Tailor

~23~

Hij krabbelt wat in zijn schrift en schuift het dan naar me toe. Ik frons, het is een aardappel.(zie afbeelding hierboven) 'Wat is dit?' vraag ik verontwaardigd. 'Vind je mij op een aardappel lijken ofzo?' Hij lacht. 'Nee, natuurlijk niet. Lees eerst maar eens wat er onder staat, mevrouw schreeuwlelijk.' grinnikt hij blozend. Wacht even, blozend? Hij bloost? Ik lees de tekst, en voel mijn wangen rood worden. Wat lief! Maar dan besef ik weer wat hij allemaal heeft gedaan. Hij is gewoon een klootzak, hij speelt zó met mijn gevoel! Ik weet gewoon niet meer wat ik moet zeggen. 'Oke, ik weet dat je boos op me bent Tailor. Maar ik heb een idee, als je tenminste nog tegen me wil praten.' zegt hij met een kleine glimlach. 'Nou?' vraag ik verrast. 'Ik wil gewoon weer goede vrienden worden. En ik heb heel wat op te biechten. Dat ga ik nu ook doen, maar ik denk dat jij ook een heleboel geheimen hebt. Aangezien we allebei niet van plan waren om Geschiedenis te gaan maken, kunnen we om de beurt wel iets opbiechten aan elkaar. Ik wil echt eerlijk tegen je zijn, Tailor.' zegt hij, en aan zijn gezicht kan ik zien dat hij het meent. 'Oke. Ik begin wel.' zeg ik met een lichte twijfel in mijn stem. 'Dit is één van mijn grootste geheimen, en ik heb echt geen idee waarom ik dit jou vertel..' mompel ik in mezelf. Hij lacht. 'Het hoeft niet hoor, ik snap het als je me niets wil vertellen.' Ik adem diep in, en kijk hem dan recht in zijn ogen. Dan flap ik het er uit; 'Ik heb mijn famillie gevonden.' 'Echt! Dat is fantastisch!' zegt hij, oprecht blij voor me. 'Ja. Ik kan niet zeggen waar ze wonen, maar ze zijn net zoals ik. Ik heb  dus vreemde oren en tanden, maar ik heb ook een....' Ik twijfel. Kan ik dit hem wel vertellen? 'Ik heb een staart.' verzucht ik. Ik zie zijn ogen groot worden. 'Oke...' mompelt hij. 'Jij bent!' probeer ik het snel op een ander onderwerp te brengen. 'O ja. Nou ik moet je ook iets opbiechten. Het is een lang verhaal, maar blijf alsjeblieft tot het einde luisteren.' zegt hij. 'Dat beloof ik.' zweer ik plechtig. 'Yale vertelde mij aan het begin van het jaar dat hij je heel lekker vond, etc. Ik vond het wel schattig. Hij wilde weten waar je woonde, en omdat ik postbode ben vroeg hij jouw adres aan mij. Toen zei Paco dat ik gedichten schrijf, en of het geen leuk idee was om er een bij jou in de brievenbus te doen, namens Yale. Ik vond het een goed idee, en ging er in mee. We verzonnen een goede schuilnaam, Myster Y, en ik stopte voor Yale zo vaak mogelijk een brief bij je in de bus.' Ik wil mijn mond opentrekken om iets te zeggen, maar Marcus kapt me al af. 'Je had gezworen tot het einde te luisteren.' zegt hij sussend. 'Toen hoor de Yale een paar dagen geleden in de wandelgangen over je oren, en dat je een freak was. Hij kwam meteen naar me toe en zei dat het niet meer hoefde voor hem. Ik vond het zo zielig voor je, je zat al zo in een dip, dat ik dacht; Laat ik gewoon onder onze schuilnaam een brief schrijven, dat beurt je vast een beetje op.' Ik voel me boos worden. Dus hij vond me gewoon zielig? Ik dacht eindelijk dat ik gewaardeerd werd, dat eindelijk iemand me leuk vond! Maar de klootzak die me al zo kapot heeft gemaakt, waar ik net mijn grootste geheim aan heb verteld, die vond me gewoon zielig! Ik sta op van mijn stoel. Ik zie hem schrikken. Ik voel tranen omhoog komen, maar die verdient hij niet. 'Tailor, wacht, ik ben nog niet uitgepraat!' zegt hij. Maar ik geef hem alleen het ''talk-to-my-hand-teken'' en loop naar de wc's.

Zodra ik de deur van de wc heb dichtgesmeten komen de tranen eruit. Ik kan gewoon niet meer stoppen met huilen. Ik vouw mijn handen voor mijn gezicht, en zak op de grond. Dan hoor ik de deur open gaan. Ik kijk op, en zie dat het Marcus is. 'Tailor, luister nou heel even!' roept hij wanhopig. 'Laat me nou eens voor een keer met rust!' roep ik terug. 'Nee. Je moet naar me luisteren!' zegt hij, nog wanhopiger. Ik kan me niet langer inhouden. 'Ik heb je zojuist mijn grootste geheim verteld! Ik gaf je een tweede kans, ik vertrouwde je!' roep ik naar hem. 'Je kan me vertrouwen, echt waar Tailor...' probeert hij uit te brengen. 'Nou blijkbaar niet! Je maakt gewoon misbruik van mijn vertrouwen! Ik dacht dat iemand me eindelijk leuk vond!' zeg ik, terwijl ik probeer om nog meer tranen tegen te houden. Dan komt er iemand uit de wc gelopen, die ik absoluut niet wil zien op dit moment. Eigenlijk op geen enkel moment. Het is Tiffany mc Loren met haar handlangers. 'Alsof iemand jóú ooit leuk zou vinden, het idee!' lacht ze spottend. Ze gaat naast Marcus staan, en geeft hem een kus op zijn wang. 'Nee, dacht het niet. Marcus hoort bij mij, dat heb je wel gezien in de bioscoop toch?' gaat ze verder. Ik hoor haar handlangers gniffelen. Maar het ergste vind ik nog wel dat Marcus niets doet. Hij staat daar maar hulpeloos. Ik sta aan de grond genageld. Dan komen er nog meer mensen de wc in. Het zijn Kat en Esmee. 'Het is weer zo ver hoor.' verzucht Kat. Ik kan nog maar aan één ding denken; Ik moet hier weg, en snel. Dus ik ren weg op mijn super snelheid. En voor een paar seconden vergeet ik alles.