Tailor

~38~

Ik trek de voordeur achter me dicht. Ik wil ze niet meer horen. Altijd maar geruzie, altijd dat gescheld op elkaar. Mijn ouders kunnen gewoon niet stoppen met ruziemaken. Over de kleinste dingen, zoals dat de één de kaas opmaakt, terwijl de ander dat nog wilde eten als ontbijt. Vanmiddag weer. Mijn vader zocht de afstandsbediening van de tv, en toen heeft hij de telefoon waarmee mijn moeder aan het bellen was door de woonkamer gesmeten omdat ze niet reageerde op zijn vraag. Mijn moeder kwaad, en wéér ruzie. Mijn zusje huilen natuurlijk. Ze merken het niet eens als ik de voordeur met een klap achter me dicht sla. Ik pak mijn fiets, en fiets naar Tailor.  Zij is de enige die wel om me geeft. Als ik aankom fietsen zie ik haar al uit het raam staren. Wat schattig, ze was op me aan het wachten. Ze denkt dat ik haar niet zie, en loopt snel naar de woonkamer. Ik zet mijn fiets op slot, en bel aan. Ik hoop dat ze de rozen die ik voor haar heb meegebracht mooi vind. Zou ze het geen cliché vinden? Ik hoop het niet. En terwijl ik zo aan het nadenken ben, zwaait ineens de voordeur open.  'Hey .' zeg ik en ik voel mijn wangen rood worden. Ik haal het boeket rozen achter mijn rug vandaan en geef ze aan haar. 'O mijn god Travis! Dat is zo lief! Dat had je echt niet hoeven doen!' roept ze enthousiast uit. 'Kom binnen!' 'Ik zag dat je me al had zien aankomen? Zat je op me te wachten?' vraagt ik glimlachend als ik mijn jas uittrek. Ze negeert mijn vraag, en loopt snel naar de keuken. 'Wil je iets te drinken?' vraagt ze, duidelijk om de aandacht van mijn vraag af te leiden. Maar dat ze geen antwoord geeft zegt eigenlijk al wel genoeg. 'Eh ja, lekker.' antwoord ik. Ik loop naar de woonkamer, en ga op de bank zitten. Niet veel later komt Tailor ook de woonkamer ingelopen met twee glazen sinas. 'Zullen we een spel doen? Om elkaar nog beter te leren kennen. ' stel ik voor. 'Oke, is goed.' 'We vertellen elkaar om de beurt een geheim. Iets wat de ander nog niet weet. Ik begin wel.' leg ik  uit. Dit is de ideale manier om haar over mijn ouders te vertellen, en zo kan ik haar ook nog wat beter leren kennen.  'Eh, ik weet niet..' mompelt ze twijfelend. 'Waarom niet? Je hebt toch geen geheimen voor me?' zeg ik lachend. Ze kijkt me weer zo weifelend aan.  'Toch?' vraagt ik nog een keer, en ik hoop zo ontzettend dat het antwoord nee is. Ze slaat haar ogen neer. Dat zegt al genoeg. Ze heeft geheimen voor me. Maar waarom? Vertrouwd ze me niet of zo?  Ik dacht dat we iets speciaals hadden... 'Waarom heb je geheimen voor me? Ik vertel jou toch ook alles?' zeg ik verontwaardigd. 'Dit ligt anders Travis... ' mompelt ze met haar ogen neergeslagen. 'Hoezo? Vertrouw je me niet of zo? Ik zou het toch nooit doorvertellen? Ik weet dat we elkaar nog niet zo lang kennen, maar je vertrouwd me toch wel?' vraag ik.. 'Het is niet dat ik je niet vertrouw..' 'Waarom kan het dan niet gewoon vertellen? Wat kan er zo erg zijn dat je het niet tegen me durft te zeggen? Ligt het aan mij?' 'Nee. Nee, zeker niet. Ik wil het je best vertellen. Maar dan moet je beloven dat je het aan niemand doorverteld.' zegt ze twijfelend. 'Nee, tuurlijk niet!' 'Ik kan het je een beetje moeilijk vertellen, maar ik laat het je wel gewoon zien.' zegt ze. En dan loopt ze naar boven. Ik blijf een beetje beduusd achter in de woonkamer. Wat zou er zo erg zijn dat ze het me niet durft te vertellen? Ligt het aan mij dat ze het niet durft te zeggen? Omdat ze me nog maar zo kort kent? Of omdat ze me helemaal niet leuk vind, en maar doet alsof? Ik weet het niet. 

Terwijl ik zo in gedachten verzonken op de bank zit, hoor ik achter me de woonkamer deur open  zwaaien. Ik draai me verwonderd om, en dan zie ik Tailor. En ik schrik me rot. Ze heeft hele gekke puntige oren, die me eerder nog niet waren opgevallen, maar waar ik het meest van schrik, is dat ze een staart heeft. Geen paardenstaart, maar een leeuwenstaart of zo. 'Wat... Wat ben jij?' vraag ik, en ik hoor mijn stem overslaan van schrik. 'Dit is mijn geheim Travis.' antwoord ze, en ik hoor dat ze het moeilijk vind om te zeggen. Ik moet het even laten bezinken. 'Wat vind je ervan? Zeg iets alsjeblieft.' zegt ze wanhopig. Er schieten zo veel gedachten door mijn hoofd, ik kan gewoon niet meer normaal nadenken. Ik kan haar alleen maar zo geschokt aankijken. Ik zoek naar woorden, maar ik kan ze gewoon niet bedenken. Ik wil mijn woorden goed uitkiezen, zodat ik haar niet kwets, maar het is moeilijk. Ik heb zo veel vragen, en zo veel dingen die ik wil zeggen, maar ik kan niet bedenken hoe ik ze het beste uit kan spreken. 'Ik wist wel dat ik het jou niet moest vertellen.' zegt ze, en dan zie ik dat ze tranen van haar wangen veegt. Ze draait zich om, en loopt de woonkamer uit. Shit, wat heb ik gedaan! 'Tailor!' roep ik haar na, maar dan hoor ik de voordeur al dichtslaan. Het is te laat. Ze is weg, en ik heb haar weggejaagd. De enige persoon die wel van me hield, heb ik gekwetst. Maar ik mag dit niet laten gebeuren, ik moet haar vinden. Ik ren de voordeur uit, en pak mijn fiets. Tailor, ik kom eraan.