Tailor

~16~

'Ik zie dat jullie het heel gezellig hebben samen? Misschien had ik toch wat langer moeten blijven?' Ik draai me om en zie dat Nannie binnen is gekomen. Ik schrik op, en duw Marcus een stukje bij me vandaan. Hij lijkt ook geschokt.  'Ehm, nee hoor! Ik ben blij dat je terug bent! We hebben een verassing voor je!' zeg ik ''gemaakt'' opgewekt. 'Ja, dit is inderdaad een verassing.' zegt Nannie lachend. 'Haha nee, we hebben een appeltaart gemaakt!' lach ik het weg. Wat gênant! 'Ach wat lief!' zegt Nannie verbaasd. Gelukkig, ze denkt helemaal niet meer aan die kus.. 'En we hebben warme chocolademelk!' zegt Marcus, net zo ''gemaakt'' vrolijk als ik. 'Jullie zijn schatten!' Nannie trekt ons allebei in een knuffel. Waardoor Marcus en ik echt tegen elkaar gedrukt worden. Als Nannie ons los laat gaat ze aan de tafel zitten. We eten alle drie van onze appeltaart en kletsen wat. Maar ik voel dat er nog steeds een spanning hangt tussen Marcus en mij.

Na een halfuurtje moet Marcus naar huis. Hij staat op van zijn stoel, bedankt Nannie nog voor de gezelligheid, en loopt dan naar de voordeur. Ik loop achter hem aan. Het is echt ongemakkelijk stil tussen ons. Alsof we allebei weten dat we nu iets moeten zeggen, maar dat we het allebei niet durven. 'Nou, ehm,.... Dag, Tailor....' mompelt hij na een tijdje. 'Ja... Dag...' mompel ik terug. Ik kan nu drie dingen doen. Éen; hem ontzettend ongemakkelijk uitzwaaien. Twee; Aan hem vragen of we nu iets hebben, en heel eerlijk tegen hem zijn. Met de kans dat hij daarna gillend wegrent. Drie; Hem nog een keer kussen. Na een heel gevecht in mijn hoofd weet ik alsnog niet wat ik moet doen. Maar dan draait hij zich om. 'Tailor, het is voor ons allebei beter om hier niets mee te doen.' zegt hij dan ineens bedrukt. 'Waarom niet? Het kan dat ik nu heel erg hopeloos lijk, maar volgens mij kwam het niet alleen van mijn kant.' zeg ik dan als mijn laatste redding. Ik zie zijn gezicht betrekken. 'Sorry. Het kan niet . Ik kan niet zeggen waarom. Maar ik wil je geen pijn doen Tailor.' zegt hij met tranen in zijn ogen. 'Dan ben je heel goed bezig!' roep ik uit. Ik voel een traan over mijn wang biggelen. 'Tailor, echt. Het is echt niet mijn bedoeling, maar het kan niet anders.' Ik zie hem een traan wegvegen. Wacht, huilt hij nou? Niet dat mij dat op dit moment iets kan schelen. 'Je speelt met mijn gevoel, snap dat dan! Je bent gewoon een player! Wat is er toch met jou?!' De tranen stromen over mijn wangen. 'Laat me gewoon met rust! Jij denkt dat iedere jongen je leuk vind, maar je bent gewoon te wanhopig en te dom om te zien dat niemand je wil! Die kus was één grote vergissing! Freak!' roept hij terug. Dan valt hij stil. Hij weet dat hij te ver is gegaan. De tranen stromen nog steeds over mijn wangen, en ik blijf een paar seconden stil staan. 'Tailor...' stamelt hij. 'Nee. Ga.' zeg ik met een brok in mijn keel. 'Sorry, ik ben echt te ver gegaan, ik bedoelde dat niet zo-' gaat hij verder. 'Je bedoelde het wel. Je zei precies wat je dacht. Maar maak je geen zorgen, ik zal je niet meer lastig vallen. Ik wil namelijk nooit meer iets met je te maken hebben. Doei, Marcus.' Ik  draai me om en loop weer naar binnen. Ik smijt de deur met een knal dicht, en laat me tegen de deur zakken. De tranen stromen als een waterval over mijn wangen. Hij blijft nog even staan, en na een paar minuten hoor ik hem wegrennen. Ik kijk hem na, en zie de tranen over zijn wangen stromen. Wat is er met hem?

Even later komt Nannie  vrolijk de gang in lopen. 'Hey meisje! Die Marcus heb je goed uitgekozen zeg! Jullie passen echt goed bij elkaar!' Dan ziet ze pas dat ik heb gehuild. 'Och, wat is er aan de hand?' 'Marcus en ik zijn geen koppel Nannie. Hij heeft zojuist mijn hart gebroken. Ik ben gewoon een freak,  te wanhopig en dom om te zien dat niemand me leuk vind. Die kus was een vergissing Nannie.' zeg ik, en ik voel te tranen alweer opkomen. 'Heeft hij dat gezegd?' vraagt ze geschokt. Maar ik kan helemaal geen antwoord meer geven, want ik voel dat ik alweer begin te huilen. Nannie komt bij me zitten en slaat haar armen om me heen. 'Het komt wel goed. Als hij je zo behandeld is hij je niet waard, lieverd.' sust ze. 'Jij bent hartstikke bijzonder, Tailor.' 'Dat moet je alleen maar zeggen omdat je mijn adoptie-moeder bent.' 'Omdat ik je adoptie-moeder bent telt het meest, omdat ik je het beste ken van iedereen.'