Tailor

~39~

Ik kan niet meer stoppen met huilen. Ik zit nu al een halfuur op de grond, bij het lichaam van Xamm, te huilen. Je zou toch denken dat die traanbuisjes na een halfuur wel leeg zijn, maar op de een of andere manier blijven de tranen maar stromen. 'Tailor, kom, sta alsjeblieft op.' zegt Marcus kalm. Hij trekt zachtjes aan mijn schouder om me omhoog te krijgen, maar ik kom niet overeind. Dus komt hij maar naast mij zitten. Ik kijk op, en zie iedereen op de grond om me heen zitten te huilen. Ik val in Marcus armen, en zie dat hij ook de tranen over zijn wangen heeft lopen. Dan staat mijn vader plotseling op, en spreekt ons allemaal toe dat we naar Ghandafar moeten gaan. Iedereen staat op, en loopt weg in de richting van de reusachtige boom. Marcus helpt me omhoog, en we lopen samen naar Ghandafar. 

Mijn vader spreekt de paar Simha's die nog over zijn toe. Xylia probeert alles zo goed mogelijk te vertalen, maar omdat zij ook niet kan stoppen met huilen komt het er wat hakkelig uit. 'We zullen alle Simha's een waardige begrafenis geven die ze verdiend hebben. Deze terreurdaad heeft er bij ons allemaal flink ingehakt, en we zullen nog veel rouwen om de slachtoffers, maar na de begrafenis zullen we verder moeten. De begravenis zal plaatsvinden op de eeuwenoude Simhanadraja-begraafplaats. De  vreselijke mannen zullen terug komen, en daarom moeten we, met pijn in ons h-hart...' hakkelt Xylia, en ze begint weer te huilen. 'W-we zullen met pijn in ons hart moeten vertrekken naar een andere plek..' Ik sla mijn armen om haar heen, en ik voel haar tranen op mijn huid druppen. Dit nieuws is verschrikkelijk, want alle Simha's hebben heel  veel herinneringen aan deze plek. Vrijwel alle Simha's zijn hier geboren, ze hebben hier alles wat ze dierbaar is, en dat is nu allemaal verwoest. Velen zijn ook nog eens hun dierbaren verloren. Mijn vader praat verder, en omdat Xylia niet meer kan verder praten vertaalt Cleander het voor me. 'Mogen alle Simha's in vrede rusten. Mogen we een nieuwe veilige plek vinden om Singh weer op te bouwen. Mogen we samen blijven, tot in de eeuwigheid. En waar we ook gaan, alle Simha's zullen voor altijd in onze harten verder leven. Houd moed. ' Ik zie dat bij Cleander ook een traantje weg moet pinken. 'In de naam van Amra!' vertaald Cleander. 'Fpi Amra!' roepen alle Simha's. Want hoe verdrietig we ook zijn, we zijn samen. Voor altijd.

Later is iedereen bij elkaar gekomen op de begraafplaats. We hebben al van bijna alle Simha's  afscheid  genomen, maar ik weet dat de moeilijkste nu gaat komen. Twee Simha's lopen met een soort bed van takken en bladeren naar het gat in de grond. Keena wenkt ons om naar voren te komen. Ik heb samen met Xylia een gedicht geschreven dat we gaan voordragen om Xamm nog één laatste eer te bewijzen. Ik schraap mijn keel, en hoor dat Xylia naast me hetzelfde doet. 'Een bloem stralend, sierlijk en krachtig, zo was hij.' begint Xylia. 'Een bloem waar een ieder die haar ontdekte bij stilstond, genoot, zo was hij.' 'Een bloem waarvan de geur des levens langzaam door de wind is meegenomen en door onze harten is opgevangen, zo werd hij.' 'Een bloem wier positieve levenshouding onze gedachten heeft vervuld, zo is hij.' 'Gelijk het gras, is ons kortstondig leven,' 'Gelijk een merel, die prachtig fluit en zo de komst van de ochtend aanduidt,' 'Gelijk een bloem, die op het veld verheven sierlijk pronkt, maar krachteloos is en teer,' We halen allebei diep adem voor de laatste zin. ' Wanneer de wind zich over het land laat horen. ' eindigen we tegelijk. En dan  vallen we elkaar huilend in de armen. 

De Simha's laten Xamm het graf in zakken. Alle vrienden van Xamm; Xylia, Cleander, Zira, Corryn, Dillon, Keena, Marcus en ik laten een roze gerbera in het graf vallen. Hij hield van gerbera's, en roze was zijn lievelingskleur. Hij zou het zo gewild hebben . Iedereen hield van Xamm. Hij was altijd zo vrolijk. Zo grappig. Zo eerlijk. Zo... Xamm. Het is zo oneerlijk. Hij had nog een heel leven voor zich. En nu moet zijn leven zo eindigen.  'We zullen je voor altijd missen Xamm.' mompel ik terwijl de tranen over mijn wangen stromen. 'Ja, dat zullen we zeker.' mompelt Marcus. 'We houden van je Xamm.' zegt iedereen huilend . Het besef komt langzaam. Xamm  is er niet meer. Hij zal nooit meer terugkomen. We zullen hem voor altijd moeten missen. Maar hij blijft altijd bij ons. In ons hart. En we zullen hem nooit vergeten.