Tailor

~08~

Ik kijk om naar de jongens, bang voor wat ze gaan zeggen. 'Pff, die gast heeft kuren of zo.. Laten we maar gaan.' zegt een van de jongens. Ik en Esmee kijken elkaar verbaast aan. Dan halen we onze schouders op, en eten verder van de croissantjes.

Even later fietsen we weer terug naar school, voor onze laatste les. Geschiedenis... Esmee en ik gaan naast elkaar zitten. Ik scheur een briefje uit mijn schrift en geef het aan Esmee.  Meneer van Stoffelen kan echt niet uitleggen....Doodsaai... Ik zie haar gniffelen. Dan pakt ze haar pen, en schrijft wat op het briefje.  Ik kijk een beetje rond in de klas, en zie dat Marcus er nog steeds niet is. Vreemd, hij zou allang terug moeten zijn. Esmee tikt op mijn arm. Ze geeft het briefje terug, ze heeft er iets op geschreven. Nee inderdaad, hij is echt ver Stoffelt ;). Ze heeft er een tekening bij gemaakt met van Stoffelen onder een berg stof, en het bijschrift; 'Meneer ver Stoffelt'. Ik barst in een enorme giechelbui. 'Zo, Tailor, wij zouden allemaal graag willen weten waarom jij zo moet lachen?' Meneer van Stoffelen staat voor onze tafel. Shit, wat moet ik zeggen? Ik kijk Esmee hulpeloos aan. 'Ze lachte om een grappig feitje wat ik haar vertelde over de Romeinen meneer.' zegt ze met de beste poker face die ik ooit heb gezien. 'En welk weetje is dat dan wel niet?' vraag hij verbaasd. 'De Romeinen wasten  zich niet met zeep, maar ze bedekten zich met olie om al het vuil en zweet van het dagelijkse leven kwijt te raken. Daarna schraapten ze de olie af met een speciale krabber! Deze werd gemaakt van ijzer, hout of been, en het heette een 'strigilis'! Meneer van Stoffelen begint te lachen. 'Dat is echt hilarisch! Ik snap helemaal waarom jullie lachten, een olie-af-schraper! Geniaal!' Hij gaat weer verder met zijn uitleg, maar soms zie je hem nog zachtjes giebelen.

Na de les lopen Esmee en ik samen naar buiten. 'Zeg, heb je zin om vanmiddag iets leuks te gaan doen?' vraagt ze. 'O sorry... Dat zou me heel leuk lijken, maar ik heb Nannie belooft om haar vandaag in de tuin te helpen..' zeg ik bedrukt. 'Och, dat maakt niets uit. Een andere keer is ook prima. Ik zie je morgen!' Dan loopt ze naar haar fiets, en fietst weg. Ik trek mijn capuchon iets verder over mijn hoofd. 'Hey! Jij daar!' hoor ik achter me. Ik draai me om, en zie dat Tiffany achter me staat met haar sidekicks. 'Wat.' snauw ik. 'Iedereen heeft het erover. Heb jij aandachttekort of zo??' 'Ik niet, maar misschien moet je eerst eens naar jezelf kijken?' Ik wil me weer omdraaien, maar ze pakt me bij mijn sidekick. Ze geeft me een klap op mijn wang. 'Hey! Stop!' gil ik. Maar ze geeft me nog een stomp in mijn buik, en ze geeft me een knal op mijn lip. 'Niemand mag je, hoor je dat! Niemand! Denk maar niet dat je leuk bent! Je bent een weirdo, en dat zal je altijd blijven!' krijst ze. Ik strompel achteruit. 'Jij gaat geen leven meer hebben hier op school, en daar zal ik persoonlijk voor zorgen! Domme weirdo!' Het enige wat ik kan doen is rennen. Zo snel ik kan. Alleen maar rennen.

Ik ren naar het bos, de enige plek waar ik mezelf kan zijn.  De tranen stromen over mijn wangen. Is het waar? Ben ik een weirdo? Ik haal mijn staart onder mijn kleren vandaan, en ik klim in de bomen. Ik slinger van boom naar boom. Ik zet me af en spring uit de boom , maar op het laatste moment zie ik dat er iemand onder de boom doorrent. 'Kijk uit!' gil ik nog, maar het is te laat. Ik land boven op de hardloper. 'Sorry...' zeg ik, en ik wrijf over mijn rug. 'Ik zag je niet.' Ik wil hem helpen opstaan, en strek mijn hand voor hem uit. Dan zie ik pas wie het is...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Rara, wie is de foto hierboven?? Tiffany! ;)