Tailor

~10~

'Moet je niet even huiswerk gaan maken? Het is al bijna 5 uur?' vraagt Nannie. 'Nee, ik heb nog geen huiswerk gekregen.' 'Wil je dan even met Layla wandelen?' Ik kijk op van mijn boek. 'Oke, is goed! Ik ga wel even naar het bos!' Ik spring op van de bank. 'Tailor?' roept Nannie vanuit de keuken. 'Ja?' zeg ik terwijl ik om de hoek van de deur kijk. 'Pas een beetje op jezelf wil je? Straks heb je meer dan alleen een kapotte lip.' Ik zie haar bezorgde blik. 'Ik let echt  wel goed op Nannie.' 

Na een paar minuten lopen kom ik aan in het bos. Ik lijn Layla af, en laat haar lekker rennen. Er is niemand, maar toch heb ik het gevoel dat ik bekeken word. Ik haal  mijn schouders op, en loop gewoon verder. Dan voel ik plotseling een windvlaag, en zie ik een schim voorbijrennen. Het is dezelfde vage schim als de vorige keer. 'Hey! Stop!' schreeuw ik, in de hoop dat hij uit zichzelf stopt. Maar hij rent, zoals verwacht, gewoon door. Ik til Layla op, en sprint op mijn snelst achter de schim aan. Ik zit vlak achter hem. Dan rent hij over een paar rotsen heen. Ik achtervolg hem, maar de stenen gaan rollen, en ik slip weg. Ik val in de droogstaande sloot die naast de rotsen ligt. De rotsen rollen weg, en voordat ik op kan staan vallen ze op mijn been. Er schiet een enorme pijnscheut door mijn onderbeen, en ik kan een schreeuw niet onderdrukken. 'Help! Help me alsjeblieft!' schreeuw ik de schim nog na, maar hij rent gewoon door. Zonder gevoel. 'Help! Alsjeblieft help me!' blijf ik gillen. Maar tevergeefs. Er is niemand.

Na een iets van een uur begint het donker te worden. Ik heb de hoop opgegeven. Ik heb nog steeds een kloppende pijn in mijn onderbeen, en ik voel de tranen over mijn wangen stromen. Dan hoor ik plotseling iemand over het bospad lopen. 'HELP! HELP ME! ALSJEBLIEFT!' gil ik zo hard als ik kan. Ik hoor de persoon doorlopen, en bijna begin ik de hoop weer op te geven. 'Tailor! Jeetje, wat is er met je gebeurt!'  Ik voel dat iemand naast me komt zitten, en de rotsen van mijn been sleept. Het is Esmee! Als ze de rotsen van mijn been heeft gehaald, omhels ik haar. 'Esmee! Mijn redder! Ik lig hier echt al een uur of zo!' Esmee slaat mijn arm om haar schouder, en wil me helpen opstaan, maar dan schiet er een enorme pijn door mijn been. Ik zak in elkaar, en schreeuw het uit van de pijn. 'Ik kan niet opstaan..' kerm ik. 'Ik bel een ambulance voor je Tailor.' zegt Esmee. Layla komt op mijn schoot zitten, en ik hoor Esmee telefoneren. Na een paar minuten  is ze klaar. 'Ze komen er aan. Maar wat is er nou gebeurt?' vraagt ze nieuwsgierig. 'Ik was aan het wandelen met Layla, en toen zag ik ineens een schim langsrennen. Hij rende zo snel, echt niet normaal. Ik wilde weten wie het was, dus ik rende achter hem aan. Hij rende over deze rotsen, en ik rende achter hem aan. Maar de rotsen rolden weg, en ik viel in deze sloot. Ik wilde nog opstaan, maar de rotsen waren al op mijn been gevallen. Ik schreeuwde nog om hulp, maar hij rende gewoon door.' 'De klootzak.' sist Esmee. 'Ik ben zo blij dat je er bent... Wie weet hoelang ik hier nog had gelegen zonder jou.' Ik geef Esmee een dikke knuffel.

Na een kwartier is de ambulance er. Esmee wijst ze de weg naar mij. Ze laten me op de brancard. De ambulancemedewerker is gelukkig heel aardig. 'Wat is het nummer van je ouders?' vraagt ze. 'Ik weet niet wie mijn ouders zijn. Ik ben een vondeling. Nannie is mijn verzorger, zoals ze dat noemen. Haar nummer is 0612345678.'  Ik weet niet waarom ik dit haar allemaal vertel, maar het voelt gewoon vertrouwd. Terwijl de medewerker Nannie belt, wil Esmee van alles van me weten. 'Dat wist ik helemaal niet, dat je een vondeling bent! Wat erg voor je! Weet je dan helemaal niets van je ouders?' 'Nope. Ik heb ze nooit gekend. Maar ik ben heel blij dat ik Nannie heb. Ze is ontzettend lief.'  Niet veel later komen we aan in het ziekenhuis. Daar worden er foto's van mijn been gemaakt.  'Je been is gebroken Tailor. We waren er al bang voor. Maar je krijgt gips om je been, en het komt helemaal goed.' zegt de dokter nadat hij de foto's heeft onderzocht. We gaan een andere kamer in, waar ze gips om mijn been leggen. 'Wat voor kleur wil je?' vraagt de dokter vriendelijk. Ik kies lichtblauw.  Als ze klaar zijn met gips leggen krijg ik mijn krukken. Ik maak nog een vervolg afspraak, en dan loop ik de grote hal in van het ziekenhuis in. Daar komt Nannie net binnenrennen. 'Kind! Wat is er gebeurt!' Ze vliegt me om de nek. Ik leg alles rustig uit. 'Esmee, wat ben ik je ontzettend dankbaar dat je Tailor hebt geholpen!' zegt Nannie. 'Heb je nog zin om een bakkie thee te komen doen?' vraagt ze dan. 'Oke, maar dan moet ik wel even mijn moeder laten weten dat ik bij jullie ben!' zegt Esmee opgewekt. Esmee neemt Layla en haar hondje Tips mee, en we lopen het ziekenhuis uit.

Even later zitten we aan onze keukentafel met een kop thee, en een koekje. We lachen wat en kletsen. Na een halfuurtje moet Esmee,jammer genoeg, naar huis. Nannie en ik zwaaien haar uit, en dan lopen we weer naar binnen. 'Dat is een leuk meisje. Fijn dat je al een vriendin hebt gevonden.' zegt Nannie met een glimlach. 'Ja, ik vind haar heel aardig! Ik wil  alleen wel graag naar mijn hangmat nu , ik ben heel moe.' zeg ik gapend tegen Nannie. 'Is goed lieverd. Ik breng je morgen wel met de auto naar school, het is al zwaar genoeg om de hele tijd in school te moeten lopen met die krukken.' 'O bedankt! Nou, welterusten Nannie.' Ik strompel naar mijn kamer, en ik trek met wat gepuzzel mijn pyjama aan. Ik ga in mijn hangmat liggen, en zodra mijn hoofd mijn kussen raakt val ik in slaap.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

De foto hierboven is Layla, het teckeltje van Nannie en Tailor!