UNBEARABLE Desire

Chapter 80

ARMIE POV

Days went on pero ganun pa rin ang trato ni Nav sakin. But I am not the person who gave up easily or the person who tolerates others childish acts.

Kung nagpapakita siya sakin ng pagkairita ay ganun din ako. Lalo na at buntis ako. I have mix emotions so mahirap akong intindihan at mahirap din akong umintindi. Most of the time we clashed lalo na kapag pakiramdam ko pinaglalaruan niya ako.

Ang nakakainis lang din sakin ay hahayaan ko muna siya and when i'm feed up i will burst and when i burst we argued and when we argued one of us will walk out and when one of us left i felt alone and wanted to cry. When that happens i feel guilty. Ganun ang routine namin everyday.

"Nav you have to exercise. Hindi naman kailangan idala mo pa tong wheelchair sa taas." Sabi ko. Gusto niyang umakyat at ipapabuhat na naman sakin ang mabigat niyang wheelchair. "Tapos bababa ka rin naman mamaya for dinner. Ibababa ko na naman. Much better dito na lang sa baba"

"I need it" sagot niya

"You need it or gusto mo lang akong nakikitang nahihirapang iaakyat ang wheelchair na yan" inis na sabi ko.

"Hindi naman yan mabigat"

"Ah talaga edi ikaw ang magbuhat" sabi ko at nilayasan na siya.

Kung nitong ilang araw ay ginagawa ko yun, ngayon ay ayoko na.ang hirap hirap na niyang ispelingin! 

Ang sabi din ni Air nung makita namin siya 3 days ago para sa check up niya ay okay na daw siyang maglakad. May crutches naman at hindi advisable na laging naka wheelchair. Pero siya ay eto pinapahirapan pa rin ako.

"Armie" tawag niya sakin pero hindi ko siya pinansin. Umakyat ako sa room niya. pagod na akong makipagtalo.

The room set up is still the same as the last time i remember it. Dun ako sa room niya nagstay at siya ay sa room ni Paige or sa room ng parents niya natutulog. though, sa room pa rin niya na banyo ang ginagamit niya. All his things are in this room kaya ang lagay ay nag-share kame sa same room.

Are we okay? Not really.

Humiga ako sa kama at tumingin sa kisame. Nag-iisip isip ng tungkol samin ni Navi. Maganda ang pakikitungo niya kay Paige. Maging sa pamilya ko ay ganun din. Pwede na nga siyang bansagang pambansang plastik dahil ang lambing at ang bait niya sakin kapag andyan ang pamilya ko.

Hindi nakayanan nila Mama na hindi makita si Paige kaya pangalawang araw palang namin dito ay dumalaw na sila. Tapos kanina ay sila ang sumundo kay Paige sa school at inilabas muna nila sa mall.

Hindi pa nga sila nakakabalik kaya naman inip na inip na ako. Si Paige kasi ang nakakapagpawala ng stress at bored ko dito.

On the third day of our stay ang pamilya naman ni Navi ang bumisita samin. Hindi pa rin ako kinakausap ni Tita Scarlet pero okay naman siya kay Paige.

Hindi pa siguro tanggap ni Tita ang lahat. Lalo at alam pala niya na kasal na kami ni Nav. Hindi ko alam ang sinabi niyang kwento tungkol dun pero hindi na ako nag-usisa. Less talk less mistake.

Ngayon ang pang siyam na gabi ko dito. Mahigit Isang linggo na rin kaming ganito ni Navi. hindi ko nga alam paano namin natatagalan ang isa't isa.

Nagulat ako ng bumukas ang pinto. Nang makita ko siya ay tumalikod ako sa kanya.

"Armie i need my wheelchair. Lagi mo namang binubuhat yun bakit hindi ngayon?" tanong niya

"I am tired." Tanging sagot ko

"Wala ka namang ginagawa dito. Everything here is easy for you. Gusto mo ba kumuha pa ako ng kasama natin dito sa bahay? It is all normal for you to do because you are my wife right? at wala ka namang trabaho."