Tailor

~37~

Soms ontmoet je iemand waarvan je gewoon weet dat je diegene nooit gaat vergeten. Iemand waarmee je lol kan maken, met een goed gevoel voor humor. Maar ook iemand waarmee je serieuze gesprekken kan voeren als dat nodig is. Iemand waarmee je kan lachen en kan huilen. Iemand waarmee je je zorgen kan delen, en waartegen je altijd eerlijk kan zijn. Iemand die je voor 100% vertrouwd. Zo'n iemand is Travis. Na het bezoek aan het ziekenhuis hebben we nummers uitgewisseld, en we appen veel. Iedere keer dat ik afgelopen week naar het ziekenhuis ben geweest is hij speciaal voor mij naar het ziekenhuis gegaan. We hebben nog niet gezoend, maar ik heb het gevoel dat dat zo maar eens kon gaan gebeuren binnenkort. En vandaag komt hij dan eindelijk bij mij thuis. Ik zit al een halfuur als een imbeciel uit het raam te staren, ook al weet ik dat hij pas om 1 uur bij mij zou zijn. Maar dan, om één minuut voor één komt hij aan fietsen. Ik ren snel bij het raam weg, zodat het niet lijkt alsof ik de hele tijd uit het raam heb staan kijken. Hij belt aan, en ik doe quasi nonchalant open, alsof ik hem nog niet had zien aankomen. 'Hey.' zegt hij blozend. Wat is hij schattig. Hij haalt een boeket rozen achter zijn rug vandaan. Het is een cliché, en bij romantische films vind ik het altijd heel afgezaagd als mannen of jongens daarmee aan komen, maar nu hij ze heeft meegebracht voor mij vind ik het helemaal geweldig. Lekker hypocriet weer. 'O mijn god Travis! Dat is zo lief! Dat had je echt niet hoeven doen!' roep ik enthousiast uit. 'Kom binnen!'  'Ik zag dat je me al had zien aankomen? Zat je op me te wachten?' vraagt hij glimlachend als hij zijn jas uittrekt. Ik probeer mijn blozende gezicht te verbergen, en loop snel naar de keuken. 'Wil je iets te drinken?' vraag ik om de aandacht af te leiden. 'Eh ja, lekker.' Ik schenk twee glazen sinas in, en loop naar de woonkamer. 'Zullen we een spel doen? Om elkaar nog beter te leren kennen. ' stelt Travis voor. 'Oke, is goed.' 'We  vertellen elkaar om de beurt een geheim. Iets wat de ander nog niet weet. Ik begin wel.' legt hij uit. Ik kijk hem twijfelend aan. 'Eh, ik weet niet..' mompel ik. 'Waarom niet? Je hebt toch geen geheimen voor me?' zegt hij lachend. Hij moest eens weten. Ik kijk hem nog eens weifelend aan. 'Toch?' vraagt hij nog een keer, en hij kijkt me wantrouwend aan. Ik sla mijn ogen neer. Ik kan niet tegen hem liegen. 'Waarom heb je geheimen voor me? Ik vertel jou toch ook alles?' zegt hij verontwaardigd. 'Dit ligt anders Travis... ' mompel ik met mijn ogen neergeslagen. 'Hoezo? Vertrouw je me niet of zo? Ik zou het toch nooit doorvertellen? Ik weet dat we elkaar nog niet zo lang kennen, maar je vertrouwd me toch wel?' vraagt hij. 'Het is niet dat ik je niet vertrouw..' 'Waarom kan het dan niet gewoon vertellen? Wat kan er zo erg zijn dat je het niet tegen me durft te zeggen? Ligt het aan mij?' 'Nee. Nee, zeker niet. Ik wil het je best vertellen. Maar dan moet je beloven dat je het aan niemand doorverteld.' zegt ik twijfelend. 'Nee, tuurlijk niet!' 'Ik kan het je een beetje moeilijk vertellen, maar ik laat het je wel gewoon zien.' zeg ik. Ik loop naar boven, naar de badkamer, en trek een andere broek aan. Eentje met een gat voor mijn staart, en ik draai mijn haar ik een knot zodat mijn oren goed te zien zijn. Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik adem diep in. En uit. Dit gaat weer een bepalend moment zijn in mijn leven. Alles wat ik doe is bepalend voor mijn toekomst. Maar het lijkt wel alsof iedere keer dat ik mijn geheim aan iemand vertel, het extra bepalend is. Alsof het een nog grotere stempel drukt op wie ik zal zijn. Maar ik ga me niet meer verstoppen. Ik ben goed zoals ik ben.

Ik adem nog één keer diep uit voordat ik de deur naar de woonkamer openzwaai. Travis zit op de bank, en draait zich verwonderd om als ik binnen kom lopen. En dan gebeurt er iets waar ik altijd al bang voor ben geweest. Hij schrikt. Hij kijkt geschokt naar mijn staart, en mijn oren. 'Wat... Wat ben jij?' vraagt hij geschrokken. Hij vind me een monster en hij is bang voor me. De tranen schieten in mijn ogen. 'Dit is mijn geheim Travis.' zeg ik met een brok in mijn keel. 'Wat vind je ervan? Zeg iets alsjeblieft.' Maar hij antwoord niet. Hij staart me alleen maar zo geschokt aan. 'Ik wist wel dat ik het jou niet moest vertellen.' zeg ik, terwijl ik de tranen van mijn wangen veeg. Ik draai me om, en loop de woonkamer uit. Voordat ik de voordeur achter me dichttrek hoor ik Travis mijn naam nog roepen, maar ik negeer het. Ik gooi de deur achter me dicht en ren.