα γίνεις καλά,είπε η Σταυρούλα.
-Θανάση, Θανάση,είπε η Γεωργία χαμένη σε έναν δικό της κόσμο.

Η Σταυρούλα την κοίταξε λυπημένα και βγήκε έξω απο το δωμάτιο.

-Τί έγινε Σταυρούλα;ρώτησε ο Θωμάς μόλις την είδε.
-Δεν την βλέπω καλά την μητέρα μου,απάντησε.
-Γιατί μαμά;Δεν άλλαξε καθόλου η κατάσταση της;ρώτησε ο Παύλος.
-Όχι,μάλλον έχει χειροτερεύσει.
-Δηλαδή μπορεί και να "φυγει"; ρώτησε η Αθανασία .
-Μπορεί.Φώναζε τον παππού σας και αυτό δεν είναι και πολύ καλό σημάδι.
-Τί θα κάνουμε μαμά;ρώτησε η Αθανασία.
-Τι να κάνουμε Αθανασία μου;Έτσι είναι η ζωή.

Οι μέρες περνούσαν και η Γεωργία ήταν χειρότερα,ώσπου άφησε την τελευταία της πνοή, εκεί γύρω απο τα αγαπημένα της πρόσωπα. Η Αθανασία πήγε πίσω στο σπίτι της,καθώς δεν μπορούσε να μείνει στο σπίτι της γιαγιάς της.

-Καλημέρα μπαμπά. Δεν πήγες στην δουλειά σήμερα;ρώτησε η Αθανασία μια μέρα απο τις επόμενες.
-Απο ότι βλέπεις,όχι.
-Η μαμά που είναι;Δεν έχει άδεια;
-Έχει αλλά πήγε για ψώνια.
-Μάλιστα. Ο Παύλος έξω βγήκε;
-Πολλές ερωτήσεις κάνεις εσύ;Τί συμβαίνει;
-Γιατί κακό είναι που νοιάζομαι;Θα μου το απαγορεύσεις και αυτό σε λίγο;
-Για ηρέμησε λίγο,φώναξε ο Θωμάς και εκείνη την στιγμή μπήκε η Σταυρούλα.
-Τι γίνεται εδώ;Πάλι φωνάζετε εσείς;ρώτησε.
-Στον άντρα σου πεστα μαμά. Μια ζωή τα ίδια και τα ίδια.
-Ηρέμησε κοριτσάκι μου. Ο πατέρας σου σε αγαπάει γι'αυτό φωνάζει.
-Σκατα με αγαπάει. Τέτοια αγάπη να την βράσω και εσύ ίδια με εκείνον είσαι. Ούτε που σε νοιάζει για μένα,για το πως νιώθω και τι κάνω στη ζωή μου. Μόνο τον εαυτούλη σου σκέφτεσαι και τίποτα άλλο.
-Μην είσαι εγωίστρια Αθανασία. Εγώ και ο πατέρας σου σε αγαπάμε παρά πολύ.
-Το βλέπω,είπε ειρωνικά.
-Ο καλός μου ο πατερούλη τρέχει μόνο με τις δουλειές του,ενώ εσύ είσαι τόσο απόμακρη. Πότε μου δεν θυμάμαι να μου έδωσες ενα χάδι,μια στοργική αγκαλιά. Μόνο φωνές και εντολές ησουν. Βαρέθηκα πια. Φεύγω απο εδώ μέσα. Δεν θα με ξαναδείτε πότε.