Tailor

~40~

Iedereen is bezig met zoeken naar verloren spullen tussen het puin. Er staan nog een paar huizen overeind, anderen zijn helemaal afgebroken door de politiemannen. Het huis van Dillon en Keena staat nog overeind, en ik zie ze samen naar binnen  gaan. Ze zijn heel verdrietig en ik weet dat mijn vader zich schuldig voelt omdat hij vindt dat hij zijn volk beter had moeten beschermen. Corryn helpt Zira met het zoeken van eten voor onderweg. Het kan best even duren voor we weer een goede plek hebben gevonden waar we kunnen blijven. Het is het beste dat we gaan, dat weet iedereen, maar toch doet het pijn dat we deze plek achter moeten laten. Ik zie Xylia wegrennen naar Ghandafar. Marcus en ik kijken elkaar aan, en ik knik als teken dat hij achter haar aan moet gaan. Vanaf het begin heeft hij al een zwak gehad voor Xylia, en hij is degene die haar nu moet troosten. Ik zie vanuit de verte 2 meisjes aan komen rennen, en ik grijp vrijwel meteen mijn boog. Maar dan zie ik wie het zijn. Het zijn Esmee en Kat. Ik laat mijn boog vallen, en ren keihard op ze af. Ik val ze huilend in hun armen, en het voelt ontzettend goed dat mijn twee beste vriendinnen hier zijn. Ik zie Kat opkijken, en ik draai me om. Dan zie ik dat Cleander blozend naar Kat staat te kijken. Ook Kat wordt knalrood. Ze kijkt me vragend aan, en ik weet dat ze wil vragen of het oké is dat ze naar hem toegaat, dus ik knik. Ik veeg mijn tranen van mijn wangen af. 'W-wat doen jullie hier?' vraag ik terwijl ik verwoed probeer de tranen van mijn wangen te vegen, alleen ze blijven maar stromen. 'Een jongen, Corryn, heet hij volgens mij? Die had ons gebeld met de mobiel van Marcus.' zegt Esmee met een glimlach. 'Corryn?' 'Ik dacht dat je ze wel kon gebruiken nu.' hoor ik een stem achter me zeggen. Ik draai me aan, en Corryn kijkt me met een kleine glimlach aan. Ik vlieg hem in de armen. 'Dankje.' fluister ik in zijn oor. Ik kijk op en zie dat Zira me fronsend aan staat te kijken. 'Wees niet bang Zir, hij is van jou.' zeg ik met een glimlach. 'Maar wat is er nou precies gebeurt?' vraagt Esmee.

Esmee en ik lopen samen over de Simhanadraja-begraafplaats. We stoppen als we zijn aangekomen bij het graf van Xamm. 'Ik mis hem zo erg Es.' zeg ik als we een paar minuten naar zijn graf hebben staan kijken. 'Hij was echt geweldig. Het is zo oneerlijk.' En ook al wil ik het totaal niet, ik begin weer te huilen. Esmee slaat  een arm om me heen. 'Ja dat is het zeker.' zegt ze zuchtend. 'Maar hij is nu bij Amra. Hij heeft geen pijn meer. Hij leeft voort in onze herinnering.' 'Ja, we zullen hem nooit vergeten.' 'Wat is dat?' vraagt Esmee. Ik kijk naar de grafsteen en zie dat ze Xamm's tìrey-amulet aan de steen hebben gehangen. 'Dat is een tìrey-amulet. Iedere Simha heeft er één. Ik heb er ook één. ' Ik doe mijn amulet af, en laat hem aan haar zien. 'Mijn symbool is de kolibrie, die staat voor speels.' 'En wat was het symbool van Xamm?' vraagt Esmee nieuwsgierig. 'Die was een olifant, dat staat voor vrolijk.' 'Dat was Xamm zeker.' 'Ja.. Xamm was altijd vrolijk. Hij zag van alles wel het positieve in.' zeg ik met een kleine glimlach. De herinneringen aan Xamm doen pijn, heel veel pijn. Maar ze zijn ook heel mooi. Het enige waar Xamm nog door bestaat is door de herinneringen aan hem. En ik weet dat de pijn minder zal worden. Maar het gemis? Dat went nooit.  

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Dit keer heb ik een keer geen foto bijgevoegd, maar een filmpje. Een filmpje van een heel bekend liedje. Maar  voor mij heeft het sinds 3 jaar een hele andere betekenis

Mijn oma is bijna 3 jaar geleden  overleden, aan de gevolgen van de ziekte van Kahler. Op haar uitvaart werd dit liedje afgespeeld. En sindsdien kan ik dit liedje niet meer horen als voorheen, omdat het nu een andere, verdrietigere betekenis heeft gekregen. 

Het heeft me best veel moeite gekost om de afgelopen twee hoofdstukken te schrijven. Het is natuurlijk mooi voor het verhaal, want de dood hoort nou eenmaal bij het leven. Maar door de afgelopen twee hoofdstukken zijn er herinneringen boven komen drijven.Dus bij het schrijven van de afgelopen twee hoofdstukken heb ik wel een traantje weggepinkt

"Maar waarom heb je deze twee hoofdstukken dan geschreven? Je had Xamm toch ook gewoon kunnen laten leven?" Ja, dit had zeker gekund. Maar ik verwerk in mijn boek allerlei problemen, liefdes verdriet, en pleegmoeder, etc. En ik vond dat afscheid moeten nemen van iemand die je heel dierbaar is hier ook bij hoorde. Ik had verwacht dat het makkelijker was om deze hoofdstukken te schrijven, het is natuurlijk maar gewoon een boek. Maar door alle herinneringen heeft dit boek een dubbele lading gekregen. 

Het gemis went nooit. Hoe lang iemand ook al niet meer in je leven is, je zal diegene altijd blijven missen.  En ik schrijf dit laatste stukje heus niet zodat mensen me zielig vinden, maar ik schrijf het zodat jullie weten wat de gedachte achter deze twee hoofdstukken zijn.

xx Sanne