Tailor

~09~

Het is Marcus.... Hij heeft gehuild. 'Wat is er?' vraag ik. Ik help hem opstaan, en schud het zand van mijn kleren. 'Dat kan ik ook aan jou vragen. Wat is er gebeurt met je gezicht?' vraagt hij verbaast. 'Tiffany...' mompel ik. 'Wat! Heeft ze je geslagen? Wat een rotstreek!' zegt hij boos. 'Ja.. Ze zei dat... Ze zei dat ik een....' Ik kan mijn tranen niet langer binnen houden. Ik voel ze over mijn wangen stromen. 'Wat zei ze?' fluistert hij zacht. 'Kom ga even zitten.' Hij neemt me mee naar een boomstronk, en we gaan zitten. 'W-w-weirdo was..' snik ik. Zijn ogen worden groot. 'Dat ben je niet  Tailor, echt niet. Ik ben #teamTailor, samen met meer dan de helft van de school en dat kan ze niet hebben.' zegt hij. 'Blij dat jij in ieder geval team Tailor bent..' zeg ik met een scheve glimlach. Ik veeg mijn tranen weg. 'Waarom rende je eigelijk weg  vanmiddag?' vraag ik.  Hij schrikt op. 'Ik moest even alleen zijn.' Hij went zijn gezicht af. 'Waarom?' vraag ik nieuwsgierig. Hij is stil. 'Waarom moest je alleen zijn Marcus?' 'Man! Stel toch niet zo veel vragen! Ik moest gewoon even alleen zijn. Ik hoef je dat helemaal niet te vertellen, we zijn niet eens vrienden! We zijn klasgenoten, that's all! Ik ben je niets verschuldigt!' schreeuwt hij. 'Dat ben je ook niet. Ik was gewoon nieuwsgierig, sorry hoor.' sus ik. Hij staat op van de boomstronk. 'Waar ga je naar toe Marcus?' 'Laat me gewoon even met rust, oké?!' 'Sorry voor mijn nieuwsgierigheid. Maar ik snap het al. Je gaat weer wegrennen, zoals vanmiddag. Laf hoor.'  Hij draait zich om, klaar om weg te rennen. 'Wat is er toch met jou?' roep ik. 'Waarom sluit je je zo af voor iedereen?' Hoor mij nou, dat doe ik ook altijd. 'Ik moet gewoon alleen zijn. Laat me met rust Tailor.' Dat is het laatste wat hij zegt, en dan rent hij weg.

Ik sjok terug over het bospad. Ik ben in de war van hem. Hij heeft zo veel te verbergen.... Ik pak mijn oortjes, en zet muziek op. Een van mijn favoriete liedjes, Best Fake Smile van James Bay. De muziek knalt in mijn oren. 'You don't have to wear your best fake smile, don't have to stand there and burn inside.' Dan kan ik het niet meer aan. Ik ren, zo snel als ik kan. Ik denk niet meer na, en ren gewoon.

Ik kom al snel thuis aan. Ik open de achterdeur, en loop naar binnen. 'Nannie! Ik ben thuis!' roep ik, terwijl ik mijn tas in de hoek gooi. 'Ik ben boven! Ik kom er zo aan, dan drinken we een bakkie thee.' roept ze van boven. Ik loop naar de tuindeuren, en gooi ze met een knal open. Ik loop over het pad in de enorme tuin. Ik loop langs de vijver, en ik krijg een ingeving. Ik schop mijn gympen uit, trek mijn trui over mijn hoofd uit, en trek mijn broek uit. Zonder verder nog na te denken spring ik in de vijver. Ik voel het koele water mijn lichaam omarmen. Als ik boven kom ben ik voor een paar seconden leeg. Alsof het water mijn gedachten heeft weggespoeld. Maar dan begint mijn hoofd weer te draaien, en denk ik weer na. Waarom ben ik hier ingesprongen? Wat is er met Marcus aan de hand? Ben ik gek geworden? Ik voel het water uit mijn gezicht wegvloeien, en ik open mijn ogen. Nannie staat me aan de rand van de vijver aan te staren. 'Wat doe je in de vijver?' vraagt ze verbaasd. 'Ik moest even afkoelen. ' Ik zie haar bezorgde blik. 'Het is diep genoeg, echt waar. Ik heb het een tijd terug gemeten, omdat ik er in wilde zwemmen. Hij is bijna 2 meter 50 diep.' Ik strijk mijn haar uit mijn gezicht, en kijk haar lachend aan. 'Wat ben je toch ook een gek kind. Het is helemaal niet warm genoeg!' verzucht ze lachend. 'I-ik heb het n-nu inderdaad wel een b-beetje koud...' bibber ik. 'Tja, dat is  ook wel een hele impulsieve actie van je Tailor. Kom er maar snel uit, en neem maar een lekkere warme douche. Ik zet wel vast thee.' Nannie helpt me hoofdschuddend de vijver uit.  'Hier kind, een handdoek. Mijn hemel, wat is er met je gezicht gebeurd?!' vraagt ze verbaasd. 'Ik was vanmiddag aan het rennen in het bos, en toen ben ik gevallen. Kan gebeuren.' lieg ik onverschillig. Nannie kijkt me wantrouwend aan. 'Nou ga maar snel onder de douche, straks vat je nog kou.' Ik sla de handdoek om mijn schouders, en loop naar binnen.

Boven spring ik snel onder de douche. Ik heb mijn Spotify aangezet, en zing mee met alle liedjes. Als ik klaar ben trek ik mijn grootste trui uit mijn kast, en trek mijn joggingbroek aan. Mijn haar draai ik in een knotje, en ik ben klaar. Ik loop naar beneden, waar Nannie al op me zit te wachten met thee. 'Hai lieverd, ik heb perzikthee gemaakt. Wil je een koekje?' vraagt  ze met de liefste glimlach die ik ooit heb gezien. Ik heb  zo veel geluk met haar.  En ik houd zo veel van haar.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Zien jullie het al? De foto die ik heb ingevoegd is Nannie!