Tailor

~14~

Ik open mijn ogen, bij het horen van mijn wekker. Ik rol uit mijn hangmat, die ik daarna met mijn staart vastgrijp om in evenwicht te blijven. Waarom heb ik die wekker in hemelsnaam gezet? We hebben vandaag studiedag! Nannie komt mijn kamer in. 'O mooi, ik zie dat je al wakker bent!' zegt ze vrolijk. Hoe kan zij nooit last hebben van een ochtend humeur? 'Grmpf... Jup.' Ik wrijf met mijn handen over mijn gezicht. 'Mijn wekker was ineens gezet. Vast een vergissing. Ik ga weer slapen.' grom ik. 'Nee, nee! Opstaan Tailor! Je hebt controle bij de dokter, weet je nog?' zegt ze met die onuitwisbare glimlach op haar gezicht. 'Waarom heb ik die ook al weer om negen uur gemaakt?' kreun ik.

Als ik na een beetje gemopper dan toch eindelijk klaar ben, kunnen we gaan. Het is een kwartiertje rijden naar het ziekenhuis, maar door allerlei weg-opbrekingen  doen we er een half uur over. Als we binnen zijn in het ziekenhuis lopen we meteen naar de balie. 'Hallo, wij hebben een afspraak bij meneer D. Smitze, weet u waar we moeten zijn?' vraagt Nannie vriendelijk. De medewerkster is aan de telefoon. 'Hallo? Ziet u niet dat ik aan het telefoneren ben?' zegt de vrouw pinnig. 'O, sorry, we wisten niet..' stamelt Nannie. 'Wilt u mij mijn telefoongesprek laten afmaken mevrouw? In uw kringen is dat natuurlijk niet zo gewoon maar in de onze, de hogere kringen, wel.' zegt ze vrouw snerpend. 'Pardon?' zegt Nannie in een poging om nog vriendelijk te blijven. Dan zie ik dat er iemand naar de vrouw toe komt lopen. Het is Tiffany Mc Loren.... 'Hier moeder, een lekker kopje koffie voor u.' zegt ze slijmerig. Dan heeft ze blijkbaar pas door dat wij er staan, want haar uitdrukking veranderd van ''slijmjurk'' naar ''evil queen''. 'Hoi.' zegt ze koeltjes. 'Ken jij deze mensen?' vraagt de vrouw, blijkbaar haar moeder. 'Ja...sssswwww... Tailor....sssswmm....' hoor ik Tiffany smoezen. Dan begint haar moeder ineens keihard te lachen. 'Mag ik vragen wat er zo grappig is?' onderbreek ik hun onderonsje. 'Nee. Dat mag je niet' snauwt de vrouw me toe. 'Pardon? Ik wens dat u niet zo spreekt tegen haar.' zegt Nannie. Ik zie haar boos worden. Vanbinnen natuurlijk, want ik ken Nannie. Die doet geen vlieg kwaad en blijft altijd beleefd. 'Wij willen graag geholpen worden, als dat zou kunnen. Mevrouw Mc Loren.' neem ik het over. 'Ik wens niet zo genoemd te worden door zo'n snotneus als jij!' zegt ze dan. 'Ik wil gewoon heel graag geholpen worden mevrouw.' Ga ik rustig door. 'Whatever.' Tiffany rolt met haar ogen. Dan komt meneer Smitze langslopen. 'Hallo dames! Ik moet jullie gezellige onderonsje even onderbreken, want Tailor heeft een afspraak. Na Tiffany nog een keer kwaad aangekeken te hebben, lopen we met hem mee.

Even later komen we in de röntgenkamer aan. Ze maken een foto van mijn been, en daarna moeten we even in de wachtkamer wachten. Na een paar minuten kunnen we naar het kantoor van meneer Smitze. 'Ik heb een beetje vreemd nieuws Tailor...' zegt hij nadenkend. 'Oké..' mompel ik. 'Je been is weer helemaal genezen. Er is geen spoortje meer van de breuk. Maar dat is vrij vreemd, aangezien het normaal veel langer duurt om een bot te helen...' mompelt hij. 'Maar natuurlijk heel goed nieuws voor jou! We gaan het gips er af halen, en dan mag je naar huis! Omdat het maar heel kort in het gips heeft gezeten zal het ook minder lang duren om weer te lopen.' Daarna gaan we het kantoor uit, en lopen naar een andere kamer. Daar is een man met een soort pizzazaag (daar lijkt het op) en daarmee haalt hij het gips van mijn been. Het doet helemaal geen pijn, het kietelt gewoon! Na meneer Smitze nog een hand gegeven te hebben lopen we het ziekenhuis uit. Als we in de auto zitten zijn we er allebei een beetje stil van. 'Ik heb toch altijd al gezegd dat je een bijzonder kind bent.' zegt Nannie met een knipoog.

Na een halfuur komen we dan eindelijk thuis aan. 'Ik heb afgesproken dat ik even naar een vriendin ga, kan je even alleen blijven?' vraagt Nannie als we de woonkamer binnen komen. 'Tuurlijk.' zeg ik. 'Oké, dan ben ik over een uurtje weer terug!' Een paar seconden later slaat de voordeur dicht en daarna hoor ik een auto wegrijden. Dan denk ik ineens weer aan de brief van gisteren. Zou Myster Y al terug geschreven hebben? Ik loop naar de brievenbus en kijk door de post. Rekeningen, tijdschrift, krant... Dan zie ik het. Een kaartje, met ''speciaal voor jou''. Wat schattig. Ik loop snel weer naar binnen, en scheur de envelop open. Er zit een kaartje in.

Die klimaat verandering hè

Weet je wat best kunnen zou?

Dat de aarde het net als ik

Een beetje warm krijgt van jou

Love, Myster Y

In de hoek van het kaartje heeft Myster Y ook nog wat geschreven.

Ja, je kent me. En ik ken jou. Maar ik kan je niet zeggen wie ik ben. Dus houd het maar op Myster Y ;)

Ik gniffel een beetje in mezelf. Ik weet niet wie het is, maar ik vind het wel grappig. Ik pak een pen, en schrijf op het kaartje:

Geef je mij nou de schuld van  de klimaatverandering, Myster Y ? ;) Ik heb ook nog een vraag voor je: ben je een jongen of een meisje?

Schrijf me snel terug, ik kijk echt uit naar je kaartjes! Hoe kan je in hemelsnaam zo goed dichten?

Kus, Tailor

Ik leg mijn pen weg, en loop naar buiten. Ik doe het kaartje in de brievenbus. Nu maar weer wachten... Ik kijk nu al uit naar het nieuwe kaartje...