Tailor

~03~

Na het eten ren ik naar mijn kamer. Ik pak mijn schooltas voor de volgende dag. Morgen ga ik voor het eerst naar school. Voor het eerst écht naar school. Ik ben super zenuwachtig, dus ik pak mijn dagboek. Ik moet even van me af schrijven. Ik wrik het sleuteltje in het slot, en het klapt open.

Lief dagboek,
Ik ga morgen naar school. En ik ben doodsbang. Doodsbang wat mensen van me vinden. Zullen ze het doorhebben? Gaan ze me een freak vinden? Ik heb geen idee. Ik wil wel dat mensen me een beetje aardig  vinden, maar ze mogen niet te dichtbij komen. Ze kúnnen niet te dichtbij komen. Want dan ontdekken ze het. Dan ontdekken ze mijn geheim. Ik ga er het beste van maken.
Kus, Tailor

'Wat schrijf je?' Doordat ik zo in het schrijven zat, heb ik Nannie niet horen binnenkomen. Verschrikt klap ik mijn dagboek dicht. 'Dat is privé.' Snauw ik, onbedoeld klint het harder dan ik wilde. Ik zie Nannie's grote  glimlach verdwijnen in een klein schamel lachje. 'Aha. Dan zal ik je maar alleen laten, niet?' Ik zie dat het haar raakt, ik heb haar gekwetst. Dat  heeft ze niet verdient, niet na alleen war ze voor me heeft gedaan. Ze heeft me opgevangen, ookal had ze dat niet hoeven doen. Zij zegt altijd dat het onmenselijk zou zijn als ze me niet had opgevangen, en dat het heel begrijpelijk was. Ze houd zielsveel van mij, en ik ben zo'n verwent nest tegen haar. 'Sorry, dat meende ik niet zo...' stamel ik. 'Ik ben gewoon heel erg nerveus  voor morgen...' 'Dat begrijp ik toch, lieverd.' Glimlacht ze. 'Maar dat geeft mij nog niet het rest om zo tegen je te snauwen, sorry Nannie....' Ik loop naar haar toe, en geef haar een knuffel. 'Nou ga nu maar snel naar je hangmat, je moet morgen weer vroeg op.'

Ja, je zou verwachten dat hier "bed" zou staan, maar nee. Ik heb een hangmat, waar mijn staart door heen kan hangen. Je snapt, dat alsik op mijn rug lig, dat niet heel prettig ligt in een bed. Mijn hangmat is van riet, met gaten waar mijn staart doorheen lan hangen. En ik heb kussens en dekens voor mijn rug en mijn benen.

'Is goed, ik ben ook erg moe. Weltrusten, Nannie.' Nannie loopt naar beneden, en ik pak mijn pyama. Ik heb  speciale pyamas met een gat erin, want anders lig ik niet comfortabel als ik slaap. Ik trek mijn pyama aan, en poets mijn tanden. Ik kijk naar mijn gezicht in de spiegel. Ik kan niet zo veel vreemds ontdekken, behalve dat mijn hoektanden iets groter zijn, en ik iets puntigere oren heb. Maar die zijn toch altijd verscholen achter mijn capuchon, of achter mijn haar. Verder ben ik volgens mij een heel normaal meisje. Wel met een staart. En supersnelheid. En nog wat andere gekke dingen. Maar ja, iedereen heeft wel iets.

Ik loop naar mijn hangmat, en krul mezelf op. Morgen gaat het gebeuren. Ik ga klasgenoten krijgen. En leraren. Morgen gaat er veel veranderen. Morgen is een nieuw begin.