Tailor

~34~

Als we klaar zijn met tekenen lopen we met zijn allen het lokaal uit. 'Wat hebben we nu?' vraag ik aan Kat. Maar ze hoort me niet eens, ze kijkt alleen maar naar Cleander. En ze loopt gewoon verder. Cleander verteld blijkbaar iets grappigs, want ze begint keihard te lachen. Ik voel dat ik kwaad word. Wat denkt ze wel? Ik voel me echt ingeruild. Vriendinnen gaan toch voor jongens? Hoewel... Volgens mij heb ik die regel de laatste tijd ook met voeten getreden... Dus ik mag eigenlijk niet boos zijn. Ze heeft het gewoon heel gezellig met hem. Meer niet. Cleander is ook gewoon heel aardig. En grappig. En knap. Ik ben degene die niet tussen de jongens wilde kiezen, dus ik snap ook wel dat ze verder gaan. Maar toch, het voelt niet goed. 'Die twee kunnen het wel goed met elkaar vinden hé?' hoor ik Marcus achter me zeggen. 'Ja zeker. Heel goed...' mompel ik. 'Hoe kom je erop om ze mee te nemen?' vraagt hij als de rest van de klas is doorgelopen en wij als enige nog achterblijven. 'Het was Xamm's idee. Hij wilde graag meekijken op school.' zeg ik schouderophalend. Marcus begint te lachen. 'Nu vind hij het nog leuk, maar wacht maar tot hij meneer van Stoffelen ontmoet.' 'Gelukkig hebben we vandaag geen geschiedenis.' zeg ik lachend. Dan is het een tijd stil. Er hangt nog steeds een spanning tussen ons. 'Marcus... Ik-' begin ik, maar hij onderbreekt me. 'Ik weet dat je  niet wil kiezen, en dat is oké Tailor. En ik had naar je moeten luisteren, en  je niet moeten proberen te kuss-' Maar hij kan zijn zin niet afmaken, want voordat hij het woord "kussen" heeft uitgesproken heb ik mijn lippen al op die van hem gedrukt. Als ik mijn ogen open  en hem loslaat zie ik hem geschokt naar me kijken. 'Tailor ik-' 'Het maakt niet uit, ik zal het zelf aan Cleander vertellen.' zeg ik geruststellend. 'Dat bedoel ik niet Tailor. Ik wilde je net vertellen dat je geen last meer van me zult hebben. Ik heb een vriendin Tailor,..' En op dat moment zakte de grond onder mijn voeten weg. Ik voel me zo'n kneus... Zo'n sukkel. Waarom gaat  het iedereen zo makkelijk af in de liefde? Waarom ben ík degene waarbij het altijd verkeerd moet gaan? 'Sorry Tailor...' mompelt Marcus, en dan laat hij me helemaal alleen achter.

Als ik bij het lokaal aankom is iedereen er al. Gelukkig hoef ik geen briefje te halen, en ik mag  naast Xamm gaan zitten. Mevrouw Vrij gaat verder met het uitleggen van wiskundige formules, maar ik ben er met mijn hoofd niet bij. 'Dus Tailor, wat krijg je dan als antwoord?' vraagt mevrouw Vrij dan plotseling. 'Huh?' schrik ik op. 'Het antwoord Tailor, op vraag 7.' vraagt ze nog een keer. 'Eh, daar had ik eh.... ' ik kijk hulpeloos naar links, waar Esmee onder haar tafel 4 vingers opsteekt. 'Eh, ik heb daar 4...' antwoord ik. 'Ja hoor, dat is helemaal goed! Ik snap niet waarom dat nou zo lang moest duren.' zegt mevrouw Vrij lachend. Ze gaat weer verder met de les, en ik bedank Esmee. Als iedereen na de uitleg begint aan het huiswerk, komt de conciërge ineens binnen lopen. 'Tailor, wil je even meekomen?' vraagt hij. Wat heb ik nu weer gedaan? vraag ik mezelf af. Ik knik , en ik pak mijn  tas in. Ik voel de ogen van de hele klas op me branden. Ik sla mijn tas over mijn schouder, en loop met de conciërge mee. We lopen naar het tekenlokaal, waar mevrouw ten Beek op me zit te wachten. 'Tailor, ik verwachtte je al. Ga even zitten.' zegt ze, vriendelijk als altijd. 'Wil je thee?' vraagt ze dan. 'Eh, ja lekker.' Na een paar minuten komt ze terug met twee grote mokken thee.  'Ik heb je wat vervelend nieuws te melden.' zegt ze bedrukt. 'Wat heb ik verkeerd gedaan?' vraag ik verbaasd. 'Nee Tailor, het gaat niet over jou. Het gaat over Nannie.' Ik verslik me bijna in mijn thee. 'Wat?' vraag ik proestend. 'We hebben vanochtend een telefoontje van het ziekenhuis gehad. Nannie is opgenomen, ze heeft een hartaanval gehad. Haar toestand is heel kritiek, en ze zijn onderzoek aan het doen wat de oorzaak zou kunnen zijn.' Dit is de tweede keer op deze dag waar de grond onder mijn voeten wegzakt. Het voelt alsof de hele wereld even stilstaat op het moment dat ze het woord ''hartaanval'' uitspreekt. 'Ik begrijp dat dit echt als een klap aankomt.' zegt mevrouw ten Beek. 'Je mag nu meteen naar haar toe, maar je mag het nieuws ook eerst even laten bezinken. Het is aan jou. Maar ik denk dat het beter is als je een dag vrij neemt, want na dit nieuws begrijp ik best dat je je niet meer kan concentreren.' vervolgt ze. 'Ja... Bedankt..' mompel ik. Ik sta op, en loop het lokaal uit. Mijn hoofd is helemaal leeg. Ik kan niet meer helder nadenken. Ik hoor heel vaag de bel gaan, en ik zie mensen langslopen, maar het lijkt wel niet binnen te komen. Ik doe hetgene wat ik altijd doe als het me teveel word; ik ren. Ik ren de school uit, naar het bos.

Ik ren zo hard ik kan, en het enige wat ik voel is verdriet.. Als ik na een tijdje eindelijk stop met rennen kijk ik om me heen en zie dat ik in een onbekend stuk bos ben. Voor me ligt een enorme vijver. Ik krijg ineens een idiote ingeving. Zonder verder nog te aarzelen neem ik een aanloop, en spring ik de vijver in. Het koude water omarmt me, en al mijn gedachten wassen weg in het water. Maar als dan weer ik boven kom is daar de harde werkelijkheid; Nannie ligt in het ziekenhuis. Ze heeft een hartaanval gehad. Haar toestand is kritiek. We weten niet hoe het kon gebeuren. En nog veel erger; Misschien kan het nog wel een keer gebeuren. Ik voel de tranen over mijn wangen stromen, en zie dat ze kringen vormen in het water. Bij iedere traan die valt voel ik mijn hoofd een stukje leger worden. Alsof al mijn zorgen wegspoelen, samen met mijn tranen.