Tailor

-07-

Na de les lopen Esmee en ik samen naar buiten. 'We hebben nu een tussenuur.' concludeer ik. 'Wat gaan we doen?' 'Tja.... Ik zit eigenlijk altijd in de bibliotheek.' mompelt Esmee. 'Daar gaan we dus iets aan veranderen!' mompel ik opgewekt. 'Ik weet een hele leuke plek waar we naar toe kunnen! We lopen door de gangen, en ik kijk een beetje rond. De school is best mooi, voor hoe mooi een school kan zijn. Dan komt er een onbekende jongen naar me toe. Hij geeft me een boks. 'Ik ben #TeamTailor!' roept hij, en dan loopt hij fluitend verder. 'Wat was dat?' vraag ik lachend aan Esmee. 'Dat zei ik toch! Je bent nu al een held op school!' giechelt ze. We komen aan bij de splitsing, die naar de Kantine en naar de fietsenstalling leid. Esmee wil naar de Kantine lopen, maar ik houd haar tegen. 'Kom, pak je fiets!' lach ik. Ik spring bij haar achterop, en we fietsen richting de Albert Heijn. 'We gaan picknicken in het park, met croissantjes en drinken!' zeg ik vrolijk. Esmee moet lachen. 'Dat lijkt me nou een goed idee! Het is echt prachtig weer!'

Als we het eten hebben gehaald, fietsen we naar het park. Daar aangekomen gaan we bij de vijver zitten. '6 croissantjes voor  één euro vijftig! Dat is toch een koopje!' zeg ik opgewekt. Ik kijk om me heen, en zie Marcus alleen op een bankje zitten. 'Wacht even.' zeg ik tegen Esmee, en ik loop naar hem toe. Hij heeft een koptelefoon op, dus ik tik hem aan. Hij kijkt omhoog, en zet zijn koptelefoon af. 'Eh, hey Tailor. Wat is er?' vraagt hij verbaasd. 'Hey! Ik dacht je zit hier zo alleen...'  mompel ik blozend. Mijn god, wat ben ik ook een muts..'En...' vraagt Marcus verder. 'We dachten, misschien vind je het leuk om bij ons te komen zitten?' vraag ik opgewekt, terwijl ik naar Esmee wijs. Ze snapt het teken, en zwaait vrolijk naar Marcus. ' Oké dan, lijkt me leuk!'  Hij staat op, en loopt mee naar ons plekje. 'Hoi Marcus!' zegt Esmee als we terug zijn bij haar. 'Wil je ook een croissantje?' vraagt ze. 'Eh, ja tuurlijk. Eten sla ik nooit af!'

We lachen en kletsen samen, en het word onverwachts heel gezellig. Esmee leest dilemma's voor, en we hebben er veel lol in om ze op te lossen. 'Oké, oké, hier komt er nog één!' zegt Esmee lachend. 'Je moet van elke zin het laatste woord  spellend herhalen, of je hebt elke schooldag van 4 tot 6 doedelzakles.' lacht Esmee. Ik kom niet meer bij. 'Die is leuk!' roept Marcus uit. 'Ik kies denk ik voor het herhalen, h-e-r-h-a-l-e-n.' grapt hij. 'Ik ook!' zeggen Esmee en ik tegelijk. We liggen alle drie helemaal dubbel. Maar dan komen de vrienden van Marcus  langsfietsen, en ze zien ons zitten. 'Hey gast! Wat doe jij hier dan?! Ga je liever met die kneusjes om dan met ons? Wat is dit?' Marcus kijkt verschrikt op. 'Je kan wel gaan hoor Marcus, als je wil...' mompel ik. 'Ja, je vrienden hebben je vast harder nodig...' mompel Esmee bedrukt. De stemming is ineens helemaal omgeslagen. Ik zie dat Marcus het lastig vind om te kiezen. De vrienden zijn op een afstandje blijven staan. 'Wat doe je? Blijf je bij die wijven, of kies je voor je vrienden?' schreeuwt een van de jongen. Ik zie Marcus vertwijfelend naar ons kijken. 'Ga maar..' fluister ik. Maar dan doet Marcus iets wat ik totaal niet verwacht. Hij rent weg.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hierboven heb ik een foto ingevoegd van Esmee!