Tailor

~41~

'Ga je mee?' vraagt Xylia. 'Nee, sorry. Ik weet nog niet of ik voorgoed wil vertrekken, ik bedoel ik laat hier best wel wat mensen achter...' zeg ik terwijl ik naar Kat en Esmee kijk.  'Ja, dat snap ik. Maar we zullen echt zo snel mogelijk moeten vertrekken. De mannen zullen terugkomen.' 'Ik en Marcus gaan nog terug naar onze families. Wacht hier nog 2 uur op ons, en als we niet terugkomen dan gaan we niet mee.' zeg ik tegen Xylia. 'Oké.' Ik neem afscheid van Xylia, en besef meteen dat dit de laatste keer zou kunnen zijn dat ik haar zie. 'Ben je klaar?' vraagt Marcus, en hij reikt zijn hand naar me uit. 'Ja..' Ik slik de tranen weg. 'Dag jongens.' zeg ik met een brok in mijn keel, en ik loop weg met Marcus, Kat en Esmee aan mijn zijde. Als ik nog één laatste keer omkijk zie ik Cleander met betraande ogen naar ons kijken.  Hij  weet net zo goed als ik dat we Kat allebei niet meer zullen zien als we meegaan met de clan. Maar we weten allebei ook dat dit hier onze familie is. Het is moeilijk. Ik geef Kat en Esmee nog een knuffel, en ik besef  weer heel goed dat dit de laatste keer zou kunnen zijn dat ik ze zie. 'We gaan je missen Tailor.' zeggen ze, allebei flink geraakt door het feit dat we elkaar wellicht niet meer zullen zien. 'Ik jullie ook... Maar dit is mijn familie, en ja..' probeer ik uit te leggen. 'Het is goed meis, we snappen het.' 

Als Esmee en Kat weggefietst zijn lopen Marcus en ik samen verder. 'Ik snap dat je twijfelt.' hoor ik Marcus naast me zeggen. 'Ja...Het is gewoon lastig. Ik laat hier zoveel mensen achter. Maar ik ga mee met de clan.' zeg ik vastberaden. 'Echt? Dat is geweldig!' zegt Marcus met een grote glimlach. 'Ja, ik weet het heel zeker. Dit is mijn familie, ze zijn hetzelfde als ik. Ik hóór hier. Maar dat maakt het afscheid  niet minder lastig.' 'Hoe ga je het Nannie vertellen?' vraagt Marcus. 'Ik heb geen idee.' 'Denk je dat ze het goed oppikt?' 'Ik hoop het..' Ik laat Marcus los, en loop mijn straat in. We spreken af dat hij me over een uur komt ophalen.

Als ik ons huis binnenloop word ik overvallen door een golf van verdriet. Hier ben ik opgegroeid,  ik zal hier vanavond voorgoed vertrekken en  waarschijnlijk nooit meer terugkomen. ik loop de keuken in, en ik zie dat Nannie de tafel aan het dekken is.  'Hey meisje, waar kom jij vandaan?' 'Eh, ik kom uit Singh. Of wat er nog van over is.' 'O, aha. Maar lieve schat, wat wil je eten? Jij mag kiezen vanavond. We kunnen ook iets bestellen?' 'Eh... Ik heb niet zo'n honger.' mompel ik.. 'Is er iets Tailor?' vraagt ze bezorgd. 'Eigenlijk wel. We hebben nog maar twee uur samen Nannie..'  Van schrik laat Nannie de borden die ze in haar handen had, vallen op de vloer.

Nadat ik alles aan haar heb uitgelegd zitten we beide huilend op de bank. De tissue-box is bijna leeg, net als onze traanbuisjes. 'Het spijt me zo ontzettend Nannie... Ik wil je niet verlaten, maar hoeveel ik ook van jou houd, en hoe erg ik me hier ook thuis voel.. Daar hóór ik. Het is niet te omschrijven hoe ik me daar voel. Alles wat ik de afgelopen jaren heb gemist heb ik nu, het is alsof het allerlaatste puzzelstukje eindelijk op zijn plaats valt.' 'Het is goed meisje. Ik heb altijd al geweten dat dit moment ooit zou komen. Maar het is toch lastig, helemaal omdat het zo plotseling komt. Ik heb nog wel iets voor je, als aandenken.' zegt ze met een glimlach. Ze staat op, en even later komt ze terug met een gouden hanger in haar handen. Ze geeft het aan me, en klikt het open. Aan de binnenkant van de hanger zit een klokje. 'Deze heb ik van mijn moeder gegeven, en ik geef hem nu aan jou. Zodat je me niet vergeet.' zegt ze met een kleine glimlach. 'Ik zal jou nooit vergeten, ik hou van je Nannie.' zeg ik terwijl ik haar omhels. Ik ga haar zo vreselijk missen. 

De deurbel gaat, en ik sta op van de bank. Ik open de deur, en op het moment dat ik zie wie ervoor staat wil ik hem het liefst meteen weer dichtslaan. 'Tailor... Ik wil even met je praten, laat me het uitleggen...' 'Donder op Travis.' 'Alsjeblieft Tailor...' 'Wat valt er nog uit te leggen Travis?! Je vind me raar, je hebt Singh verwoest, en bent de reden dat Xamm niet meer leeft! Ik haat je!' roep ik over mijn toeren. Travis staart me met tranen in zijn ogen aan. 'Ik wil dat je nu weggaat, en ik wil je nooit meer zien Travis.' zeg ik kil. 'Tailor...' 'Nee Travis, geen excuses, ik wil dat je nu onmiddellijk vertrekt, en je hier nooit meer laat zien.' 'Tailor..' 'Ga.' 'Ik hou van je...' Hij pakt mijn hand, buigt zich naar me toe, en voordat ik besef wat er gebeurt heeft hij zijn lippen al op die van mij geplant. Na een paar seconden voel ik zijn hand weer uit de mijne glijden en zijn lippen verlaten die van mij. 'Ik hou van je.' En zo snel als hij opdook voor mijn deur, zo snel was hij ook weer verdwenen. Helemaal van mijn a propos laat hij me achter in de deuropening. Wat is er zojuist gebeurt? Houd hij echt van me? Dit is de laatste keer dat ik hem zal zien! De gedachten vliegen als vuurwerk in het rond. Maar mijn gedachten worden ook weer heel snel onderbroken door Marcus, die net aan komt lopen. 'Hey, wat deed die moordenaar hier?' zegt hij vervuld van haat. 'Eh, hij kwam zijn excuses aanbieden.' 'Wat heb je gezegd?' 'Dat hij op moest donderen.' 'Goed zo.' Het is dan wel niet exact wat er is gebeurt, maar dat hoeft Marcus even niet te weten. 'Heb je je spullen gepakt?' vraagt hij. 'Ja, ik zal ze halen.' mompel ik. Ik ben helemaal in de war. 

'Ik heb alles voor je ingepakt, en ik heb er ook wat te eten ingestopt. Het zal waarschijnlijk een lange reis worden.' zegt Nannie terwijl ze me een grote rugzak vol met proviand overhandigt. 'Dankje.' zeg ik, en ik geeft haar een knuffel. Ik wou dat ik haar nooit meer los hoefde te laten. Maar helaas, het mocht niet zo zijn. 'Ik hou van je meis.' fluistert Nannie. 'Ik ook van jou.' zeg ik, en ik laat haar los. 'Mijn kleine meisje.. Zo snel al zo groot.' fluistert Nannie geraakt door het feit dat ik haar misschien nooit meer zal zien. 'Je moet gaan volgens mij.' zegt ze met een brok in haar keel. 'Ja...' Ik loop samen met haar naar de deur. 'Pas goed op haar alsjeblieft.' zegt Nannie tegen Marcus. 'Er zal haar niets overkomen mevrouw.' Nannie klinkt goedkeurend. 'Beloof me dat je me niet vergeet, en af en toe nog eens aan me zal denken Tailor.' zegt ze terwijl ze zich weer tot mijn went. 'Natuurlijk, ik zal je nooit vergeten Nannie.' Ze geeft me een kus op mijn voorhoofd, en laat me los. 'Het ga je goed meis.' Marcus pakt mijn hand, en we lopen samen weg van de plek die tot nu toe altijd mijn thuis was. En weg van de persoon waarvan ik zo ontzettend veel van hou. Dit is de moeilijkste beslissing die ik ooit heb gemaakt, en waarschijnlijk de moeilijkste die ik ooit zal maken. 

'Tailor! Je bent toch gekomen!' zegt Xylia blij verrast als Marcus en ik aan komen lopen bij de waterval. 'Tuurlijk, ik kan mijn familie toch niet in de steek laten. We gaan mee.' 'Yes! Dat is geweldig!' Zira komt vervuld van vreugde op me af gerend. Keena komt op me afgelopen en omhelst me. Ik weet dat je het moeilijk vond om te kiezen. Maar we houden van je, we gaan ervoor zorgen dat je geen spijt krijgt van je beslissing. Wij zien jou, Ayoeng  kame  aynga.  'Oe kame ayfo.' zeg ik, en Keena glimlacht breed. 'Jongens, Dillon zegt dat we moeten vertrekken!' zegt Xylia, Keena zegt me dat ze naar voren moet lopen, omdat ze de groep moet leiden, en ze vertrekt. Ik heb een beetje gemengde gevoelens. Ik weet dat ik de juiste keuze heb gemaakt, maar ik ga Nannie vreselijk missen. Dan voel ik plotseling een arm om me heen. Het is Marcus. 'Hey, heb je al heimwee?' vraagt hij lachend. 'Een beetje. Maar eh, ik wil nog wel heel even iets weten meneer Marcus van Leeuwen; hoe zit het nou met jou en Xylia?' vraag ik met een knipoog. 'We hebben besloten om gewoon vrienden te blijven. We vonden beide eigenlijk nog  iemand anders leuk.' 'O?' 'Ja ik kon één zo'n heel speciaal meisje maar niet vergeten.'  Ik kijk hem lang in zijn ogen. 'Bij nader inzien, denk ik dat ik toch geen heimwee meer heb.' 'O nee?' 'Nee.' We kijken elkaar in de ogen, beide wetend wat er komen gaat. We leunen allebei iets meer naar elkaar toe , totdat onze lippen elkaar bijna raken. En dan zoen ik hem. Ik ben thuis. 

~Einde~

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Hey guys!

Na een paar maanden zonder nieuwe hoofdstukken heb ik er ein-de-lijk weer een nieuw hoofdstuk opgezet! En niet zomaar een nieuw hoofdstuk, het allerlaatste hoofdstuk van dit boek!

Ik heb er heel lang over gedaan, maar ik vond het heel erg leuk om dit boek te schrijven. Nu vond ik het met 41 hoofdstukken alleen wel een keer tijd worden voor een einde. Na een paar maanden echt totaal geen inspiratie te hebben gehad voor een hoofdstuk wist ik vanmiddag precies hoe het af moest lopen. En hier is 'ie dan; Het laatste hoofdstuk!

Ik hoop dat jullie allemaal heel erg van dit boek genoten hebben, er komt zoals altijd nog een epiloog, en een dankwoord. Maar ik heb nog een mededeling; Ik zit eraan te denken om een deel 2 te schrijven, omdat er nog veel dingen gaande zijn in dit boek. Dus, mocht het je leuk lijken dat er een deel 2 komt, laat het me even weten in de comments! 

xxx Sanne