Tailor

~18~

'Tailor, we hebben wel een heleboel vragen.' zegt Kat als ik een beetje bijgekomen ben. 'Dat snap ik, maar die wil ik alleen in een veilige omgeving beantwoorden.' antwoord ik met een glimlach. 'Oke, waar wachten we dan nog op? Laten we naar je huis gaan!' zegt Esmee opbeurend. 'Moeten we dat niet even aan onze mentor melden?' vraag ik zenuwachtig. 'Tuurlijk, als jij dat wilt.' zegt Kat zuchtend. Kat heeft het er niet zo op om met haar moeder te praten op school, en dat snap ik wel. Hoeveel ik ook van Nannie hou, ik zou het niet tof vinden als ze op mijn school zou werken. We lopen naar de lerarenkamer. Daar zit mevrouw ten Beek net met een kop koffie. 'Mevrouw?' mompel ik weifelend. 'Tailor! Zeg het eens!' zegt ze vrolijk. 'Ik ehm, ik zou graag naar huis willen...' mompel ik. 'Nou, dat kan niet Tailor. Je moet wel gewoon je lessen volgen! Het zou toch wat zijn als iedereen om ieder wissewasje naar huis mocht! Dan hielden we geen school meer over! Nee, geen sprake van. Sorry Tailor.' zegt ze glimlachend. 'Er is vanochtend iets voorgevallen, en ik wil heel erg graag naar huis mevrouw..' mompel ik als mijn laatste redding. 'Nee, nee, dat is uitgesloten.' zegt Mevrouw ten Beek hoofdschuddend. Kat mengt zich zuchtend in het gesprek. 'Mam, Tailor heeft een probleempje. Ze heeft wat andere oren, en dat is uitgekomen in school. Nou denkt iedereen dat ze een alien is. Maar dat is natuurlijk niet waar. Ze wil even met ons praten in een veilige omgeving, daarom wil ze naar huis. Een dagje maar, we hebben toch alleen onbelangrijke vakken. En Tailor is een topleerling, dus dat haalt ze zo weer in.' zegt Kat vastberaden. Ik zie mevrouw ten Beek twijfelen. 'Oke dan. Het mag. Maar op voorwaarde dat het alleen voor vandaag is.' zegt ze waarschuwend. 'Echt? Dank u wel!' Ik vlieg mevrouw ten Beek om haar nek. Als ik haar weer loslaat is ze helemaal een beetje uit haar doen. 'Um, ja. Misschien een beetje een onbeschofte vraag, maar zou ik je oren eens mogen zien?' vraagt ze dan. Ik kijk Kat twijfelend aan. Maar ze knikt, als teken dat ik haar kan vertrouwen. Ik doe mijn haar naar achter, en laat mijn oren zien. Haar gezicht is even uitdrukkingsloos, maar dan glimlacht ze breed. 'Je bent nog steeds prachtig Tailor. Laat je door niemand iets anders vertellen.' zegt ze bemoedigend. Esmee en ik willen de lerarenkamer uit lopen, maar dan hoor ik mevrouw ten Beek nog iets tegen Kat fluisteren. 'Ga maar iets leuks doen met haar. Ze kan wel wat afleiding gebruiken. En wees er voor haar, dat is het beste wat je kan doen als vriendin.' Ik kan alleen maar glimlachen.

Na een paar minuten fietsen komen we dan aan bij mijn huis. We zetten onze fietsen weg, en lopen naar binnen. 'Ik moet  iets doen, gaan jullie maar even op de bank zitten.' zeg ik, en ren dan naar mijn kamer. Ik trek een broek aan met een gat voor mijn staart. Ik steek mijn haar op in een knot, en poets mijn tanden. Ik kijk in de spiegel. Dit ben ik. En ik ga me niet meer verstoppen.

Ik loop naar beneden, en blijf even voor de kamerdeur staan. 'Ik kan het jullie niet vertellen, maar ik laat het jullie  gewoon zien. Zijn jullie er klaar voor?' zeg ik vanachter de deur. 'Tuurlijk!' hoor ik twee stemmen vanuit de woonkamer roepen. Dit moment gaat mijn leven bepalen. Het gaat bepalen of ik naar een dierentuin moet of dat ik hier kan blijven. Het bepaalt of ik échte vriendinnen heb, of dat ze gewoon doen alsof. Ik adem nog een keer diep in, en loop dan de woonkamer in. Ze kijken me verwonderd aan. Nu komt het , nu gaan ze zeggen dat ik een weirdo ben. Of dat Tiffany helemaal gelijk had.'Je hebt een staart!' roept Kat. 'Vet! Waarom heb je dat niet eerder gezegd?' roept Esmee verrast uit. Nu is het mijn beurt om ze verbaasd aan te kijken. 'Vinden jullie het niet raar?' vraag ik verbaasd. 'Hoezo? Je bent toch nog gewoon Tailor? Kom eens zitten!' Ik ga naast ze op de bank zitten. 'Heb je nog meer speciale dingen?' vraagt Esmee nieuwsgierig. 'Ehm... Ik heb iets grotere hoektanden.. Ik kan heel snel rennen, goed klimmen, en beter ruiken dan normale mensen.' zeg ik, peilend wat ze gaan zeggen. 'Echt? Dat is gaaf!' zegt Kat verwonderd. 'Dus je bent eigenlijk gewoon een beetje een supergirl!' zegt Esmee dan enthousiast. 'Tja... Zo kan je het ook zien..' giechel ik. 'Waarom ga je eigenlijk niet zo naar school?' vraagt Kat dan plotseling. 'Ja, dat is best een goed idee!' valt Esmee haar bij. 'Nee! Echt niet! Iedereen denkt al dat ik een weirdo ben!' stribbel ik tegen. 'Inderdaad! Dus wat heb je te verliezen? Je moet iets meer vertrouwen hebben in jezelf Tailor.' zegt  Esmee dan vastberaden. 'Dus, we hebben nog een hele dag , wat zullen we gaan doen? Tailor, jij mag kiezen!' onderbreekt Kat ons vrolijk. 'Ik weet wel iets..' mompel ik.

Even later lopen we in het bos. 'Nou laat je super snelheid maar eens zien!' zegt Kat lachend. 'Oke!' Ik ren zo hard als ik kan over het bospad, en weer terug. 'Wow!' zegt Esmee verbaasd. 'Holy shit...' stamelt Kat.  Ik grijp met mijn staart aan een tak vast en slinger door de bomen. 'Komen jullie nog?' vraag ik lachend. Ik laat me vallen, en ren zo hard als ik kan verder. En dan, voor heel even.. Vergeet ik alles.