Tailor

~15~

Ik loop naar de keuken en kijk in de koelkast. Ik heb genoeg spullen om een appeltaart  te bakken, en daar heb ik ontzettend veel zin in! Ik zet de spullen klaar, maar dan gaat plotseling de bel. Ik heb het gordijn bij de voordeur al dichtgedaan, dus ik kan helaas niet zien wie er voor staat. Ik doe de deur op een kiertje open, en kijk wie er voor staat. Het is de postbode. Hij pakt net wat uit zijn tas, dus ik kan weer zijn gezicht niet zien. Ik doe de deur verder open. 'Hallo!' zeg ik opgewekt. De postbode kijkt weer op, en dan zie ik pas dat het Marcus is. Hij heeft  een pakketje in zijn hand. 'Sorry, u was er vanmiddag niet, en uw buren wonen echt een kilometer verderop, dus ik kon het ook niet aan hun geven, en het paste niet in de brievenbus, dus ik dacht ik kijk nog wel even of u er nu wel bent. Sorry ik, ben een beetje chaotisch, maar ik heb dit  baantje ook pas sinds twee dagen.' ratelt hij. Dan heeft hij blijkbaar pas door dat ik het ben, want hij kijkt verschrikt op. 'O! Tailor! Hoi!' stamelt hij dan verrast. We kijken elkaar een paar seconden aan, in doodse stilte. 'Ik, ehm, ik wist helemaal niet dat je hier woonde!' zegt hij met een kleine glimlach. 'Jup.' zeg ik met een ''poppende'' p. Weer staan we even in stilte naar elkaar te kijken. 'Ehm, ja. Je pakketje.' zegt hij glimlachend, en hij overhandigt me het pakketje. Hij draait zich weer om, en wil weer het tuinpad aflopen.  Maar dan komt het ineens met bakken uit de  lucht. Het was de hele dag al vrij bewolkt, en nu barst blijkbaar de bom. Het stortregent. 'Shit.' hoor ik Marcus nog mompelen. Dan doe ik iets wat ik nooit had verwacht. 'Marcus? Heb je zin om even binnen te komen?' vraag ik met een glimlach. Ik zie zijn gezicht oplichten. 'Graag.' glimlacht hij terug. Ik houd de deur voor hem open. Maar dan doet híj iets wat ik nooit had verwacht. Hij geeft me een knuffel. 'Dankje.'mompelt hij in mijn haar. 'Eh, ja. Graag gedaan.' mompel ik geschokt terug.

Als hij zijn jas  uit doet loop ik terug naar de keuken. 'Ik wilde net een appeltaart gaan bakken. Wil je mee helpen?' vraag ik. Hij komt ook de keuken in gelopen. 'Ja, hoor. Je zal wel wat hulp kunnen gebruiken.' zegt hij grijnzend. Ik gooi hem een schort naar zijn hoofd. 'Hier doe deze maar even om. Prutsers zoals jij maken vaak veel fouten.' zeg ik lachend tegen hem. 'Nannie werkte vroeger op een basischool, maar ze is nu chef in een 3 sterrenrestaurant. Dus van haar heb ik de fijne kneepjes van het vak geleerd. Kom, ga eerst maar eens je handen wassen.' Ik duw hem naar de gootsteen. Hij zet de kraan open en houd zijn handen er snel even onder. 'Klaar.' zegt hij, en hij wil al een handdoek pakken. 'Moet ik jou dan ook alles uitleggen?' zucht ik. 'Je handen was je, natuurlijk, met zeep. Zo.' Ik pak het zeeppompje en houd het hem voor. Hij zucht. 'Ik ben geen klein kind meer hoor.' Als hij dan eindelijk zijn handen heeft gewassen kunnen we beginnen. We snijden allebei een paar appels, en ik ben in no time klaar. 'Oke, hoever ben je met het schillen van je appels?' vraag ik als ik klaar ben. 'Ik heb net de tweede klaar.' zegt hij met een trotse glimlach. 'Hopeloos.' zeg ik zuchtend. Ik pak de andere appels die hij nog moest schillen, en met een paar minuten heb ik ze geschild en in blokjes gehakt. 'Zo, klaar. We maken het beslag, en met een halfuurtje zijn we klaar en kan de taart de oven in. Terwijl Marcus de taart in de oven zet, stel ik de kookwekker in. Dan gaat mijn mobiel af. Het is een sms van Nannie.

Nannie: Hey lieverd, red je het nog even alleen? We willen eigenlijk nog even naar de stad, maar dan zou ik pas over ongeveer een uur thuis zijn?

Ik merk dat Marcus over mijn schouder meekijkt. 'Zeg maar dat ze de tijd neemt, de appeltaart moet een uur in de oven, en ik heb iets leuks bedacht.' zegt hij.

U: Ja hoor, ik red me prima! Ga nog lekker even de stad in, en maak je vooral geen zorgen over mij! X

'Dus, wat is je plan?' vraag ik aan Marcus. 'Ik ben een meester in het maken van warme chocolademelk. Dus, het leek me leuk om Nannie te verassen met warme chocolade melk!' zegt hij enthousiast. 'Oke, goed idee!' Ik loop de keuken uit en ga op de bank zitten. Hij kijkt verbaasd om de hoek van de keuken. 'Ga je me niet helpen dan?' vraagt hij. 'Jij bent toch de chocolademelk-meester? Nou, ik laat me lekker verwennen. Ik zou maar beginnen, want we zijn nu al weer tien minuten verder door dat geklets van jou.' Ik rek me nog een keer uit, en knip de televisie aan. Even blijft hij verstomd staan, maar dan draait hij zich toch om en loopt de keuken weer in. Na tien minuten hoor ik allemaal gerommel in de keukenkastjes. Dan hoor ik weer iets uit de kast vallen, en hoor ik hem vloeken. Maar dan komt hij na een uurtje toch de keuken uit met twee mokken in zijn handen. 'De taart is klaar, en de chocolade melk ook!' zegt hij trots. 'Wat een keukenprins.' zeg ik lachend. Hij gaat weer de keuken in, en komt dan weer terug met twee bordjes appeltaart. Op mijn mok met chocolade melk heeft hij een hartje gemaakt van chocolade siroop. 'Vind je het mooi?' vraagt hij blozend. Ik loop naar hem toe en geef hem een kus op zijn wang. 'Ik vind het prachtig.'