Hüsran! [Tamamlandı]

"23- Aile Gibi!"

Yeni bir güne başlarken, ilk defa "İçimdeki umut bugün ölmeyecek." Diyerek başladım.

Kapı tıkladığı zaman yeniden yüreğim ağzıma geldi. Hamza yeniden bir ruh hali değişimi ile mi gelmişti? Yoksa normal biri olarak mı? Yavaşça adımlarımı kapıya yönlendirdim.

"Hamza?"

"Evet, benim. Kapıyı açar mısın, Damla?"

Mısın? Soru şeklinde geldiğine göre ve kapı da hayvan gibi çalmadığına göre, açmamda bir sakınca yoktur sanırım.

Kapıyı az aralıkla açıp, kafamı uzattım.

"Kendinde misin?"

"İyiyim, merak etme. Aşağı inelim diye geldim. Tek başıma ne yapacağımı kestiremiyorum doğrusu."

"Tamam."

Aramızda geçen bu konuşmadan sonra, ikimiz de bodrum katına doğru yürümeye başladık. Kadir amca ve Melek teyze bunu öğrendikleri zaman sevineceklerdi. Ve eminim ki Kadir amca seve seve yardım ederdi.

İçeri girdiğimiz zaman Melek teyze soran gözlerle bize bakmaya başladı. Gülümseyerek onlara doğru yürüdüm. Bağlandıkları sandalye'nin arkasına geçerek, Hamza'dan bir okey işareti beklemeye başladım. Hamza kafasını aşağı yukarı sallayınca, ellerini çözdüm. İkiside şaşkınca bakarken sonunda Melek teyze "Ne oluyor?" diye sordu. 

"Salona geçelim." dedikten sonra hızla giden Hamza'nın arkasından, Melek teyzeye sarıldım. Şaşkınca kollarını bana doladığında "Güzel kızım, neler oluyor anlatsana." dedi ısrarla. 

"Öğrendi Melek teyze, hipnoz edildiğini biliyor artık. Kadir bey'in yardımını kabul edecek." dediğimde, Melek teyze ağlarken, Kadir amca "Gerçekten mi?" diye sordu. Kafamı salladıktan sonra "Gidelim, salonda detaylı konuşuruz." dedim. 

Sessizliğin hakim olduğu ortamda, daha gergin olunuyormuş. Ellerimin içi stresten dolayı terlemişti ve ben sürekli onları birbirine sürtüyordum. Herhalde birazdan kıvılcım çıkardı ve ben "Oleeyy ateşi buldum." gibi salakça bir cümle kurardım. Yine iç sesim ve yine yellozluk yapması. Ahhh kapa çeneni! 

Hamza öksürür gibi bir ses çıkardıktan sonra "Sizi tanıyormuşum ama hatırlamıyorum. Anı'larımı nasıl geri kazanabilirim. Bana yardım eder misiniz?" diye sordu. 

Melek teyze gülümseyerek "Hamza, çok mutlu oldum oğlum." dediğinde Hamza'nın bakışları onu buldu. 

"Melek hanım, öğrenmek istediğim bir şey var! Gerçekten ailemin ölümünde payınız var mı? Siz mi yaktınız ailemi?" 

Melek teyze yine ağlarken, bana anlattıklarını sırayla Hamza'ya anlattı ve "Yemin ederim, bizim suçumuz yok." dedi. 

"Siz de beni kandırmıyorsunuz değil mi?"

Hamza bu soruyu sorarken, benim içim sıkılmıştı. Onu anlıyordum, güvenememesini de öyle. 

"Seni kandırmıyoruz." diyen kişi Kadir amcaydı ve devam etti. 

"Seni bu iletten kurtaracağım, sadece bana inanmanı istiyorum." 

"Nasıl yapacağız." 

"Bu 5 aşamadan oluşuyor ve sen ellerimi çözdüğün o gün, sana ilk aşamayı uygulamıştım." Kadir amca sıkıntılı bir nefes alıp devam etti "Hamza, 5. aşamada uyuyacaksın ve uyanmama ihtimalin var. Bu tehlikeli bir durum."