Tailor

~05~

Na 50 minuten gaat eindelijk de bel. Het was denk ik het gênante uurtje van mijn leven. We hebben geen woord meer met elkaar gewisseld... Ik wil opstaan van mijn stoel, maar wanneer Marcus langsloopt,  blijf ik met mijn voet achter de stoelpoot haken. Ik val languit op mijn buik. De rest van de klas loopt gewoon door, maar dan zie ik ineens een hand voor mijn gezicht. Het is die van Marcus. 'Gaat het?' vraagt hij terwijl hij me omhoog helpt. Mijn wangen worden vuurrood. 'Ehm, ja... Denk ik... Het gaat wel..' mompel ik. 'Ik ehm, ik ga maar weer eens...' zegt hij met een scheve glimlach. Dan loopt hij achter zijn vrienden aan. En blijf ik alleen achter in het klaslokaal.

In de pauze ga ik in de kantine zitten. Er zijn allemaal tafels waaraan mensen lunchen. Aan een van de tafels zit Marcus met zijn vrienden. Het zou heel raar zijn als ik naast ze ga zitten, als enige meisje. Ik kijk in het rond langs alle tafels. Deze mensen zijn al zo lang vrienden, ik ga er nooit bij kunnen horen. Ik ben nieuw, en vreemd. Ik kan beter in mijn eentje op het schoolplein gaan lunchen, dat ziet er minder zielig uit.  Wanneer ik me om wil draaien om naar buiten te lopen, knal ik tegen een meisje op. Ze had blijkbaar een blikje Cola in haar hand, want door de botsing is het over haar shirt gekomen. Mijn T-shirt zit ook helemaal onder de Cola, maar ik besef wel dat het mijn eigen schuld is. 'IEEHL! GADVER! Wat is jouw probleem?! Kan je niet uit je doppen kijken?! Nu is mijn nieuwe shirt verpest! Vieze trut!' gilt ze. 'O, sorry... Ik wist niet dat-' mompel ik, maar ik heb geen tijd om uit te praten. 'MELINDA! DIANA! KOM HIER, WE HEBBEN EEN SITUATIE!' gilt ze naar 2 andere meisjes. 'Wat is er Tiffany?' vraagt er een. 'Dit gestoorde wijf heeft mijn shirt verpest!' gilt ze. Pfff... Ik begin het wel een beetje zat te worden nu. 'Ik wil het wel betalen hoor, maar je stelt je wel een beetje aan.' zucht ik. 'WAT ZEG JE TEGEN MIJ?! NIEMAND SPREEKT TIFFANY Mc LOREN TEGEN!' gilt ze nog een tandje harder. 'Ehm, ik dus blijkbaar wel..' mompel ik. Dan voel ik een stomp in mijn gezicht. Ik val op de grond, en een tel later voel ik het bloed over mijn neus druipen. Lekker dan, heb ik weer... 'Hey Tiffany! Laat haar met rust!' hoor ik iemand roepen. Dan zie ik een hand voor mijn gezicht. Ik kijk omhoog, en zie dat het Marcus is. Hij helpt me omhoog. 'Kom, weg hier.' fluistert hij. Ik zie dat er inmiddels een grote kring van mensen om ons heen is ontstaan. Ik zie Marcus vrienden lachen, en anderen zie ik verbaasd kijken. Tiffany staat met een schamel lachje naar ons te kijken. Marcus trekt me mee door de menigte. We komen aan bij de dames toiletten.  Hij pak een papiertje voor me. 'Hier. Houd dit maar tegen je neus.' Ik veeg het bloed weg met het papiertje, en als ik een beetje ben bijgekomen van de schrik begin ik te praten. 'Dankje. Je had dit niet hoeven doen.' mompel ik zacht. 'Tuurlijk wel. Het zou onmenselijk zijn om je te laten liggen, het is heel begrijpelijk dat ik je heb geholpen.' zegt hij glimlachend. Ik kijk hem onderzoekend aan. Wat is er toch met deze jongen? Maar blijkbaar staar ik, want hij begint te lachen. 'Wat is er? Heb ik een pukkel of zo? Of een scheve neus?' Hij heeft stralend witte tanden. Maar dan zie ik het. Zijn hoektanden. Ze zijn scherper, en groter. Net als die van mij.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De foto hierboven is Marcus! Wat vinden jullie van hem?