Tailor

~02~

'Tailor? Kom je?' hoor ik Nannie achter me roepen. Ik schrik op uit mijn verbeelding. Nannie staat op het punt om een andere weg in te slaan. 'Ja, ik kom!' roep ik terug. Ik haal mijn gezicht weer een beetje uit mijn capuchon, en ik haal mijn staart onder mijn jas vandaan. Ik sprint naar Nannie toe, en we wandelen verder. 'Wie was dat net?' vraagt ze nieuwsgierig. 'Huh, wat?' Ik schrik weer op uit  mijn dagdroom. 'Je bent aan het dromen Tailor, ik vroeg je wat!' zegt ze lachend. 'Ik vroeg wie dat was daarnet.' gaat ze verder. 'O uhm, zomaar iemand.' mompel ik afgeleid. 'O, aha. ''Zomaar iemand''...' glimlacht ze.

We lopen terug naar huis, en ik lijn Layla af. 'Ik moet even iets doen!' roep ik naar Nannie, die nog in de garage is. 'Tuurlijk lieverd! Ga maar nadenken over die ''zomaar iemand''!' roept ze lachend terug. Ik zucht. Nannie wil veel te graag dat ik onder de mensen kom, terwijl ik ze juist wil afstoten. Ik pak mijn dagboek, en een pen. Ik begin te schrijven.

Lief dagboek,

Volgens mij heb ik vandaag iemand gezien zoals ik. Met een staart, supersnelheid, etc. Hij zei dat hij een gewone hardloper was, maar dat geloof ik niet. Ik hoop zo erg dat ik hem nog een keer tegenkom! Dan ga ik hem het hemd van het lijf vragen over alles wat ik van hem wil weten.

Misschien is hij hét wel. De ware. De gene waar ik mijn leven mee ga delen. Misschien kent hij nog wel meer mensen zoals ik! En misschien weet hij wel wat ik ben! Misschien is het wel een hele stam! O, ik hoop het zo! Ik heb me de laatste jaren wel vaak alleen gevoeld, hoeveel ik ook van Nannie hou, maar misschien is dat nu wel voorbij! Volgens  mij ben ik verliefd. Kan dat zo snel? Ik weet het niet. Ik houd je op de hoogte.

Kus, Tailor

Ik klap mijn dagboek dicht, en plof in mijn hangmat. Misschien ben ik niet alleen. Niet helemaal alleen.